|
ariealt.net : arie's blog
dinsdag 30 september | 1De bloggers: je zou deze schrijvers, linkers, commentators en loggers elektronische performers kunnen noemen: zij performen hun tekst in het elektronische netwerk, zij roepen, fluisteren, schreeuwen, praten, murmelen. Blogs lezen heeft alleen zin als je zelf ook blogt. Bloggen is een activiteit. Het is een continu proces van publiceren, het is (jouw) informatieverwerking en de reflectie op je informatieverwerking. Maar als blogs lezen alleen dan een zinvolle activiteit is als je zelf meedoet, en alle bloglezers beginnen hun eigen blog, dan nadert het aantal lezers van een blog de limiet van 1 (jijzelf). De blogger heeft geen publiek. 'Het publiek' is een concept dat verbonden is met de wereld van massamedia. Wie denk in 'het bereiken van publiek' opereert volgens de logica van massamedia, of, iets minder cru gesteld, volgens de logica van een publicatie. Een blog is geen publicatie, het is een proces. (Dat neemt niet weg dat er blogs zijn die zijn uitgegroeid tot publicaties of als publicatie gerund worden). Vandaar: er is geen publiek, er is alleen publiceren. Natuurlijk worden blogs gelezen. Mijn blog krijgt tegen de 100 hits per dag, soms meer, van de zomer minder. Een deel van mijzelf. Een deel van zoekmachines, wormen en spambots op zoek naar mailadressen. Een deel via Google. Een deel van bloggende lezers. Een deel van vrienden. Natuurlijk ben ik daar blij mee (met die lezers). Maar wie op zoek is naar publiek moet niet bloggen. (Terzijde: mijn blog is vermoedelijk qua inhoud veel te chaotisch om een steady publiek te trekken). De blog hoort bij de wereld voorbij de massamedia. Blogs zijn de stem van de multitude. (Niet te verwarren met de stem van de massa). Met alle middelmatigheid, lulligheid, brille en smerigheid van de menigte. Een multitude die uit singulariteiten bestaat, die niet terug te brengen is tot 1 lichaam dat gerepresenteerd kan worden. Hoe verhoudt de informatieverwerking (denk aan de constituerende rol daarvan in ons leven) van de menigte, die gestalte kan krijgen door de genetwerkte informatietechnologie, zich tot het idee van politiek? De representatieve democratie versus democratie door contestatie (of zoiets)? Hoe verhoudt het zich tot de ideeen van Negri, Hardt, Holmes? Tot het idee van Jodi Dean over publiek en democratie? Hoe verhoudt het zich tot populisme? (Populisme is gebonden aan de logica van de massamedia). Tot het idee van massacultuur? (Wat is het verschil tussen massacultuur en de cultuur van de menigte? Massacultuur als de opgelegde cultuur? De cultuur van de menigte is geen tegencultuur, ze wordt geinformeerd door de reclamecultuur, de televisie, de massacultuur, maar ze wordt bepaald door het gebruik daarvan en niet door een klakkeloze opzuiging). Wie het schreef weet ik niet meer, maar ik geloof dat het in De-Bug was. Blogs worden wel eens gezien als journalistiek-van-onderop. Denk aan de Bagdad-blogger Raed (sp?). Maar het goede van blogs is juist dat ze geen journalistiek zijn. Ze opereren niet volgens de logica van 'iets onthullen voor een publiek'. Bloggers bloggen, voor niets en voor niemand. (Natuurlijk zijn er freak incidences waarbij de bloggers ineens in de wereld van de journalistiek opduiken omdat ze nieuws hebben). Nog iets dat ik niet uit mijn hoofd krijg. Een tijdje geleden stond er, ik meen in Trouw, een artikel over de cursussen journalistiek die nu door westerse journalisten gegeven worden aan de Iraakse journalisten die jarenlang onder Saddam Hoessein gewerkt hadden. Het belangrijkste dat de Iraakse journalisten bleken te moeten leren, voor hun stijl van schrijven, was het heldere onderscheid tussen de informatie die ze 'op straat' verkregen hadden en de interpretatie daarvan en hun commentaar. Zij waren gewend om stukken te schrijven waar alles door elkaar liep in een gekleurd betoog. (Oeps tricky, een punt uit een krantenartikel uit je hoofd reconstrueren). Kortom ze moesten de manier van journalistiek die bij ons bedreven wordt leren. Nu geloof ik best dat dat zin heeft, maar anderszijds is bij ons de journalistiek voor een deel verpest door de artikelen waarin de journalist twee, drie of vier stemmen van de straat aan het woord laat, wat leidt tot van die standaardreportages zonder visie. Ik wil niet die reportage, ik wil visie, achtergrond, contextualisering, commentaar. Ik wil stukken lezen geschreven door mensen die 'op de hoogte zijn', die kennis samengebalt hebben. Helaas werkt journalistiek bij ons vaak niet op die manier. De journalist is iemand die niets weet, of moet doen alsof hij niets weet, maar die op de goede plek stond en aan de mensen die het weten de vragen stelt. Als een journalist een nieuwtjesverzamelaar is, dan voldoet deze opvatting van journalistiek. Het is de journalistiek van Reuters en het ANP. We kunnen niet zonder. Maar belangrijk voor je informatieverwerking is niet de onthulling van die nieuwtjes, het is vinden van samenhang, de interpretatie, de filtering van de rotzooi. In die zin is journalistiek (als onthuller van nieuwsfeitjes) weliswaar onmisbaar (al bezit ze een precaire positie temidden van de PR-bureaus en persvoorlichters), maar legt de filtering meer gewicht in de schaal. (Vandaar ook het belang van de verschillende vormen van editing - van Indymedia tot Slashdot. Vandaar ook het belang van een duidelijk editorial design voor publicaties. Een nieuwtje is maar een nieuwtje. Anyway, ik weet niet of ik hier uitkom). Bloggen functioneert alleen als het op een bijna naieve manier gebeurt: voor de vuist weg, fris van de lever, schrijven en linken. Het is de onbetaalde arbeid van informatieverwerking, van betekenisconstructie, van een manier om te zijn in het midden van de veelvormige cultuur. Het is een activiteit die onbetaalbaar is en onmisbaar. Het is arbeid waarop cultuur is gebaseerd en die cultuur vormt (en met alle middelmatigheid - cultuur immers gaat over de ervaringen van mensen en de betekenis die ze daar aan geven, ze is er, mooi, lelijk, saai, ouderwets, tenenkrommend, beledigend, briljant, hip, alles door elkaar). Het is de vrije arbeid van de geest (klinkt idealistisch, is het niet). Daarom is bloggen altijd ook precair: immers, je moet er maar de energie voor kunnen opbrengen, je moet er maar de tijd voor hebben, je moet je levensonderhoud op een andere manier verdienen. (Slecht een enkeling houdt er een baan als journalist aan over of heeft het geluk dat het bloggen zich terugbetaald in de professionele arbeid). Goed bloggen is arbeidsintensief. Wat we met z'n allen doen kan niet betaald worden volgens het economische systeem dat we nu hanteren. Het is vrijwillige arbeid - een praktijk, die, zoals Paul Perry zei, je gek maakt en je gezond houdt. Bloggen is iets dat je doet. Niet in de zin van 'just do it' van Nike, maar een gereflecteerd doen, de reflectie wordt geperformd.
