De boodschap die Jeroen Theunissen — okee, de verteller van diens roman Het Einde — ons aan het slot meegeeft: (in parafrase): blijf nee zeggen, blijf je verzetten, dat is wat de mens tot mens maakt. Ga door. Blijf geloven in een ander happy end dan die ons worden beloofd. Het staat er zo bijna plompverloren in een boek dat ook verder de grote thema’s (rampen, klimaatverandering) niet schuwt en intelligent inhaakt op het huidige theoretische discours, dat ik toch moest denken aan het einde van Beckett’s Unnamable. (Is dat logisch?) Het Einde gaat over het einde van een liefde (vriendin verlaat hoofdpersoon), het einde van een leven (dromen van upload in cyberspace), en het einde van een tijdperk (global warming). En dan dus het slothoofdstuk met bovenstaande strekking.

Dit is serieuze literatuur, die serieus genomen wil (en moet) worden. (Al valt er te lachen). Ik heb genoten van dit boek — het is fijn om een roman te lezen die zo nadrukkelijk inhaakt op het heden en hedendaagse problematiek, waarin dromen van het uploaden van een bewustzijn, het andersglobalisme, de ideeën van Kurzweil en uit de ecologie, vanzelfsprekend voorbijkomen. Het bevalt me stukken beter dan het meeste van de huidige romanproductie (en zeker beter dan het geschrijf van Peter Verhelst — aan wiens laatste roman Theunissen een beschouwing wijdt in de Yang). En toch weet ik het niet. Ik ben niet volledig overtuigd. Om uit te vinden wat er aan scheelt zal ik het boek moeten herlezen (en dat boek ligt in Kanne, terwijl ik nu in Amsterdam ben). Het valt niet logisch op z’n plek mijn — niet ge-expliciteerde — idee over wat een goeie roman is. Te karig? Toch te gestoffeerd? Een te makkelijke verwerking van ‘hippe’ theorie — Kurzweil, Lovejoy?

PS & BTW: wat is dat toch met die mode van de hardbacks? Ik heb echt liever een ingenaaide paperback dan een geplakte hardback.