ariealt.net

maandag 19 december | 1 | boeken

Eindelijk 2 boekenkasten naar het huis van F. gebracht, en een paar doosjes boeken. Daar sta je dan, de IKEA-spaanplaat weer geconstrueerd, en je zet de boeken op de plank, de boeken die je 's avonds en in het weekend dichtbij wilt hebben, of die je de afgelopen week selecteerde met als criterium: volgend jaar lezen. En je denkt, wat een vermaledijde intellectueel ben ik ook, zie me daar met mn Joyce-boeken, de Schmidts, de Pynchons, de Boons, de IJslandse sagas, de Vollmanns, en Proust. En dan denk je, maar goed, t zijn ook tientallen jaren lezen. Binnenkort 40. En dan reken je en slaat de schrik om je hart, als ik zeventig wordt, dan ben ik voorbij de helft van mn leesleven. En ik heb nog niet de helft van alle Shakespeare-stukken gelezen, ik ben nog niet eens toe aan JR, laat staan aan het herlezen van The Recognitions, er liggen nog drie grote Schmidts te wachten. De Arabische literatuur induiken (om ns wat te noemen), dat zal er wel nooit van komen. Ik heb geloof ik, Dante's Paradiso alleen maar halfhartig doorgelezen. Ik ben op 2/3 van Orlando Furioso blijven steken. Enzovoorts.

Schmidt heeft er ooit eens een artikeltje over geschreven -- hoe belangrijk het is om de juiste boeken te kiezen, want als je uitrekent hoeveel je in een mensenleven kunt lezen, dan is dat (laten we niet overdrijven) 60 x 50 boeken. 3000? Da's niks. Okee, zeg dat je 100 boeken per jaar verorbert, kom je nog niet verder dan 6000. (Hoeveel afleveringen kent een langdraaiende soapserie op tevee?) Maar juist Schmidt las alle Karl Mays, alle James Fennimore Coopers en hoe ouder hij werd, des te obscuurdere, vreemde, vergeten werken hij las.

Ach ja, lekker doorlezen. Maar ineens twijfel ik wel aan de geldigheid van het idee dat er boeken zijn die je voor de eerste keer leest (of doorleest) om ze te kunnen herlezen.

vrijdag 16 december | 1 | update

Eens per jaar. Nu eindelijk gedaan. In verloren uurtjes de teksten verzameld die ik dit jaar schreef -- en ze ver-html-iseerd. Vanochtend geupload: http://www.xs4all.nl/~ariealt.

donderdag 15 december | 1 | ...

Doen, gedaan, gezien, voorbij, later.

Gisteren afgesloten: de collegereeks in Groningen -- voor studenten van het Frank Mohr Instituut (IME, schilderen en scenografie) + studenten KCM en kunstgeschiedenis. (Met de lichtste zware docentenbezetting mogelijk: 3 man -- Eric de Bruyn, Kurt van Houtte en ik -- minder dan 190 kilo). Algeheel gevoel dat t erg succesvol was, goeie presentaties van studenten. Ga het bijna jammer vinden dat ik voor een jaar naar Maastricht vertrek.

Zien: vanaf volgende week project Amsterdam 2.0: http://amsterdam20.web-log.nl.

Horen en zien vanaf morgen: Noiseroom in STEIM. Luidsprekermuziek in een installatie: http://www.noiseroom.org.

Gisteren: ontmoeting met Sabine Himmelsbach, artistiek leider van het Edith Russ Haus voor mediakunst in Oldenburg: http://www.oldenburg.de/edith-russ-haus/.

Gisteren: een lange dag. Kwart voor 6 wakker. Kwart over 6 op. Na koffie en krant om 8 uur de laptop open in de trein. Om half acht savonds laptop dicht in de trein. Dan eten met Oorbeek.

Vorige week: 5 x Oorbeek in 7 dagen. Een record. Gisteren samen gegeten (met bestuur). Geconcludeerd dat we tot nu toe 31 keer hebben opgetreden. Vorige week radio-opnames gemaakt, overdag. Lekker los gespeeld, heel anders dan het ingehouden concert in het Stedelijk.