dinsdag 30 september | 2Over de logica van de massamedia: als de 2000 (of 10.000?) havenwerkers gisteren niet met de ME slaags waren geraakt, zou hun protest dan de krant gehaald hebben? http://www.dewaarheid.nu/haven/eu_staking.htm.
dinsdag 30 september | 3En check ook Jouke Kleerebezems essay over bloggen in de laatste Witte Raaf (die ligt gratis bij galeries enzo).
maandag 29 september | 1Laat ik eens onzinnig nieuws bloggen, het open kampioenschap computers vernielen: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3144704.stm En zinnig, alle teksten uit de catalogus van de afgelopen Ars Electronica (over Code): http://www32.brinkster.com/blueplane/aec03/ En geef me even de tijd: later wat highlights uit mijn lezing over weblogs bij Casco.
zondag 27 september | 1http://www.deamerikaan.nl: het nieuwe project van Chris Keulemans. Ook bij Casco: Studio Sputnik (o.a Jaakko van 't Spijker) - met een verhaal over de link tussen massacultuur en architectuur en hun idee 'Snooze'. Boek: Snooze, Immersing architecture in mass culture. Verrassend: zij gebruiken daarin de term Avant-Pop, ooit geintroduceerd door Larry McCaffery om de post-postmodernistische AmLit te promoten - zie http://altx.com (als die site nog bestaat, ja, hij bestaat nog....).
zaterdag 27 september | 2Er is geen publiek. Er zijn alleen publicaties. There's no public. There are only publications. Of misschien: er is alleen publiceren. Or: there's only publishing. Het publiek is een verouderd concept. (Zie bijvoorbeeld ook Jodi Dean's ideeen over democratie en publiek).
zaterdag 27 september | 1Pfff, het gebeurt dan toch nog: Heras rijdt in de laatste twee etappes En ik probeer de laatste hand te leggen aan mijn lezing voor morgen bij Casco in Utrecht http://www.cascoprojects.org/programme.php3. Ik zal er van ongeveer kwart over twee tot drie spreken over webloggen. Als electronic performance (zo heet de serie). Tien perspectieven op weblogs. HTML-presentatie en praten. Dat zal ik doen. Zal ik mn minidisk meenemen en het tapen? In veel opzichten zit ik te dicht op mijn onderwerp waardoor alles wat ik er te zeggen heb banaal lijkt. Ik zal mn best doen. Morgen.
donderdag 25 september | 3Twee dagen in Groningen om een theorieworkshop te geven aan de studenten van het Frank Mohr Instituut. Onderwerp: Media and Society. Het is de eerste keer dat we het op deze manier aanpakken, twee dagen intensief denken, schrijven en discussie, in plaats van een reeks van vier of vijf lessen van twee uur waarbij de studenten vooral luisteren. Ik geef kleine schrijfopdrachtjes en daarna discussieeren we en ik gooi er zo nu en dan wat theorie en wat informatie in. Vandaag 'lukte' het me om toch nog (te?) lang uit te weiden (sp? euh...) over McLuhan, over datavisualisatie en datamining en archieven, en over multitude en de anders-globalisten. De boeken die ik had meegenomen heb ik nu uitgeleend aan de studenten (McLuhan, Negri/Hardt, Dewey, Castells. Stom genoeg had ik de V2-boeken - Information is Alive en Art with Databases - thuisgelaten) -. De zon schijnt en ik drink een biertje op het terras van het Groninger Museum. Morgen vervolg. Een van de studenten is Benjamin Gaulon: http://www.digitalrecycling.com.
donderdag 25 september | 2Afgelopen zondag met een zonnenbril op mn kop half Nederland doorgejaagd, op de fiets. Ik ging te laat weg voor een rondje 'Meijendel' maar bij Leiden dacht ik dat ik het nog wel zou redden voor donker en reed door toch tot bij Zoetermeer, dan over Stompwijk naar Wassenaar de duinen in. Ik heb 140 kilometer zitten raggen in plaats van genieten. Was net voor donker terug in Amsterdam. Ik haal dit jaar de 8000 kilometer wel. Waarom lees ik dit nou weer: Paul Ginsborg's A History of Contemporary Italy. Om de leuk? Ja, want het is een ontzettend goed geschiedenisboek, helder, 'concise'. Om de interesse? Ja, om de achtergronden van de Italiaanse activisten beter te begrijpen. De rol van de PCI, Lotta Continua, de arbeidersopstanden en de loden jaren. Wat is dit, die pure interesse? Belangeloze weetgier?
donderdag 25 september | 1Oorbeek, geblogd en gefotografeerd: http://www.cioran6.3com. Entry van zondag de 21ste. We speelden op de Haagse cultuurnacht. Afgelopen weekend. We speelden harder dan anders, er moest iets uit ... denk ik. Fijn om voor publiek te spelen dat je kunt zien.
zaterdag 20 september | 1Leesvoer: nieuwe Andere Sinema - met essays over het begrip mutlitude, de nieuwe Mute. Werk: voorbereiden van mijn lezing over weblogs (volgende week zondag in Casco, Utrecht), voorbereiden van les aan het Frank Mohr. Dat naast de eindredactie van Metropolis M. En de nazomer duurt maar voort.
woensdag 17 september | 1Moeten er nog woorden vuil gemaakt worden aan de plannen van het kabinet Balkenende, oftewel: de totale afbraak? (Maar de rijkeren blijven buiten schot). Het zou me niet verbazen als we in de komende jaren de 'glorieuze' terugkeer van de staking gaan meemaken.
woensdag 17 september | 2Oorbeek speelt zaterdag van 21.00 -22.00 uur in Den Haag, bij Stroom. Vanavond een filmpje gemaakt.
maandag 15 september | 1Eindelijk weer een dag in Groningen, opening van het studiejaar van het Frank Mohr. Ben nu semestersdocent. Arthur Elsenaar bericht over Ars Electronica. Toont een filmje met een optreden van http://www.maywadenki.com/tsukuba: Japanse groep ontwerpers/kunstenaars die elektronische instrumenten e.d. maken, waaronder automatische tapdansschoenen. Elektronisch? Mechanisch met een beetje elektriciteit is preciezer.
