ariealt.net : arie's blog

zondag 30 maart 2003 | 1

Zondag in de zon op mn balkon. Drie kranten lezen: de achtergrondartikelen. Lees het stuk van een zekere Lee Harris in Trouw van afgelopen zaterdag - door de redactie een 'unverfroren visie' genoemd & dat is geen woord gelogen. De kou slaat je om het hart. Stel je voor Harris begint zijn stuk met de observatie dat de oorlog in Irak een keerpunt in de geschiedenis is (wat waar is aangezien ze het einde betekent van de internationale rechtsorde van de VN), en een stap vooruit is (onder leiding van George W. Bush) om ons uit de impasse (die was er zeker wat betreft de verhouding tussen het rijke Westen en de Arabische wereld) te leiden. Was het maar niet waar. De 'visie' van Harris is zo mogelijk nog radicaler dan die van de haviken rond Bush, zijn artikel staat vol rake observaties - waar je ook als linkse activist of voorstander van een sterk Europa of de VN maar beter kennis van kunt nemen - maar hangt aan elkaar van bekende neoconservatieve 'inzichten', angstwekkende simplificaties, een enge beperkte blik op de Arabische wereld, aperte leugens en volstrekt foutieve interpretaties. Zo beweert Harris dat de Arabische wereld leidt aan een gebrek aan werkelijkheidszin, omdat ze niet hebben hoeven te werken voor hun rijkdom (die halen ze gratis uit de grond, hun olie), en gooit dat op een hoop met de radicale fundamentalistische islam en vergeet daarbij gemakshalve dat die juist veel aanhang heeft onder arme Arabieren. Dat de haviken geen onderscheid denken te hoeven maken tussen Irak, Al Kaida en de 'moderne' beweging van de fundamentalistische islam is bekend. (Hetgeen gecounterd wordt door de aanhangers van de fundamentalistische islam om zich tijdelijk voor het oog van de media tegen de VS en dus achter Hoessein te scharen). Het artikel ademt de sfeer van de verongelijkte rijke die hard heeft gewerkt voor zijn huis, zijn drie auto's, vrieskisten, koelkasten e.d. en die iedereen die anders denkt dan hij met geweld van z'n erf wil jagen. (Zonder in acht te nemen hoe zijn rijkdom tot stand gekomen is). Met andere woorden: het stuk is bijna even angstaanjagend als de visies van de fundamentalistische islam. Het is de retoriek van verdedigers van aanvalsoorlogen. En zoals in de Arabische wereld nogal eens ongenuanceerd over het Israel-Palestijnen-conflict gedacht wordt, wat leidt tot onfrisse geschiedvervalsing, zo is de visie van Harris op Israel ook onkosjer. ("De reden voor de superioriteit van de staat Israel ligt in het feit deze vanaf zijn geboorte gedwongen is geweest om te vechten voor zijn bestaan" - je zou hetzelfde kunnen zeggen over de Palestijnen en de Koerden; je zou ook kunnen zeggen dat geen staat zoveel backing van de internationale politiek - of de machtigen - heeft gehad als Israel). Enzovoorts enzovoorts. Harris denken in termen van 'superioriteit' die gebaseerd is op hard werken, wat z.i. leidt tot werkelijkheidszin lijkt pragmatisch en is angstaanjagend vanwege het gebrek aan inschattingsvermogen van de ander en nuancering. We leven in spannende tijden. Ik hoop eigenlijk maar dat die Harris een volstrekt onbelangrijke publicist is.

En ik denk dat Harris' stuk- in negatieve zin - precies aangeeft waarom de VS verdomd lang zullen moeten vechten in Irak om hun aanvalsoorlog tot een 'goed' einde te brengen. Hoe langer het conflict duurt, des te meer wordt duidelijk dat de kloof tussen het neoconservatieve gedachtegoed en de economische drijfveren van de VS enerzijds en de opvattingen over de inrichting van de samenleving van de verschillende stromingen in de Arabische wereld anderzijds, enorm is. En dat maakt de 'gewone' Arabieren eerder tot tegenstanders van de VS, dan tot een juichende massa die haar bevrijder welkom heet. (Al plooit de gewone man zich uiteindelijk altijd zoveel mogelijk naar de macht, om zichzelf en zijn naasten van eten te kunnen voorzien). Zo'n indruk krijg ik tenminste, als ik al die achtergrondartikelen lees. En ook 'wij' Europeanen staan ideologisch gezien verder af van de VS dan voor Irak het geval leek.