Minder dan 2 weken voor ik begin aan de Jan van Eyck. Begin me af te vragen hoe ik in hemelsnaam mn spullen ga verdelen over mn huis in Amsterdam en mn tijdelijke woonplek daar. Inclusief de vraag: welke fietsen neem ik mee.

maandag 12 december | 1 | Groningen & Generatorx

IME wordt geblogd, eindelijk! met werk van Karl Klomp en van Dezzie Dimbitsara: http://www.generatorx.no/20051210/a-little-glitch-goes-a-long-way/ en http://www.generatorx.no/20051212/more-fun-in-groningen/.

zondag 11 december | 1 | Impact

En zo mis ik toch heel Impakt, terwijl ik me voorgenomen had er 1 dag heen te gaan. Hoe gaat dat: een opeenstapeling van werk dat toch t beste op vrijdag en in het weekend gebeuren moet, om niet later in tijdproblemen te raken. DVD-hoesje checken, eindredactie, tekst vertalen, 3 boeken doorwerken, overleg, mailtjes de deur uit. En dan natuurlijk verlummel ik tijd en moet er nog gefietst worden omdat het mooi weer is.

vrijdag 9 december | 2 | Roomtone

Gisteren gehoord: Roomtone -- met hun programma bij teruggevonden documentaires van Joris Ivens. Dus voor het eerst sinds jaren weer eens Wiek Hijmans live horen spelen. (Behalve met Roomtone -- de band van Jeroen Kimman -- ook samen met musici van de Noorse groep Farmer's Market). Dit alles als deel van het Trytone-festival: http://www.trytone.org/.

Om opnieuw te horen dat hij, gewoon, de beste gitarist van de wereld is. Hijmans is de ideale gitarist: hij speelt 'gitaristisch', heeft een complete beheersing van het instrument. Hijmans heeft invloeden uit verschillende stijlen verwerkt: vanuit het instrument. Hij kan alles spelen, hij citeert niet, hij speelt geen stijlen, hij speelt gitaar. Als gitarist had ik graag Wiek Hijmans willen zijn.

vrijdag 9 december | 1 | Graffiti hackers

In Wired, met de Paintball printer van DePonk: http://www.wired.com/wired/archive/13.12/graffiti.html. Nice.

zaterdag 3 december | 2 | Oorbeek en SMCS

Anderhalf jaar geleden speelden we met Oorbeek op het dak van het TPG-gebouw; het was een half-illegaal concert, als onderdeel van een Mediamatic-salon. We maakten grappen dat we dan wel niet in het Stedelijk speelden, maar, veel beter nog, bovenop het Stedelijk. We grapten ook dat we nog een keer een illegaal concert in het Stedelijk zouden geven -- kunstenaarsband immers. Vanmiddag hebben we in het Stedelijk gespeeld, als onderdeel van de beroemde Gaudeamus-muziekserie, de zaterdagmiddagconcerten...

Het was een concert van Mark (van Tongeren) -- hij was 'de baas' en ontwikkelde een programma met zangstukken, improvisaties en Oorbeek-spel-stukken. Nadruk op zang.

Het moet 1985 zijn geweest, toen ik voor het eerst bij een zaterdagmiddag-Stedelijk-concert was: George Lewis (trombone) en Gerry Hemingway. Staat in mijn geheugen gegrift hoe ze een duo-improvisatie begonnen: Hemingway dook over zijn drums naar voren en begon met zijn nagels een heel zacht geluidje op zijn bekkens te maken; George Lewis haalde in een beweging zijn trombone uit elkaar en liet 'scheten' op t mondstuk. De zaal liep halfleeg; ik keerde vervolgens een jaar of 5 lang bijna iedere zaterdagmiddag terug.

Nu stond ik er zelf. Natuurlijk, in een ander gebouw. Maar toch.

Om de serie af te sluiten.

Goed, er zijn nog 2 of 3 concerten, maar dan is het afgelopen.

Volgend jaar zullen er voor het eerst sinds 1945 (jawel: voor het eerst sinds zestig jaar), geen concerten met nieuwe muziek in het Stedelijk plaatsvinden.

Er is niemand bij het Stedelijk die het interesseert. (Goed, er zijn wat meer factoren -- te klein zaaltje in het TPG--gebouw, waardoor er te weinig bezoekers zijn voor het AFK (geloof ik) om subsidie te geven etc. Maar als er iemand zou zijn die de kar wil trekken, als het Stedelijk er mee door zou willen gaan, omdat ze het belangrijk vinden...)

De discussie die nu woedt over de publieke omroep en de televisie, die interesseert me niet zo. (Televisie zoals het bestond in de jaren zeventig die komt niet terug; wie programma's maakt, documentaires, reportages, korte films: kies het internet en de dvd als distributiemedium en laat de televisie aan de live sport).

Dat er bij het Stedelijk niemand meer is die zich wil (en kan) inspannen voor de concerten vind ik eigenlijk veel treuriger.

donderdag 1 december | 2 | ...

"Diese der stetigen Perfektion unterliegende Menge von Individuen, die aus Apparaten, Maschinen, Instrumenten und technischen Intelligenzen besteht, und die wir technische Welt nennen, zeichent sich seinsmässig dadurch aus , das sie aus konkreten, realen Individuen besteht." (Max Bense, Der geistige Mensch und die Technik, 1946).

donderdag 1 december | 1 | ...