maandag 15 september | 2Nu willen we met Oorbeek eindelijk wel weer eens optreden voor een publiek dat we kunnen zien. Tijdens de Test-Portal optredens zat het grootste deel van het publiek zo'n honderd meter verderop in de hal bij de bar - gezien de gelegenheid, de omstandigheden en de uitdaging die we onszelf gesteld hadden, was dat geen probleem (spelen bij en met de geluiden van de tentoonstelling bijv.). Gisteren traden we op bij Duiven, aan de snelweg naar Oberhausen. Er is daar een soort kunst-camping, georganiseerd door P-reizen (http://www.stichtinggang.org/Projecten/Parallelweg/Parallelweg.htm). Met optredens. En barbecue. Schitterend weer, een groot podium, overdekt maar wel in de buitenlucht. Een paar goeie kunstwerken - waaronder de campingflat van Krijn (ter?) Braak. Fijne sfeer. We zouden 'onder het eten' spelen. Juist. Het bleek dat er gegeten werd opzij van het podium, zo'n 40 meter verderop. Wij konden de eters niet zien en de eters ons niet. Wij keken vanaf het podium in een gapende leegt waar soms twee, drie mensen zaten. Terwijl de eters ons wel konden horen (en ons irritant vonden?) Kortom niet erg goed voor de inspiratie en de concentratie en net iets teveel na de Test-Portal optredens. Natuurlijk hadden we op de situatie moeten inspelen - maar we waren voorbereid op 'als een bandje spelen' en door de snoeren niet mobiel. Ondertussen wel fijn met bijna de volledige band in een busje dwars door Nederland gereden! Op de terugweg een concept voor een interactief concert bedacht: wij spelen allemaal elektrisch versterkt. De electriciteit wordt opgewekt door hometrainers waarop het publiek plaats moet nemen. Zolang het publiek trapt is er elektriciteit en zijn we te horen. Je zou ook nog hometrainers kunnen koppelen aan individuele instrumenten, of hoeveelheid opgewekte energie kunnen koppelen aan volume (al is dat iets te voordehandliggend). Komt er niemand of niemand wil ons horen. Meedogenloos. (En melig).
maandag 15 september | 3Vorig weekend gelezen: het nieuwe boek van Dirk van Weelden: Looptijd. Tot nu toe was Mobilhome mn favoriete Van Weelden, maar Mobilhome heeft nu zware concurrentie van Looptijd. Ik denk dat ik ze even goed vind. Waar gaat het over? Hardlopen. Echt hardlopen. Zoals Tim Krabbe's De Renner waarschijnlijk het beste boek 'ever' over wielrennen is (geschreven door een gedreven liefhebber), is Looptijd misschien wel het beste boek 'ever' over hardlopen (geschreven door een gedreven liefhebber). De Renner beschrijft wat een wielrenner voelt, hoe hij is, als wielrenner. Dirk van Weelden mag dan een stuk filosofischer zijn dan Tim Krabbe, uiteindelijk gaat Looptijd sec over wat hardlopen is, waarom het zo lekker is. Het beschrijft een levensfilosofie afgeleid uit het hardlopen, een viering van het leven hier en nu. En zelfs een wielrenner krijgt van dit boek een onbedwingbare lust om te gaan hardlopen. (Dit wordt een longseller, Dirk! Elke hardloper een exemplaar van dit boek!) Nooit, nooit is hij met een slecht humeur teruggekeerd van de training. Klopt. In het eerste hoofdstuk schrijft Van Weelden over de indaanse hardlopers en boodschappers: 'In de indiaanse denkwijze verricht de hardlopende mens een scheppende daad.'
maandag 15 september | 4
Een paar quotes uit Antionio Negri's Il Ritorno: La materia e per Spinoza corpo che si mostra come potenza che risale il piano di immanenza sino a diventare divina.' (Die zin had ook in Looptijd kunnen staan). L'ascesi e uno stato costituente, una trasformazioni dei sensi en dell'immaginazione, del corpo e del ragione. Per vivere bene e per costruire il comune e sempre necessaria una qualche forma di ascesi.'
zaterdag 13 september | 1Wat is dit voor neurose - dat gebeurtenissen in woorden vastgelegd moeten worden? Dat je geen rust hebt voor het in woorden is gestold? Dat je er tot dan aan blijft denken? Extreem achterstallig onderhoud: de vakantie van vorige jaar, fietsen door de Dolomieten. Ooit was het schrijven van een extreem lange brief genoeg, toen een lange e-mail, nu moet er een verslag op het web. Voor de anderen, voor het plezier van de anderen. Zo bouwen we een archief, een verslag van het leven in deze tijd. Iedereen is schrijver en/of archivaris van het eigen leven en de archieven zijn online beschikbaar. (En worden gecachet door Google en in de toekomst geanalyseerd en gescreend). Reisverslagen zijn een geod voorbeeld. Vroeger lag er een plakboek in een lade. Zo moet je het zien. (Maar is het reisverslag op het web anders dan het plakboek? Heeft die openbaarheid gevolgen voor de inhoud?) Het is liefhebberij, liefdewerk, het valt alleen vol te houden door het om het plezier te doen. Zonder vrije tijd verdwijnt dit werk van informatieverwerking, deze culturele productie. Het is luxe om het te kunnen doen. Dus wat te doen: naar het panel over Archives op de N5M? Of mijn archief aanvullen? 12.30 Melkweg. Ik ga switchen tussen de sessie over Archives en de sessie over de Revenge of Print. Niet alleen de Database as Symbolic Form (Manovich) maar ook The Database as Popculture, namelijk: Google en het ge/misbruik van Google. Google as the first popular database en de noodzaak van kritiek op Google. Point taken. But that better be good critique en niet alleen een deconstructie van de de beloftes en de marketingtaal van Google en niet alleen de kwestie dat een groot deel van de inhoud nog steeds niet vrij beschikbaar is. Take a realistic stand please. Print media are about filtering the noise. Filtering helps creating a space for reflection. (Ben nu bij The Revenge of Print). Ook vanuit de context dat propaganda bijv. tegenwoordig werkt door vergroting van de noise - teveel berichten de wereld in sturen. Daaruit volgt de tactische taak van de (print) media. (Felix Stalder - van Openflows). Het archiveren van alle data en traffic-analysis door Google &c. als realtime sociology. (Terug bij Archiving). Wat gebeurt er met de geschiedenis als alles realtime geschreven en gearchiveerd wordt? 'It's so big it's not scary anymaore, it's just, euh...plain interesting'. Hoe zou het utopia eruitzien, het utopia waar alle informatie beschikbaar is en je altijd alles kunt vinden? Zoveel projecten, en zoveel projecten die gebruik maken (proberen te maken?) van wikipedia. We zitten allemaal in de informatieverwerkingsindustrie. Presentatie over Unicode. (Eindelijk begrijp ik echt waar Unicode over gaat en hoe het in elkaar steekt). Problematiek van de weergave van karakters (letters) door de computer. Er zijn 2088 manieren om het Arabische woord voor elektriciteit te schrijven. Arabisch past niet op een typemachine. Arabisch op een typemachine is een reductie van de cultuur. Kan Unicode dat oplossen door de enorme geheugenruimte voor de karakters? Hoever moet reductie gaan? Of hoever moet je gaan om reductie te verhinderen? Wanneer wordt het onhandelbaar? Twee films van de Yesmen (http://www.theyesmen.org) - hilarisch - en, achteraf gezien eigenlijk geen films over politieke actie, maar over de (hilarische) domheid van mensen in gereguleerde situaties (conferenties, vergaderingen met de directeur). Hoogtepunt bij FemSnd in de Melkweg: Die Pattinen, mooi turntablism van twee deejays bij fijnzinnige, heldere geanimeerde zwart-wit tekeningen. Transparant, goed gedaan, helder, mooi en niet opdringerig - je vergat bijna dat je naar iets heel goed aan het luisteren en kijken was.
