Samuel (Vriezen — he again — Dutch experimental composer) writes today something worth quoting on http://blogger.xs4all.nl/sqv/archive/2006/05/30.aspx.

“Experimentele kunst is supracultureel omdat ze zich niet wil beperken tot een of andere vaststaande cultuur. Enerzijds verklaart dat waarom het normaal is om experimentele kunst ontoegankelijk te vinden – geen houvast. Anderzijds verklaart het waarom die kunst vaak zo toegankelijk is – iedereen is gelijk voor deze kunst. Als je de knop maar kan omzetten. De muziek van Xenakis wordt pas muziek voor je als je haar kunt horen op haar termen: klankwolken, nevels, draaiende oppervlakten, massa’s, chaos en orde, boomfiguren: en dat zou even moeilijk of makkelijk kunnen zijn voor iedereen, onafhankelijk van met welke muziekstijl hij of zij is opgegroeid.”

In quick english translation:

“Experimental art is supra-cultural because it does not limit itself to one or another fixed culture. Nothing to hold onto. On the other hand this explains why this kind of art is often so accessible — everybody is equal for this kind of art. As long as you are able to switch the button in your head. The music of Xenakis only becomes music when you are listening to it on its own terms: clouds of sounds, mists, revolving surfaces, masses, chaos and order. That should be equally difficult or easy for anybody.”

I can only agree. Xenakis is not difficult music. It is accessible. (And no, there’s no irony here. But there is fun.)

Btw: Samuel searches for a better term than “supra-cultural”.