Hoe erg zitten de VS aan de grond? Ik heb me laten vertellen dat de infrastructuur (wegen, bruggen) e.d) in verval aan het raken is, en dat er enorme investeringen nodig zijn om die infrastructuur in stand te houden, investeringen die de VS zich niet kan veroorloven. Zei een bevriende ingenieur.

Alle reden om een Europese defensiemacht op te zetten, zodat wij niet terug hoeveel te vallen op de VS wanneer er militaire 'klusjes' opgeknapt moeten worden. Dat ik nog ooit voorstander zou worden voor een verhoging van het defensiebudget had ik een jaar geleden niet gedacht. Het lijkt me noodzakelijk een Europese defensiemacht op te zetten om ons zoveel mogelijk te onttrekken aan het 'juk' van de suprematie van de VS, want die suprematie gaat ook in Europa brokken maken als we niet uitkijken.

Blijft buiten kijf staan dat de Europese weg van conflictoplossing door dialoog en diplomatie te verkiezen is boven de frontale aanval. Ook deze oorlog toont dat oorlog simplificeert, de complexiteiten van de samenleving en de politiek platwalst.

En dan een stuk van Hans Hartog den Jager (alweer van een week geleden) over de fotobiennale, waarin hij in termen van manipulatie blijft denken om grip te krijgen op het verschil tussen (de artisticiteit) van reclame en kunst e.d. Dat leidt nergens toe. Het lijkt me beter om te kijken naar de inhoud en naar het communicatieve effect. Dat levert een helderder perspectief.

vrijdag 28 maart 2003 | 1

Hoeveel geld heb je nodig? 3 pockets met romans, essays en lezingen van Heinrich Böll, 2 pockets van Thomas Bernhard, een essaybundel van Paul Valery, een oude reisgids over de Dolomieten, en Sommermeteor van Arno Schmidt (!!!!). Alle in zeer goede staat. Leesvoer voor een maand. Gisteren vond ik ze voor niks (nul, niente) in de dozen 'gratis meenemen' bij de kringloopwinkel even voorbij het station Ede-Wageningen.

donderdag 27 maart 2003 | 2

Vrijdag is de opening van wat ik maar de 'wielren'-tentoonstelling noem van Debra Solomon in de Mediamatic Supermarkt (http://www.mediamatic.net/cwolk/view/15316 - de URL stond weer eens verkeerd in de Volkskrant) -. Op zondag 6 april vertel ik er iets over media en wielrennen (16.00 uur) - uitgerekend op de dag van de Ronde van Vlaanderen: http://www.mediamatic.net/cwolk/view/15325.

donderdag 27 maart 2003 | 1

ADSL geënstalleerd. Het draait. Fijn. Nu moet ik alleen nog mn telefoon maltraiteren = stekker afknippen. En euh, hoe sluit ik nu mn antwoordapparaat aan?

woensdag 26 maart 2003 | 3

Maandag en dinsdag met de racefiets naar mn werk in Utrecht gegaan. 49 kilometer heen, 51 kilometer terug. Om tien voor acht thuis weggereden, het langzaam warmer voelen worden, de vogels horen, nog een beetje nevel boven de weilanden. Aan het einde van de middag terug, om bij zonsondergang thuis te zijn. Het is eigenlijk goed te doen. 8 uur werken en 4 uur op de fiets. Bij thuiskomst was ik weliswaar lichamelijk moe, maar geestelijk een stuk uitgeruster dan wanneer ik met de trein reis. Buitenlucht is verre te verkiezen boven binnenzitten.

En alle 4 keren (2 keer op de heenweg, 2 keer op de terugweg) kwam ik op vrijwel exact dezelfde plek, tussen Baambrugge en Loenersloot dezelfde man op racefiets met rugzakje tegen. Een groet en herkenning. Vandaag mis ik 'm.