vrijdag 12 september | 1Nog meer achterstallig onderhoud. De boeken die ik las en waarover ik iets had willen zeggen. Niall Williams, As it is in Heaven (fijn vakantieboek). Bram Stoker, Dracula (beter dan ik had verwacht en interessant vanwege de rol van de verschillende schrijfsystemen - dagboek, fonograaf, brief). Stephen Burns, A Guide to Infinite Jest (klein boekje, wordt aangeraden door de Infinite Jest-liefhebbers, maar ik vond het, ondanks het feit dat het een aantal aspecten belicht die mij ontgaan waren - hoe kan het anders in een boek van 1000 pagina's - wat tegenvallen, niet scherp genoeg in de behandeling van Wallace's verhouding tot metafictie en televisie, teveel aandacht voor ondergeschikte aspecten). Giorgio Agamben, Means withour End, Notes on Politics (kortere en meer toegankelijke artikelen over politiek, het einde van de mensenrechten e.d.). Colm Toibin, The Heather Blazing (stilistisch heel precies, website: http://www.colmtoibin.com). Twee geschiedenissen van Ierland. (En - het spoor van Ierland volgend - ben ik ook nog begonnen in de Tain Bo Cuailnge, in de hertaling van Thomas Kinsella. De Ierse heldendichten. Ik vind ze stukken lastiger dan de Noorse en IJslandse en Germaanse, alsof me een dimensie ontgaat). Paul Ginsborg: Italy and its Discontents (deels gelezen - erg goeie geschiedenis van naoorlogs Italië). Toni Negri, Il Ritorno, quasi un' autobiografia (De radicale Italiaanse filosoof belicht in een boek lang interview de verschillende aspecten van zijn denken, en vooral de verwevenheid van zijn eigen geschiedenis met die van zijn denken. Ik vind zijn benadrukken van het hier en nu en zijn afkeer van elke vorm van mysticisme of transcendentie erg interessant. Heb het boekje niet bij de hand, zal later wat citaten overtikken). Ik schrijf dit natuurlijk vooral op voor Google - goeie keywords. ;-) En mijn eerste late Arno Schmidt aangeschaft: Julia oder die Gemälde. DIN A3 - de uitgave van de Haffmans-verlag -. Mooier uitgevoerd dan de oorspronkelijke facsimile-typoscripten. Denk dat ik de andere twee ook nog aanschaf. (Zettels Traum is helaas niet verkrijgbaar in een betaalbare uitgave). Schmidt is een soort verslaving waar je soms aan moet toegeven.
vrijdag 12 september | 212 uur. Ben op de Next 5 Minutes, http://www.n5m.org. Het begint langzaam. 20 minuten te laat. Moet de algoritmische wandeling van Wilfried jammer genoeg laten schieten omdat ik het debat over het concept Multitudes wil volgen. Met Jamie King en Florian Schneider, Joan Richardson en Brian Holmes. Uiteindelijk een discussie die vooral in intellectuele zin interessant is, vanwege de verdieping van en kritiek op het begrip multitude, vooral wat betreft de problematiek van de representatie van de multitude - in de politieke praktijk -, en het belang van het begrip. Zoals Jamie King over multitude nadenkt, is intelligent en precies - enerzijds vanwege zijn geworteldheid in het activisme maar ook door de invloed van Agamben. Bij hem verbindt de mutlitude zich met Agambens begrip van de whatever singularity (een nog veel problematischer begrip, een groep die niet geidentificeerd en niet gerepresenteerd kan worden). En hij is niet naïef wat betreft de effectiviteit van het begrip in de praktijk. Multitude is, als begrip, nuttig voor het denken. Brian Holmes - redacteur van het tijdschrift Multitudes - benadrukt dat de betekenis van het begrip multitude nu ligt in het feit dat 'many' in de situatie verkeren dat ze kunnen spreken, en zo politiek productief kunnen zijn (aangezien het werk van de politiek taalwerk is), dat nu 'many' met 'many' spreken. Dat is het onderscheid. Belangrijk is dat 'the movement' inderdaad geleerd heeft dat 'vrijheid van meningsuiting' (en het stimuleren van de technologie die dat mogelijk maakt) voor veel mensen en in veel gevallen vooral 'de vrijheid om te consumeren' betekent (en dat dat niet per se problematisch is - maar dat voeg ik er aan toe). Wie peer-to-peer netwerken opzet moet ermee rekeken dat ze vooral gebruikt zullen worden voor het uitwisselen van Hollywoodfilms. (Maar vergeet niet wat het daarnaast mogelijk maakt). Dat is de realiteit. Net als het feit dat een multitude die opduikt en weer verdwijnt, die niet gerepresenteerd kan worden, heel aantrekkelijk is, maar wanneer er iets besloten moet worden in de praktijk, op een vergadering, die acht of negen uur duurt, waar dan niets besloten wordt, in de weerbarstige, saaie realiteit, dan, wat heb je dan aan multitude? OK, ik vereenvoudig het teveel. Niet 11 september 2001, maar 15 februari 2003 als referentiepunt. In de Balie via WiFi internettoegang. Dus teveel mails de beantwoord willen worden terwijl ik luister naar de uiteenzettingen... 14 uur. Melkweg. Een panorama van media-initiatieven gericht op de lokale context, geworteld in een plek. Deep Local. Met Nairobits http://www.nairobits.org en http://www.karosta.lv en http://brazilhackerculture.notlong.com, en Taiwaneese blogs en wiki's: http://gugod.org (met een redactiesysteem: http:/gugod.org/N5M/N5MTalk.html), http://zonble.twbbs.org, http://meerkat.elixus.org, http://wiki.elixis.org, http://ilyagram.org/. URLS overschrijven van de zaalprojectie. En dan nog twee films over het Italiaanse activisme, i Disobedienti, Genova-G8 (achteraf blijkt dat echt oorlog te zijn geweest - vergeet ook niet de nachtelijke raid van de ME op de Diaz-school). Sorry - ik ben er niet zo goed in om on the spot iets intelligents te zeggen over wat ik gehoord en gezien heb. Have to let it sink in a bit. T.z.t. schrijf ik een recensie.