Viel gisteren in de bus, het bestelde Ästhetik als Programm, 2004, over Max Bense, prachtig verzorgde uitgave, eigenlijk 'heft 5' van het tijdschrift Kaleidoskopien. Met reprints van Bense's artikelen, foto's, etc. Zie: http://www.kaleidoskopien.de/aktuell.php.

Gelezen: Dagboek van een lezer, Alberto Manguel. Vooral dankzij vermoeidheid en slaaptekort en daardoor niet kunnen (willen) werken in de trein (Amsterdam - Groningen - Amsterdam). Want dinsdagavond/nacht 'Andy' & 'Mike' van de Yesmen (http://www.theyesmen.org/) gaan opzoeken, waren kort in Amsterdam (IDFA, lezing bij Dasarts), zij moesten sochtends vroeg op het vliegtuig naar Bhopal (voor de herdenking van de ramp daar, 20 jaar geleden) en die gedachte maakte het makkelijk om zelf ook lang te blijven, nog een biertje te nemen en door te gaan met bijpraten en -lachen.

En dat, terwijl ik me zou moeten voorberiden op het concert van Mark van Tongeren (met leden van Oorbeek) in het Stedelijk Museum, zaterdagmiddag, op dinsdag gevolgd door opnames in Studio Desmet voor het VPRO-radioprogramma Dwars.

En 880 woorden getikt voor de volgende Metropolis M -- ook zoiets: bij een lengte van 800 woorden moet je besluiten over 1 ding iets te zeggen, en niet meer dan 1, dat maakt het een stuk eenvoudiger. Ik probeerde toch weer meerdere aan elkaar gerelateerde onderwerpen aan elkaar te knopen en in de 880 woorden een traject af te leggen, een web te weven. Dus: schrappen, schrappen, schrappen. Ook een manier. Een die meer tijd en moeite kost: je schrijft alinea's, sleutelt eraan, om ze vervolgens rigoreus weg te gooien (geen plek voor Frieder Nake, Abraham Moles), of te reduceren tot een bijzin. "Maar je moet je niet vergissen, we zitten allemaal te ploeteren", zoals Edzark Mik zei, over t schrijven, afgelopen zaterdag (feestje bij Dirk van Weelden).

Liefst zou ik vandaag de hele dag in de zon zitten en voor me uit staren.

zondag 27 november | 1 | Straatsofa, opnieuw

Ik was te snel met conclusies: afgelopen vrijdag dan toch een recensie van Straatsofa in de NRC (zie 'm vanavond pas).

dinsdag 22 november | 2 | Met uitzicht

Tien over twee is het nu. Nog steeds heeft de bouwkraan tegenover niet bewogen. Ik zit hier sinds half twaalf. Al minstens even lang zit er iemand in het stuurhokje van de bouwkraan, hoog verheven boven alles. Hij zit onderuitgezakt, benen omhoog, voeten tegen het glas en leest. Bouwplannen? Een tijdschrift? Werkt hij, of wacht hij? Verveelt hij zich, of is dit het beste wat hem kan overkomen op een dag als deze?

dinsdag 22 november | 1 | Straatsofa

Een moedeloosheid die je overvalt. Van Weeldens Straatsofa uitgelezen sla ik aan het Googlen. "dirk van weelden straatsofa" -- okay, een slechte keuze van zoektermen, want de boekwinkels zullen er ook tussen staan. 8 hits, waarvan 1 naar onderhavige weblog, 1 naar een uiterst summier signalement in HP/De Tijd (die het verslijt voor een verzameling columns) en 1 naar een recensie achter betaald wachtwoord (Standaard). Zit Dirk zo slecht in het 'netwerk'? Nee, want laat 'straatsofa' weg en je ziet dat hij zich op verschillende terreinen beweegt / heeft bewogen (nieuwe media, samenwerking met improvisatie/noisemuzikanten, redacteur De Gids en Mediamatic enz.) Ik zoek het virtuele gesprek over dit boek, en over dit soort letterkunde -- geen roman, geen essay, maar 'mengelwerk' -- waarin zoiets als een kijk op het leven of voor mijn part een levensfilosofie wordt uiteengezet. Mengelwerk, of docufictie zoals het hier heet.