Ik neem niet de allerkortste route (die loopt langs het Amsterdam-Rijnkanaal), ik heb liever wat afwisseling: door de stad naar de Amstel, langs de snelweg (niet door Ouderkerk op de heenweg, op de terugweg wel), de nieuwe fietsersbrug over richting AMC - Abcoude - langs de Angstel naar Baambrugge - Loenersloot - langs de Vecht - Breukelen - Maarssen - Zuilen - centrum Utrecht. Vanaf Abcoude is dat de Oeverlandroute. 49 kilometer heen, 51 terug (over Ouderkerk).

woensdag 26 maart 2003 | 2

In de trein naar Groningen: op het station van Meppel maakt mijn airport-kaartje contact, zonder dat ik het zelf merk.

woensdag 26 maart 2003 | 1

Boeken: het boek van Ryan Gander (en Stuart Bailey) gekocht op de opening van The Death of Abbe Farria in Buro Amsterdam - Abbe Farria is een van Ryan Ganders fictieve personages. Erg mooi verzorgd boek, ik hou wel van Stuart Bailey's take on klassieke typografie en boekontwerp. In het boek passeren de meest van Ryan Ganders projecten en wordt duidelijk dat zijn interesse ligt bij metacommunicatie en metafictie: hij onderzoekt de conventies en limieten en condities en para-aspecten van communicatie en fictie. He owes a lot to American postmodernism from the sixties, if you ask me. (Barth' spelletjes in Lost in the Funhouse, de verhalen van Donald Barthelme). Direct, of indirect via Will Self (door Ryan een paar keer aangehaald). De installatie in Buro Amsterdam is een onderdeel van zijn onderzoek, maar geen onderdeel dat an sich belangrijker is dan een e-mailtje van de kunstenaar. Is dat problematisch voor de beeldende kunst? Voor de galerie? Wat mij betreft geeft het boek, met de lezingen van Ryan, een veel beter beeld van zijn werk dan een van zijn installaties. (Onderzoeken. Stukje schrijven). De afzonderlijke 'werken' en 'installaties' zijn een onderdeel van de verslaglegging van onderzoek. Dat zei ik al. Niet teveel herhalen.

Lente heeft iets obsceens.

Boeken: Argall van Vollmann is zo goed als onleesbaar. Het lijkt wel alleen hard werk, alleen hard werk, niks anders. Zelfs in de tekst die deze derde droom van Vineland (=Amerika) inluidt, ontbreekt, tja, de poëzie. Het gebruik van een soort zeventiende-eeuws Engels (Vollmann schrijft bijvoorbeeld consequent 'ken' in plaats van 'know') zou te vergelijken moeten zijn met Pynchons stijl in Mason & Dixon maar mist de noodzakelijke kracht en humor en precisie. Verderop in het boek zijn wel wat betere stukken (o.a. als John Smith Pocahontas ontmoet - de kern van het boek - de zeven dromen gaan over de ontmoeting tussen de 'avonturiers' en de 'wilden'), maar om daarvoor al die honderden pagina's ongeinspireerd proza door te ploegen waarin karakters niet tot leven komen, en onze schrijver maar blijft modderen...

vrijdag 21 maart 2003 | 1

Vandaag tijd gehad om te surfen. Vooral in het kader van onderzoek voor de volgende Metropolissen. Maar ook een paar andere interessante dingen tegengekomen. Bijvoorbeeld de Hyde Park Review of Books (http://www.hprob.com) met een interview met Vollmann, het engelstalige Egyptische weekblad Al Ahram: http://weekly.ahram.org.eg, de weblog http://www.kottke.org, met een verwijzing naar de weblog http://dear_raed.blogspot.com, naar het schijnt bijgehouden door iemand in Bagdad (maar totaal zeker weten doe je dat nooit), en zo van het een naar het ander.

En ook weer geconfronteerd met mezelf. De twee Vollmann-vertalingen die ik ooit maakte zijn hit 13 en 14 op de google-search 'William T Vollmann', en een van die vertalingen is vrij belabberd...

De Oorbeek-site is hit nummer 1 op de google-search 'speelgoedinstrumenten'. En op 28 mei gaan we optreden in Zaal 100. Wow.

donderdag 20 maart 2003 | 3

Het zal waarschijnlijk steeds zo gaan met mn weblog: dan weer een tijd geen postings, dan weer een tijdje bijna dagelijks een paar. Als de Metropolis M afgemaakt moet worden kom ik er niet aan toe om stukjes te schrijven. Mn hoofd staat er dan niet naar.