donderdag 11 september | 1Wat kenmerkt een weblog? Dat ze een actueel inzicht biedt in de informatieverwerking van een persoon, en zijn leven? In wat er hier en nu speelt? En dat er op die manier een soort stem onstaat, de stem van een blog? Als dat zo is - en voor de meeste blogs gaat het op - wat dan te denken van mijn eigen blog? Mijn blog lijkt nu meer te maken te hebben met achterstallig onderhoud. Achterstallige stukjes, korte stukjes, stukjes die ik meteeen had moeten schrijven, vers van de lever, meteen na het lezen van het boek (in plaats van twee weken later), meteen na het concert (in plaats van twee weken later), meteen na de vakantie (in plaats van een maand nadien, of erger, een jaar later). Zo wordt de blog een verzameling stukjes die eerder geschreven hadden moeten worden. Of het wat uitmaakt? Misschien niet. Maar het voelt raar. He, wat ik nog vergeten was te vertellen, vorige maand...
donderdag 11 september | 2De Ronde van Spanje, de Vuelta, http://www.lavuelta.com/ is van start gegaan. Het parcours doet spektakel verwachten. Het was al meteen raak, in de eerste etappe liepen een stel kanshebbers op de Mirador del Fito tegen flinke achterstand op. Vanaf morgen gaat het de Pyreneen in: met achtereenvolgens, in 3 etappes, de Monrepos, de Pourtalet, de Aubisque, Cauterets, de Aspin, de Peyressourde, de Portillon, Pla de Beret, de Bonaiggua, de Alto del Canto en de Envalira. Drie keer finish bergop! Dus elke dag zoemt de video 's middags en kijk ik 's avonds in uitgesteld relais naar de etappe omde grote en kleine Spaanse klimmers te zien. Mancebo met zijn rare scheve stijl, de Osa's, Mercado, Perez, Heras, Beltran, Gonzales de Galdeano, Nozal, Jufre, Laiseka - de held van Baskenland - Silloniz, Sevilla, Garcia Quesada, Valverde, Pecharroman, Casero, Sastre! (De poëzie der namen). En Nozal verrast iedereen met een fenomenale tijdrit! En heeft nu in het algemeen klassement 2.27 voorsprong op zijn ploegmaat Igor Gonzalez de Galdeano. Wow. Moeller is daar derde, Heras staat al op 4.35. Frigo is vierde en Mancebo als vijfde al op 5.02. Gisteren een luxeprobleem: terwijl het ene Belgische net de etappe van de Vuelta uitzond, was tegelijkertijd op het tweede Belgische net de rechtstreekse uitzending van de Memorial Rik van Steenbergen te zien (gewonnen door Nico Eekhout, met een enorm sterke Cedric Vasseur als tweede). Zaterdag is het weer zover: dan is er tegelijk Parijs - Brussel en de Vuelta. Wat een overdaad! En eigenlijk zou de Nederlandse televisie een rechtstreekse uitzending moeten verzorgen van de leuke Ster Elektro Tour http://www.sterelektrotoer.nl, door Brabant, Limburg en Noord-Belgie (gedoodverfde favoriet: Cancellara). En dan zijn er ook nog de Ronde van de Toekomst http://www.letour.fr/stf/avenir/2003/fr/infos.html en de Ronde van Polen http://www.langteam.com.pl/tdp2003/om te volgen...Dat wetende is het niet meer vreemd dat het me volledig ontgaan was dat de strijd om deelname om het EK voetbal al in een eindstadium verzeild geraakt was. Als ik 's avonds laat zappende langs Advocaat of Davids kwam, meende ik dat het over oefenpartijtjes ging.
donderdag 11 september | 3Online als PDF: de reader van Next Five Minutes: http://www.n5m.org/n5m4/dox/n5m_reader.pdf
donderdag 11 september | 4Achterstallig onderhoud. Vorige week woensdag was ik op de Night of the Unexpected in Paradiso, onderdeel van de Gaudeamusweek, een avond vol met muziek uit het 'tussengebied', tussen elektronica, techno, improvisatie, klassieke compositie en nieuwe media. (Georganiseerd door Roland Spekle). Een tussengebied dat allang geen tussengebied meer is, maar de kern uitmaakt van de hedendaagse muziekpraktijk. Ben nog nooit bij een concert zoveel vrienden en kennissen (zonder met ze afgesproken te hebben) tegengekomen. Gek genoeg ging de indruk dat dit 'tussengebied' volledig volwassen is geworden gelijk op met een licht gevoel van verveling. Maar ja: ik heb Carsten Nicolai en Marko Ciciliani al zo vaak gehoord; ik hou niet van Eboman (zonder afbreuk te doen aan zijn onderzoek - dat wel degelijk hout snijdt - maar wat hij doet komt over als een kermisattractie en muzikaal is het nogal banaal) en ook niet van Charlemagne Palestine. Scanner heb ik te vaak gehoord. En de nieuwe compositie van Iannis Kyriakides (voor glasplaten en stroboscopen) viel me wat tegen. De verrassing - voor mij - was Merlijn Twaalfhoven. Terwijl er een changement was hoorde je uit verschillende hoeken zangstemmen, na verloop van tijd kreeg je in de gaten dat er een aantal zangers met een walkman op rondliepen en een paar tonen zongen, wandelden, zongen. Een eenvoudig concept, en compositorisch (qua geschreven noten) misschien niet heel bijzonder, maar wel uiterst effectief. Het klopte, het was een mooie ervaring. Wat me vooral opviel was dat de hele avond niet de indruk gaf dat er zo nodig verschillende stijlen bij elkaar gebracht moesten worden, geen indruk van een moeilijk huwelijk tussen techno en de wereld van de klassieke muziek (iets waar Sonic Acts nog wel eens aan leed). Er bleek sprake van 1 muzikale wereld. Dat bedoel ik met de volwassenheid van het tussengebied. Wat we een paar jaar geleden al hoorden en wisten, bleek nu echt zo te zijn. (Maar zet daarmee ook de verveling in? Nee, maar misschien voor mij).