Ik ben enthousiast over Straatsofa. En damn, er is een heleboel over te zeggen. Bijvoorbeeld dit: in Straatsofa vinden we minstens 3 en misschien wel 4 of 5 verhalen die je kunt beschouwen als een synopis voor een rijk gestoffeerde roman. Ik bedoel: een andere schrijver, van het type 'lekker ouderwetse romanschrijver' (niks op tegen, echt) zou die stof uitwerken tot een breed uitwaaiierende roman, vol beschrijvingen, dialogen, bijfiguren, nevenplots, psychologische rimram enzomeer. Kortom: boordevol redundantie die zo'n roman 'leesbaar', 'begrijpelijk' en 'toegankelijk' maakt. Dirk van Weelden doet dat niet. Wie de poeticale opvatting aanhangt dat zo'n 'lekker ouderwetse roman' het hoogste is wat je literair in proza kunt bereiken, kan stellen dat het Dirk van Weelden niet is gelukt er een roman van te bakken. Dat kan waar zijn. Het is echter een onterechte kritiek, we hebben te maken met een ander genre. (En beste signalementenschrijver van HP/De Tijd, dit genre is niet columns). De 'synopsis' (om het maar zo te noemen) bezit een zeer hoge informatiedichtheid, ze bezit een complexe eenvoud en precisie (precies daarover gaat een van de essays in Straatsofa). Het (multiperspectivische) beeld wordt helder neergezet -- vaak schijnbaar zoekend als in een essay, maar feitelijk doelgericht: om de nieuwe informatie over te brengen, die de lezer verrast. Een 'synopsis als "De gouden bol" (in Straatsofa) is mij meer waard dan een uitwaaiierende Rosenboomroman, die, hoe virtuoos ook, doet gapen, binnen 100 pagina's verveelt. (Noodzakelijke opmerking: dat heeft met lengte niks van doen -- dit is geen pleidooi voor korte teksten -- ik hou van lange romans: ik lees Europe Central, Omega Minor).

Of neem "De Katten", de synopsis voor een dikke roman over paranoia, drugshandel, complotten en moderne kunst. In de rijk gestoffeerde vorm 600 pagina's lang, is het een gegarandeerd schandaalsucces: deze fictie verhaalt nauwelijks verhuld de neergang van de internationaal vermaarde postmoderne kunstenaar Charlie Evers (oftewel Rob Scholte, met wie Dirk van Weelden, zoals bekend, ooit bevriend was). Okay, over deze synopsis kun je beweren dat het niets toevoegt, niet verrast, omdat alles al bekend is. En toch: wat zegt deze ziektegeschiedenis (aanslag + drugsgebruik leiden tot paranoia enz.) in een tijdvak waarin het succes van de Da Vinci Code (en niet te vergeten alle Christelijke eindtijds-SF) toont dat het publiek graag wil geloven in over-the-top complottheorieën? Of deze synopsis als tegenstuk van Joost Zwagermans nog altijd idioot populaire Gimmick. Iemand aan gedacht? Ik dwaal af.

Het is niet makkelijk om dit soort mengelwerk te beoordelen. Bij de conventionele roman is het kader duidelijk. Hier niet, of minder. Wat moet je met zo'n positief gestemde 'mixed bag', zonder stilistisch machtsvertoon, met hier en daar zelfs een stroeve zin (moet ik zeggen...)? Het op de stijl en stijl alleen gooien (mogelijke uitweg van de recensent die het dogma aanhangt: literariteit is een kwestie van stijl), levert een gematigd of zelfs negatief oordeel op en maakt je blind voor de waarde van dit werk. En dan de onderwerpen: Spinoza, ruimteschepen, reversed acoustics. Is het wellicht teveel techniek om een literair criticus enthousiast te maken? Maakt zo'n boek meer kans als er meer stukjes over schrijvers gaan? Is het probleem dat Dirk van Weelden een 'overbrugger' is, een 'linker', een 'verbinder' -- of beter: een schrijver die laat zien dat de wereld uit verbindingen bestaat, in wiens visie 'literatuur'. 'techniek', 'dagelijks leven', 'politiek', 'natuurwetenschappen', 'filosofie', 'ruimtevaart', (enz.) geen gescheiden werelden zijn.

En om het dan toch over het tweespan Van Weelden / Bril te hebben: eind jaren tachtig waren zij de 'nieuwe literaire helden' van een generatie letterenstudenten. Dik 15 jaar later lijkt het dat je moet concluderen dat het hen destijds vooral om de stukjes van Martin Bril ging. Bril heeft zich ontwikkeld tot een Simon Carmiggelt van de 21ste eeuw. (Waarbij ik ongetwijfeld afbreuk doe aan diens romans die ik geen van alle heb gelezen). Met het enthousiasme van Van Weelden kunnen "de bijlagen" blijkbaar niet uit de voeten. Dat maakt mij even moedeloos. 8 hits op Google. Nooit gedacht dat ik het dan zou moeten doen. Dit is dan hit 9.

Anderszijds: een nog veel raarder boek (Arjen Mulders geheime geschiedenis van de 20ste eeuw via het levensverhaal van Constance Dowling) kreeg positieve recensies en belandde op de longlist van een van die literaire prijzen. Daarover verder ook nauwelijks discussie langs horen komen.

Anyway, recht de rug, glimlach, en wees blij om deze rijkdom. De boeken zijn er. Immers.

maandag 21 november | 1 | Vollmann

Bijna had ik t nieuws niet gezien: William T. Vollmann heeft de National Book Award voor fictie gewonnen. (t kopje in de NRC vermeldde dat Joan Didion 'm had gewonnen -- maar dat was in de categorie non-fictie). Als alles goed gaat staat mijn stukje over Europe Central in de volgende Yang.

vrijdag 18 november | 1 | GoogleBooks

Opnieuw "Bense & Moles" -- en de vaststelling dat GoogleBooks een mooi instrument is om de invloed van gedachtengoed, een filosoof, een onderzoeker, te 'mappen'. Je komt er geen boeken van Bense noch Moles tegen, wel de boeken die hun namen vermelden of hun werk aanhalen. Het is, wat Bense & Moles betreft, even beperkt als het WWW (dat immers nauwelijks de culturele 'environment' van zeg 1966 'mapt'), maar spitten in bibliografieën en tientallen boeken opvragen bij een universiteitsbibliotheek kost een veelvoud aan de uren die ik nu, vrolijk klikkend, doorbreng. Maar wat zou het fantastisch zijn als je zo (thuis) toegang zou hebben tot alle wetenschappelijke informatie (in plaats van zoals vaak te blijven hangen bij een abstract en het inlogscherm van Ingenta).

woensdag 16 november | 1 | Den Haag en de dingpolitiek

Was gisteren zowaar op het Ministerie van Landbouw. Daar vond een middag plaats rond het concept van ding-politiek (denk Bruno Latour; denk issue-politics) naar aanleiding van het MILK-project van Esther Polak (http://www.milkproject.net/). Ik had een uitnodiging en zoiets laat ik me niet ontzeggen (met presentatie van Esther Polak, een lezing door Gerard de Vries en een afsluitende workshop-discussiesessie in kleiner verband) . Zo vaak krijg je niet de kans om te kijken hoe het er aan toe gaat op een ministerie, welke gedachten er spelen, en er zelf (eventueel) je mond open te doen. Bovendien is het spannend om te zien hoe gedachtes die spelen in de politieke filosofie worden opgepikt, en getransformeerd (hmm) in het politieke bedrijf. Noortje, juist gepromoveerd was er ook. Het ging heel direct ook om ideeë die zij had (mede)ontwikkelt, in de tentoonstelling Making Things Public, vorig jaar in het ZKM, Karlsruhe, en haar proefschrift No Issue No Public -- waarvoor ze nog een uitgever zoekt ;-). De lezing van Gerard de Vries (haar promotor) steunde op dat werk. Dat was transformatie 1: de uitleg van een politiek filosofischhe notie in politiek toegankelijke taal. Transformatie 2 was een hardere dobber: de toe-eigening van het begrip ding-politiek door Minister Veerman. Begint hij nog met zeggen dat dingpolitiek voor hem betekent 'van abstracties en procedures naar levende verhoudingen tussen mensen en dingen', maar dat vertaalt zich in 1 beweging tot 'gewoon doen; en daarmee (maar dat zei hij niet) tot een politiek van laissez faire en fijne vrijbrief voor grote bedrijven -- die de markt bepalen -- om hun gang te gaan. 'Gewoon doen' dat is nou juist niet waar de dingpolitiek van Latour (en Marres en De Vries) over gaat. Het gaat om het articuleren van een issue, met al z'n betrekkingen en verhoudingen. Bij 'gewoon doen' is er geen issue, en als we het kunnen rooien met 'gewoon doen', omdat er voor niets en niemand een probleem is, dan is er geen issue (en is er geen politiek...?). In t groepje waarvan ik deel uitmaakte werd er na afloop van speech, presentatie en lezing geanimeerd gediscussieerd, zochten sommigen te snel naar de 'politieke oplossing' (dingpolitiek is geen oplossing en leidt niet meteen tot oplossingen), en was de markt wat te heilig (tenminste, vind ik) (dingpolitiek is geen marktkwestie - zoals Noortje zei: de markt houdt niet van kwesties, houdt niet van issues). Ik had de indruk dat ik (in mjn groepje) nog het meest 'geloofde' in een rol voor de overheid -- (ja, maar niet in een bevoogdende overheid en niet in een van bovenaf voorlichtende overheid). Het was zo'n middag die je (mij) ervan overtuigde dat het goed is om in 'andere werelden' te kijken, dat het zinnig is om het gedachtengoed van de ene wereld te vertalen naar een andere -- ook al leidt dat tot misleidende toe-eigeningen. En dan gaat het om: precies zijn met woorden.