donderdag 11 september | 5Ooit was ik AIO aan de Uva. Toen ik er wegging verloor ik onmiddellijk mijn mailadres. Ik vroeg aan de aardige systeembeheerder die toen in het PC hoofthuis zat, of hij voor een tijdje een forward kon maken naar mijn nieuwe adres (dat ik nog altijd gebruik). Dat wilde hij wel. Voor twee maanden. Tot op heden - 7 jaar later - staat er ergens heel diep in het systeem nog steeds een forward naar mijn adres. Dus krijg ik eens per maand dit soort mailtjes: '17.30 uur pc afsluiten vanwege acute werkzaamheden'. Moeten weer alle (alle!) servers herstart worden, zodat duizenden (?) medewerkers zonder connectie zitten. Ze hebben daar tegenwoordig een windowsnetwerk...(wie daarvoor verantwoordelijk is weet ik niet, het staat, in mijn ogen, een beetje amateuristisch en dom om als universiteit een windowsnetwerk te hebben). De idiootste mail die ik ooit van de Uva ontvangen heb was tijdens de demonstraties bij de Eurotop een paar jaar geleden. Men adviseerde de werknemers om binnen te blijven, wegens het gevaar op straat.
donderdag 11 september | 6
Ook nog:
woensdag 10 september | 1Begint met regen het blogseizoen (voor mij)? In plaats van fietsen en op mn balkon lezen, stukjes tikken?
woensdag 10 september | 2Achterstallig verslag: 5 augustus - 20 augustus 2003. Fietsen door de Apennijnen, van Florence naar Talgiacozzo, 1250 kilometer. Groepsreis van Cycletours. (Hoezo achterstallig? Aan het verslag van mijn vakantie van 2002, fietsen in de Dolomieten, ben ik tot nu toe nog niet toegekomen, dat is pas achterstallig). Met een busreis van bijna 24 uur, na hard werken. Een vakantie waaraan ik uitgerust had moeten beginnen. Maar ik was niet uitgerust. Waarom ik uitgerust had moeten beginnen? Omdat het een 'zeven tandwieler' was en het puntensysteem van Cycletours (zie http://www.cycletours.nl) echt wel klopt. Zes tandwielers (Zwitserland 1998, Dolomieten kamperen 2002), kan ik goed aan, zeven (Alpen Noord-Zuid 1997) is op de grens. (En in 1997 was ik beter getraind dan dit jaar). Apennijnen. Ik ben hier om eindelijk weer te klimmen met de fiets: favoriete discipline, en dan liefst een hoge col met steile bochten, (goed, die zijn hier niet, wel schitterende natuur - een groot deel van de route loopt door de Nationale Parken van de Monte Sibellini, de Abruzzen et cetera). Maar er is geen sprake van het gevoel een paard te zijn dat eindelijk losgelaten wordt na een te lange tijd in de stal. Ik moet nog bijkomen van mn werk. En het is warm, heel warm. Het is 40 graden. Vanwege mijn postuur (graatmager en superlicht) en geschoren benen, schatten sommige deelnemers uit de groep (19 man, 1 vrouw en twee begeleiders) in dat ik wel goed zal klimmen. Ik schat zelf in dat ik in de middenmoot mee zal kunnen. De vakantie leert echter dat ik niet snel ben en mijn conditie te wensen overlaat. Als het erop aankomt kan ik niet mee en moet ik de anderen waarmee ik oprij, laten gaan. Op techniek kan ik op het vlakke de snelsten bijbenen, bergop lijkt het helemaal nergens op, ik heb geen kracht, geen ritme, ik zie af, soms stel ik me voor dat ik thuis op de tacx zit om de hitte te vergeten en pas twee dagen voor het einde herinner ik me hoe ik moet ademhalen in de klim. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de omgeving en rustig mijn eigen tempo te rijden maar echt lekker is anders. De hitte speelt me de eerste helft danig parten: mijn lichaam kan niet tegen het drinken van de liters en liters water die het nodig heeft, maag en darmen raken van streek. Alleen als het even koeler is - bij een zeldzaam buitje, als het even bewolkt is, of op de top van de Campo Imperatore voel ik me echt goed. (En 's avonds op de camping, als het leed geleden is en ik met een biertje naar de bergen kijk). Meestal ga ik deze vakantie meteen na het eten naar mn tent. Een paar keer val ik nog voor tien uur pardoes in slaap. Niks geen bierdrinken tot laat in de avond en grote verhalen opdissen. Het is de eerste Cycletoursvakantie waarop ik twee boeken uitlees. Bram Stokers Dracula, en het tweede boek van Niall Williams (perfecte vakantielectuur). De begeleiding is perfect. De kok Coby en de mecanicien Sven spelen goed in op de warmte, ze proberen zo vroeg mogelijk het ontbijt klaar te hebben, er is altijd veel muesli en soms pasta in de ochtend, altijd soep en watermeloen, ze gaan goed om met het probleem van de langzamere renners en Sven zorgt ervoor dat de fietsen in perfecte staat zijn, hij poetst ze zelfs! (Dat mag best nog even gezegd en hier op het internet vastgelegd worden). 5 augustus. Florence (Bottai) - Greve in Chianti - Florence (Bottai). 58 km, 2.34u. Infietsen. 40 graden. 770 hoogtemeters. Vanwege de hitte niet meer gereden. De rest van de dag stil in de schaduw gezeten en Bram Stokers Dracula uitgelezen. Zulke hitte is niks voor mij. De groep voor ons heeft ons gewaarschuwd: het is een zware maar mooie tocht. 6 augustus. Florence (Bottai) - Poppi. 107 km, 5.32u, 2350 hm. 39 graden, via Vallombrosa, de Passo della Consuma en Eremo di Camaldoli. Misselijkheid op de lange, steile klim naar Vallombrosa. 's Avonds heeft bijna iedereen moeite met eten. 7 augustus. Poppi - Citta di Castello. 123 km, 5.43, 2250 hm. maximum temperatuur 36 graden, minimum (op 1400m.) 25 graden - het was een van de koelste dagen. Via de Passo dei Mandrioli, de Monte Fumaiolo en de Passo Viamaggio. 8 augustus. Rustdag genomen vanwege de hitte. Heen en weer naar de Bocca Seriola gereden, ongeveer 55km. Ik zal nog eens terug moeten komen voor de Bocca Trabaria en de Monte Nero (de Mont Ventoux van de Apennijnen, met een naar het schijnt erg mooie noordkant). Umbria blijkt niet groen, maar geel met bruin te zijn. Door de aanhoudende hitte en het gebrek aan regen. 9 augustus. Citta di Castello - Gubbio. 