maandag 14 november | 1 | Bense & Moles

Max Bense en Abraham Moles -- toen ik midden jaren tachtig colleges semiotiek volgde waren ze al verguisd en bijna vergeten (zo is mijn indruk). Verguisd omdat hun streven naar een zuiver wetenschappelijke kunstwetenschap en semiotiek te ver was doorgeschoten (de definitie van kunst in wiskundige formules gegoten...). Maar zij waren ook de eersten die vanwege hun interesse in een objectieve esthetica, theoretiseerden over computerkunst. Moles publiceerde zijn Art et Ordinateur al in 1973.

Dit weekend las ik Information Theory and Esthetic Perception (oorspr. 1958), een fascinerende poging van Moles om de esthetica te voorzien van een objectieve, zuiver wetenschappelijke grondslag (inclusief experimenten) -- aan de hand van de toen populaire information theory. Je ziet hoe de fundamenten voor de digitalisering werden gelegd, vooral wat betreft de elektronische muziek (Moles was nauw betrokken bij de concrete muziek).

Het is soms behoorlijk saai, veel conclusies zijn banaal (wat Moles toegeeft) , maar het fascineert vanwege de objectiverende blik en het niet aflatende streven om door te dringen tot de fundamenten van de esthetische waarneming. Dat er gesproken wordt van de 'human perceptor', als was het een machine met een input en output, is kenmerkend. (Ik begrijp Pynchon nu beter).

Over Bense, zie: http://www.stuttgarter-schule.de/

woensdag 9 november | 1 | ...

Gisteren: Noortje promoveerde op No Issue No Public en maakte, naturel en zelfverzekerd, van de verdediging een echt debat over politiek en democratie nu. Ik vind het goed, hoe zij werelden weet te verbinden, die van de politiek filosofen op de universiteit met de science-and-technoology academici, de nieuwe media en zelfs de kunstwereld.

donderdag 3 november | 2 | Mobtaggen

Alweer achter de rug: workshop op de Hogeschool Arnhem - Nijmegen, aan de minor Digital Media Production (o.i.d.), over mobtaggen / folksonomy. 4 groepen en 1 ervan wist me aangenaam te verrassen met een heel innovatief en mooi uitgewerkt concept. Op zich is het geven van zo'n workshop niet zo'n 'deal' -- ja, het is vermoeiend en moeilijk om elke keer je kritiek zo de verwoorden dat ze goed wordt opgepikt. Maar het zijn de studenten die het werk moeten doen. Jij moet ze 'faciliteren en coachen'. Tja. Op de eerste dag probeer ik altijd een 'bak info' over ze uit te gooien, om ze te inspireren en op weg te helpen. Ergens vind ik dat het aangenaamste deel, al krijg je er soms het gevoel van dat je tegen een muur staat te praten (als er weinig reactie komt). (Ja als het over torrents gaat en films downloaden...) Dat je zo'n workshop moet geven heeft als aangenaam bij-effect dat je de theorie moet induiken, uitchecken wat er nu gaande is (waar je anders nauwelijks aan toe zult komen, gebonden als je bent aan de dingen die je nodig hebt in het dagelijks bestaan). Er is net die extra reden om de 'current state of technology' te volgen -- iets wat je graag doet.

donderdag 3 november | 1 | Straatsofa

Bijna had ik het gemist, het nieuwe boek van Dirk van Weelden, Straatsofa. Geen recensie gezien. Merkwaardig. Natuurlijk, het is een mixed bag, gemengd goed -- essays, opstellen, verhalen --, lastig om een stukkie over te schrijven. Een en ander eerder verschenen, wat gelegenheidswerk ook. Maar intussen: briljant heldere teksten over Perec, over Horatius, over het verlangen naar werkelijkheid, over de plotse ontmoeting met niet-gemedieerde werkelijkheid. 85 pagina's achter de rug en ik ben enthousiast -- zo enthousiast als Dirk in het dagelijks leven is: dat je opveert en er harder van gaat praten, sneller gaat lopen, gesticuleren, om de ander maar te overtuigen: kijk wat daar gebeurt, fantastisch toch! Ik geniet het langzaam, om de ideeen goed tot me te laten doordringen.

Anders dan die andere in de trein en een avond erdoorheengejaste dubbelroman, Moord en Doodslag van Geerten en Doesckha Meijsing. Ja, ooit heb ik een 'slag van de molen' opgelopen door het lezen van de Erwin en Michael van Mander van toen nog Joyce & co. Nog steeds kan ik daardoor genieten van de verhalen van Geerten Meijsing, tenminste voor zover het de constructie van zijn eigen schrijverswerkelijkheid / mythe betreft (inclusief, als altijd: Kuifje, Citroëns, Italië als het enige land met stijl, en de eenzaamheid van de schrijver). Het is smullen, een lekkere taart tussendoor -- als het echt goed is, wordt het zwelgen. De Doeschka-helft heb ik half gelezen, hier en daar, de stukkies eruitpikkend waar ze over haar broer en diens verleden schrijft; van de Geerten-helft van de roman -- die weer uit 2 delen bestaat, een over hemzelf op Sicilië, het bezoek van zijn zus aldaar en de familie, en een over een moordzaak -- daarvan heb ik dus de helft gelezen (niet de misdaadroman, de andere). Met andere woorden: een taart waarvan ik de stukken gegeten heb die ik lekker vind (ook de krenten over literatuur en over Simenon). De rest fijn laten liggen. Heb ik deze dubbelroman nou gelezen of niet? Ik heb t gevoel dat ik het niet-gelezene wel zelf kan invullen, in de erin verwerkte (nou ja, verwerkte...) hervertelling van t Kain en Abel-verhaal ben ik ook niet echt geinteresseerd. Soi. Lekkere stukken taart. Geen reden om te zeuren.

Waarna de vraag rest: wat heeft Sicilië met misdaadromans, met het schema van de 'giallo'. Sciascia maakte er veelvuldig gebruik van. Camilieri (sp.?) werd er alsnog beroemd mee. Meijsing pikt het op.

Wat Sciascia betreft: boeken die je precies in 1 dag kunt uitlezen, en ook moet uitlezen (ik tenminste) om de 'draad' vast te houden, het netwerk van vermoedens, vaagheden, het verzwegene. Niets is zeker in dat Sicilië. (Het sociale netwerk, de omerta). Ik lees nu Gli Zii di Sicilia (in Engelse vertaling) -- z'n eerste verhalenbundel.

woensdag 2 november | 1 | ...

Ijzersterk, onbedoeld? Bijlage van De Volkskrant over Theo van Gogh met op de voorkant zijn tronie, op de achterkant reclame voor varkenslapjes en karbonades.

dinsdag 1 november | 1 | ...

Het eeuwige gevoel achter te lopen, achter jezelf aan, de tijd in moeten halen. En dat terwijl bloggen soort-van in realtime zou plaatsvinden: het verslag wordt gedaan terwijl de wedstrijd (het denken) nog gaande is. Achter in mijn hoofd wordt de lijst langer en langer: nog noteren. Nog noteren: de fietstochten in Bretagne met de beklommen heuvels (Menez-Hom, Locronan, Menez Kerque); de eerste keer Verenigde Staten (met vertraging: op Schiphol geweigerd worden wegens een niet toereikend paspoort dat desalniettemin tot 2010 geldig was en toegang geeft tot de hele wereld, behalve de VS -- overkwam niet mij, wel F.); gastcollege bij Jacqueline Goss aan Bard College in Annandale on Hudson; op bezoek bij Bitforms; 4 dagen in een enorm landhuis (als uit een hiphopvideoclip) op Long Island; de gelezen boeken (een hele reeks van Sciascia, voor mij ontdekking van deze zomer, heldere stijl, en alles, alles is er onzeker en toch zonneklaar); een avondje bij uitgeverij Augustus, ter gelegenheid van de nieuwe 'Van Weelden', waar ik mn mond net te vaak opendeed en me in enthousiasme mee liet slepen (en volgens mij heel domme dingen zei die toch de discussie opschudden en die Nelleke Noordervliet heel boos maakten); het eeuwige gehaast van de ene plek naar de andere en dan keer op keer verbaasd zijn over de dagen waarop je rustig kunt werken, een hele dag lang (zoals vandaag); een kamer zoeken in Maastricht en hier op de blog nog altijd niet vermeld: dat ik een jaar naar de Jan van Eyck ga. Onderzoek doen. Niets vermeld over de voorbereidingen voor het samenstellen van een boek over de pioniers van de computerkunst, voor Sonic Acts. Niets over de tekstjes in de tussentijd geschreven (over luisteren, voor Metropolis M); het thuisbezorgde boek Broken Glass met mn artikeltje over glas en vensterruiten in de moderne literatuur; de oude bouwkeet/woonwagen van F. opknappen, want de NDSMers willen hun terrein schoon en geen (betaalde) opslag meer binnen (opknappen, niks voor mij); Omar die alweer een maand geleden is opgehouden met zn blog. Maar het verstrijken van de tijd dunt de lijst uit, ook.