108km, 5.10u, 2000hm. Via Pietralunga en de Monte Petrano. Prachtig landschap, mooie berg, heel rustige, smalle wegen. Nog altijd ontzettend warm. 10 augustus. Rustdag in Gubbio. Ik rij met Gert-Jan van de Bovenkamp naar de Monte Catria. We willen het allebei rustig aan doen. De klim ligt vol in de zon en op bijna 1000 meter hoogte vinden we het allebei mooi geweest en keren om. 68 kilometer en toch nog bijna 1300 hoogtemeters. Het is zo'n 38 graden. 11 augustus. 147,5 km, 6.30, 22,6, 61max. 2400 hoogtemeters. Gubbio - Sarnano. Via de Madonna della Cima en Fiastra en de Passo di Meta (1624m.). De laatste klim ligt in de zon. Hier stel ik me bij de klim voor dat ik op de tacx zit. Ik kan me er niets van herinneren. Ik begin ook mentaal last van de warmte te krijgen: geen zin om te fietsen. De afdaling is grandioos, geen auto's, zwart asfalt, schaduw en heerlijke bochten. 12 augustus. 79 km, zo'n 4 uur. Sarnano - Castelsantangelo. Via Montemonaco en Montegallo, over de Forca di Presta (1540m), door de schitterende Piano Grande, via Castelluccio, over de Passo Gualdo naar een prachtige camping met uitzicht op de bergen. Boven de Forca di Presta hangt een bui. Een kleine. Eerst was het een warmtewolkje. Ik krijg vlak voor de top een enorme hagelbui op mijn kop (na een dag in de hitte). Op de top zelf slaat de bliksem op 100 meter afstand van mij in, ik voel een elektrische schok in mijn fiets. Ik daal snel af en rij na 1 kilometer alweer droog. Terwijl ik door de Piano Grande rij - een hoogvlakte - zie ik achter mij zwarte wolken. Het lijkt alsof het aan het einde van de middag overal zal gaan hozen. Het gebeurt niet. Het blijft verderop droog en warm. 13 augustus. 130 km, 6.30u. Ik heb het aantal hoogtemeters niet genoteerd. Castelsantangelo - Fonte Cerreto. Het begin van de dag is een beetje bewolkt. Daardoor rij ik eindelijk weer goed. (Ik heb last van maag en darmen). Tenminste, eerste helft, over de Passo di Gualdo en de Forca Canapine. Als later de zon weer schijnt en de hemel wolkenloos is, bij Campotosto, ga ik niet meer vooruit. De Passo di Capannelle en de weg naar Fonte Cerreto zijn vreselijk, soms rij ik niet harder dan 8 kilometer per uur. Ik wil niet meer in de zon zijn, maar er is geen schaduw. Op de kleine, leuke en overvolle camping is 'het lijden' bij een biertje snel vergeten. 14 augustus. Fonte Cerreto - Campo Imperatore - Fonte Cerreto. De klim ging in 1.35 - het begin ging niet goed, maar eenmaal wat hoger werd het iets koeler en kwam ik voor het eerst in mijn ritme. Ik haalde een Italiaan bij die me eerder voorbijgevlogen was, en de laatste paar kilometers kreeg ik zelfs het echte hooggebergtegevoel (het gaat dan ook naar 2130 meter). Lang op de top gebleven - waar het druk was - het was er redelijk koel. Toen er een heel klein buitje dreigde afgedaald, en al na 10 kilometer spijt: daar reed ik de bakoven in. De voorziene rondrit over Castel di Monte heb ik dan ook niet gedaan. Weer een schitterende hoogvlakte, met koeien en paarden en wuivend gras. 15 augustus. 120 km, 5u. Fonte Cerreto - Opi. Rustig aan gedaan en een kortere route - over Bisegna - gekozen (de route ging eigenlijk via Scanno). Wel met de Rocca di Cambio. Maria Hemelvaart: er werd veel vuurwerk afgestoken. Het donderde tussen de bergen. 16 augustus. 94 km, 4.30. Opi - Collepardo. Korte rit, zonder grote klims, tenzij je de Forca di Acero een grote klim wilt noemen. Maar een verradelijke rit. Het is weer ontstellend warm, een thermometer onderweg geeft 43 graden aan. We zitten duidelijk in Zuid-Italie. Koffie in een socialistisch dorpje. 17 augustus. 126 km. 6.30, 2400hm. 40 graden. Collepardo - Tagliacozzo. De laatste dag. Ik rij het grootste deel van de dag alleen, ga vroeg weg en kies een alternatieve route. Ik doe de Campo Cattino niet - die zit aan het begin en ik ben me niet zeker over mijn conditie. Ik kies een route door de Monte Simbruini, via Filettino. Een prachtige klim, in het begin vrij druk. De afdaling blijkt afgesloten te zijn voor alle verkeer wegens het gevaar van vallende stenen - vandaar dat de route niet hier langs gaat -, maar de weg is in perfecte staat en volledig vrij (geen steenhopen gelukkig). In Tagliacozzo - eindpunt van de tocht - heb ik nog wat over, hoewel het weer ontzettend warm is, en klim nog naar de Monte Bove en weer terug. 18 augustus. Met de trein van Tagliacozzo naar Rome en dan naar Florence. Het gaat wonderwel goed. De conducteurs zijn niet blij als blijkt dat er 20 man met fietsen de trein in willen, maar ze staan het wel toe en helpen zelfs (logisch, om zo min mogelijk vertraging op te lopen). Er zijn maar 8 plaatsten voor fietsen, dus gaan ze zelfs het toilet in. In de trein is het rusten. 19 augustus. Een dag in Florence. Cadeautjes kopen. Het is nog altijd zo goed als 40 graden, maar in de schaduw gaat het wel. Geen zin meer om te fietsen. Ik koop 4 Italiaanse boeken. Eco's Opera Aperta, een boek over de sociale geschiedenis van Italië aan de hand van een geschiedenis van de Giro d'Italia (van Marchesini, L'Italia del Giro d'Italia) en Toni Negri's Il Ritorno, Quasi un' Autobiografia. En, omdat ik nergens de volledige tekst kan vinden, de geannoteerde Italiaanse vertaling van de boeken 5 - 7 van Finnegans Wake. 20 augustus. Busreis terug naar Nederland. Hoe de 24 uur in de bus door te komen? Ik weet mezelf in de avond van de 19e in een soort trance te lezen, de bus vertrekt om 10 uur 's avonds, ik slaap eerst wat, word wakker, probeer de slaap en de trance vast te houden. Lees tijdens de stops en besluit dan ook in de bus te lezen. Dat gaat. Voor het eerst kan ik in de bus lezen - normaal gesproken ga ik na 2 minuten volledig misselijk over mijn nek. Ik lees het boekje van Toni Negri, een lang interview, helemaal uit. In het Italiaans - dat was ook van 1990 dat ik dat voor het laatst deed. Fiona haalt me op van Amsterdam Amstel. Ik ben blij thuis te zijn. Nog wat info. De Kummerly-Frey kaarten blijken, hoe mooi ze ook zijn, niet te vertrouwen. Ze zijn niet up-to-date genoeg. Je kunt er in dit gebied niet zeker van zijn dat een gele weg ook daadwerkelijk geasfalteerd is. (De uitgezette route gaat volledig over geasfalteerde wegen, maar de alternatieven-rijders - waarvan ik er eentje ben - zijn gewaarschuwd). Je kunt niet naar de Monte Cucco rijden (oostelijk van Gubbio). Ook een rondje over de M. Cerrone (ten noorden van Gubbio) heeft onverharde stukken. De gele weg tussen Tufo en Accumoli, (in de etappe Castelsantangelo - Fonte Cerreto) is afgesloten voor het verkeer, maar uitstekend bereidbaar per fiets (de route neemt hier een omweg). Maar vooral de laatste dag is tricky. De route gaat dan met een grote boog van Collepardo naar Tagliacozzo, over de Monte Bove; de alternatievenrijders zouden bijvoorbeeld via Filettino en de Monte Vipirella willen rijden - wat kan, maar de afdaling naar Capistrello is wegens het gevaar van vallende stenen afgesloten voor het verkeer, de afdaling is echter prachtig en het asfalt nog steeds erg goed. Dat is anders voor de route via Vallepietra en de Campo Rotondo: die is geel op de kaart maar voorbij Vallepietra zo goed als onverhard en niet onderhouden. Foto's - niet van mij, wel van dezelfde reis -: http://home.wanadoo.nl/rietra/apennijnen.htm (op een paar foto's ben ik te zien). En van dezelfde tocht, maar dan in juli afgelegd door John van der Meer: http://www.xs4all.nl/~jvdmeer/vacation/Apennijnen2003/Apennijnen.html. En verder: prachtige natuur, rustige wegen, meestal rustige campings (op een paar uitzonderingen na), een paar heel mooi gelegen campings (die dan meteen niet zo luxe waren...). En de Piano Grande, de Gran Sasso, de Campo Imperatore (en de hoogvlaktes daar) - meer dan schitterend. (Beter kan ik het nu niet zeggen).
maandag 8 september | 1Ik geef toe: dit schiet niet erg op. Weer anderhalve week geen berichten op deze weblog. Leidt eruit af dat ik andere dingen aan mijn hoofd en te doen had. Of leidt eruit af dat het mooi weer was. (Was het mooi weer, ik kan het met niet herinneren). Naar Ars Electronica gaan lukte helaas niet. Wel later deze week de Next 5 Minutes: http://www.n5m.org.
woensdag 27 augustus | 1Ars Electronica heeft CODE als thema: http://www.aec.at. Hoe krijg ik het voor elkaar om daar heen te gaan - tijd, tijd, tijd. Net terug van vakantie en nu al geen overzicht meer.
dinsdag 26 augustus | 1Arte (http://www.arte.de) verdwijnt per september van de Amsterdamse kabel. Insert heel veel hartgrondig gevloek. Het is zo goed als de enige zender waar ik nog structureel naar kijk. (Afgezien van het wielrennen op de Belg). Ik hoef de troep van RTL, Yorin etc. niet. Wanneer komt er een mediawet (een Europese) die bepaald dat zenders die rechtstreeks door de belastingbetaler gefinancieerd worden gratis doorgegeven moeten worden door de kabelaanbieder - dit om een democratisch mediaaanbod te scheppen - terwijl de zooi die gefinancieerd wordt door verkoop...Nou ja enzovoorts. Niet eens zin om een goed argument op te zetten. Die programmaraden laten zich ringeloren en inpakken. En de politiek heeft de media al lang geleden aan de aasgieren overgelaten. Je moet het slikken. De pest is dat alle alternatieven (Digitenne) ook gebaseerd zijn op de doorgifte van commerciele zenders. Geef mij een pakket met alleen Arte, BBC 1 en 2, Canvas, BRT1, ZDF en ARD, Salto en okee de drie Nederlandse publieke zenders en ik vind het best. Zoiets bestaat niet. Maar goed, ach, we passen ons kijkgedrag wel weer aan. De televisie wordt gewoon nog minder relevant. Lang leve het geschreven woord. Maar toch, Arte, de enige Europese zender, we zijn toch bezig met een verenigd Europa, ik bedoel, daar geven we toch belastingcenten aan uit, dat moet je toch kunnen zien, media zijn toch een manier om dat Europa vorm te geven - op een niet propagandistische manier -, euh, euh, huh? wat? Aasgieren? Geen plek? Niet relevant? Onbetaalbaar? O.
maandag 25 augustus | 1Terug van vakantie. Valt niet mee. Test Portal (http://www.test-portal.nl) is in volle gang. Oorbeek speelt daar heel misschien morgen = dinsdag samen met Hoppy Kamiyama, maar in ieder geval nog op woensdag- en zaterdagavond. Zie de website voor details. Eindelijk ook een domein voor oorbeek geregistreerd: http://www.oorbeek.net - ik moet nog een en ander netter opzetten. Hebt geduld.
maandag 25 augustus | 2Zaterdagochtend is mijn prachtige herenrijwiel volledig afgefikt. Het was een Nieuwe Werck, frame met dubbele bovenbuis, voor- en achterdrager, vijfversnelinsnaaf, ouderwetse zware kwaliteit, net 2 jaar oud, in optimale staat. Perfect voor in de stad. Voelde me rijk als ik er mee reed. Hij stond in de nacht van zaterdag op zondag in een fietsenrek in de Wilhelminastraat. 's Nachts werd ik wakker van de sirene van de brandweer, maar besteedde er geen aandacht aan. 's Ochtends ging ik croissants halen en zag vier volledig uitgebrande fietsen in het fietsenrek. Ik had tien seconden nodig om me te realiseren dat een ervan de mijne was. Alleen het voorwiel is redelijk ongeschonden, maar een voorwiel is geen fiets. Kan een fiets fikken? Ja, zeker als er fietstassen aan hangen. En wel als er 's nachts een paar dronken onverlaten voor de lol hun aansteker bij rubbberen zadels houden tot ze smelten en daarna de brand steken in de canvas tassen. Eigenlijk is het nog steeds niet tot me doorgedrongen. Aangifte gedaan. Raar gevoel om zo je fiets kwijt te raken. Helaas heb ik er geen foto van om het onwaarschijnlijke feit van een uitgebrande fiets te bewijzen. Om een indruk te krijgen van mijn vakantie - fietsen door de Apennijnen - foto's gemaakt door Peter Rietra, een van mijn reisgenoten: http://home.wanadoo.nl/rietra/apennijnen.htm. |