Het septembernummer van De Gids met mn essay over bloggen.

Aanstaande vrijdag, een Ubiscribe-event aan de Jan van Eyck, met Jouke Kleerebezem, Sandra 'Fokky' Fauconnier, Matthew Fuller, Wilfried Hou Je Bek en mijzelf.

Schrijven (bloggen) om de tijd op 'r staart te trappen. Schrijven vanuit de droom dat je al schrijvend orde kunt aanbrengen. En zien dat het een andere vorm aanneemt dan je dacht. Maar daarom gaat het. (Denk ik).

Als zo vaak: hoe meer er gebeurd en te doen is, des te minder wordt er geschreven.

En dinsdag 8 november: promotie van Noortje Marres in de Lutherse Kerk.

donderdag 27 oktober | 1 | ...

Veel werk, maar ik voel me gepriviligeerd. Eind oktober, de zon schijnt volop, het is 20 graden en ik zit met laptop op mijn balkon. De voordelen van het voor-jezelf-werken. Mijn balkon is mijn kantoor. Ja, ik zou een groot voorstander zijn van buitenluchtscholen en buitenluchtkantoren. Om de akoestische ruimte, ook.

maandag 24 oktober | 1 | Vollmann

Nieuws van alweer anderhalve week geleden: Vollmanns Europe Central is genomineerd voor de National Book Award. Preciezer: hij is een van de 5 finalisten in de categorie fictie.

Volgende week doe ik een workshop over mobtagging. Pak eindelijk het gebruik van delicious weer ns op. Klik rond op Flickr, kijk naar freesound, bezoek last.fm opnieuw. En realiseer me hoeveel beter ik mn werk (e.d.) zou kunnen organiseren. Ik blijf achter mezelf aanlopen.

woensdag 19 oktober | 1 | ...

De 'igloo bass mix' van Wiley's Wot Do U Call It klinkt toch echt als een modern klassiek stuk voor saxofoonkwartet... (mp3 via http://www.negrophonic.com/words.)

dinsdag 18 oktober | 1 | ...

'De arbeid van het denken is de trouw aan iets dat ontstaat' ('geboren wordt'), zegt Alain Badiou. En hij ziet er in ieder geval een stuk gezonder uit dan Salvoj Zizek in de reportage van Arte.

dinsdag 11 oktober | 1 | ...

Tijd inhalen, tijd inhalen, ik loop achter op mezelf. Maar gisteren wel een goede verrassing toen ik, mn eten net op, besloot naar Kraakgeluiden te gaan -- toch maar 1 minuut lopen vanaf F. die doorwerkt om alles af te krijgen voor de premiere van de dansvoorstelling, vrijdag -- en daar, in OT301, zomaar Simon en Peet tegen het lijf liep, te lang niet gezien/gesproken.

Uit mn leesvoer in de V.S.

"Dat dit geschreven leven episodisch is hindert me niet in het minst, noch heb ik het gevoel dat ik mij met een complete 'ander' bezighoud of word ik geremd door de angst die veel schrijvers van autobiografieen koesteren: dat zij hun leven vervalsen door eruit te selecteren en het levensmateriaal naar een latere optiek richten. Wat ik schrijf is mijn leven en mogelijk is wat ik schrijf wel de essentie ervan en niet wat ik weglaat. Bovendien weet ik niet wat er zal komen precies zoals dit in de literatuur het geval is, waar je pas achteraf weet wat geldt en telt en werkelijk wordt."

"Geen tijd hebben schept haast. Het was alsof ik voortdurend mijzelf moest inhalen en dit lukte nooit, omdat ik altijd een stap of een reuzenschrede achter was. Zoiets kan hooguit in de literatuur en ook daar las ik steed een neuslengte op mezelf achter, met opzet, uit angst om met mijzelf samen te vallen, bij de tijd te zijn, omdat tijd doodt en ouder maakt. Tijd op een armlengte afstand houden, tot het moment waarop je gedwongen met jezelf samenvalt, definitief."

Uit: Sybren Polet, Een geschreven leven 2, Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2005, p. 72/73 en p. 236/7.

zondag 9 oktober | 1 | ...

Euh, ja, begin opnieuw na stilte. Hoop dat u er nog bent, lezer. Ik was weg, veel werk, nazomer, Long Island, New York, jetlag, laptopmoeheid. Nu ik de toetsen voel groeit het verlangen om te schrijven. Ik begin er weer te zijn.

In de tussentijd is Maarten begonnen te bloggen: http://www.mhepp.blogspot.com/.