Een treurige dag: de VS zijn hun aanvalsoorlog op Irak begonnen. Het staat buiten kijf dat Saddam Hussein een tiran is die we beter kwijt dan rijk zijn. Maar er zijn geen redenen om deze oorlog te beginnen die tegen de risico's opwegen. En als Saddam zich onttrekt aan de internationale rechtsorde, wat dan te zeggen van Bush c.s.? Vanaf nu gaat het volgens mij niet meer om de oorlog in Irak - die zal op den duur wel door de VS gewonnen worden. Vanaf nu gaat het om wat er verder gaat gebeuren. Wat betekent dit voor de internationale rechtsorde, voor de internationale balans, voor de toekomst van Irak (een mandaatgebied van de VS? een nieuwerwetse kolonie onder de knoet van het consumentisme? of een heel fijne democratie met rechten voor vrouwen?), voor de interne kwesties in alle landen - inclusief Nederland -, de houding van de bevolking, van de moslims. Het is verbazingwekkend om te zien hoe weinig landen de VS onvoorwaardelijk steunen. En dat is tegelijkertijd een positief punt, en doet weinig goeds verwachten (voor de internationale stabiliteit).

Het doet verwachten dat we over niet al te lange tijd nog veel meer reden zullen hebben om Bush te beschouwen als het grotere gevaar.

Ik kijk televisie, de nieuwsuitzendingen. En ik herinner me dat ik de Golfoorlog nauwelijks gevolgd heb op televisie. En ik herinner me nu waarom dat was: al zijn er op tien zenders continu uitzendingen gewijd aan de oorlog in Irak, je komt bijna niets te weten. Het is nu negen uur, ik heb de televisie aan sinds zeven uur, en kwartier na kwartier worden dezelfde berichten vertoond, soms in iets andere bewoordingen, de commentaren zijn bijna overal gelijk (vooral op de nieuwszenders), herhaling op herhaling. Zet de televisie uit, lees een paar achtergrondartikelen, kijk dan weer een kwartier nieuws en je bent beter op de hoogte. Maar doe je dat, dan blijft de hele tijd de twijfel of je niet iets gemist hebt. Het valt op hoe weinig verschil er is tussen de beelden. We weten dat de journalisten allemaal op zo goed als dezelfde plek zitten, we weten hoe Irak en de VS de verslaggeving proberen te beheersen. Ik baal dat mn internetverbinding zo slecht is: ik wil andere berichten lezen. Ik heb Rumsfeld nu al vijf keer hetzelfde horen zeggen, en al tien keer dezelfde plaatjes van Bagdad gezien. Ik wil nieuwsgroepen en weblogs afstruinen.

En het blijft pervers: nieuws over de aanval op Irak met in de balk onderin beeld de beursberichten. CNN, zie ik juist, doet dat (nu) niet meer. NBC vanochtend wel. Dan moet je als buitenstaander toch concluderen dat Bush geen christen is maar de Mammon vereert? (Om in een taal te spreken die begrepen wordt door Blair en Balkenende). De beurs toont geen respect voor mensen.

Is er ook nog een idioot die op televisie verklaart dat de oorlog goed is voor de beurs en dus voor de economie.

donderdag 20 maart 2003 | 2

Hmm. Liever dan kijken naar de oorlog in Irak had ik geschreven over het concert van Oorbeek in Consortium, afgelopen zaterdag. Of woorden gewijd aan de tragische dood van Andrei Kivilev (wielrenner uit Kazakstan) gevallen tijdens een klim in Parijs-Nice, en de nacht daarop aan zijn verwondingen overleden. Michel Wuyts zei meteen 'dat ziet er niet goed uit', en alle kenners dachten waarschijnlijk hetzelfde: een renner die in die houding op straat ligt, die is er slecht aan toe. Je schrikt elke keer als er een valpartij in de koers gemeld wordt. Als fan en kijker zal ik Kivilev in koersen als de Dauphine en de Tour missen.

donderdag 20 maart 2003 | 1

Zondag 23 maart om 14.00 uur neem ik deel aan een debat over kunst en engagement, in de SMART Projectspace (http://www.smartprojectspace.net). Andere 'debaters' daar zijn Bart Verschaffel, Jeanne van Heeswijk, Ann Demeester, Lex ter Braak en Sanne van Rijn. Zware bezetting. Tiers Bakker modereert. Toegang is - voor zover ik weet - gratis. Ik heb daar wat stellingen voor bedacht, afgaande op wat ik nu denk, maar ben, als altijd, onmiddellijk bereid om mijn gedachten te nuanceren, aan te scherpen of zelfs te veranderen. Elke gedachte is een gedachte voor nu.

"Kan kunst geengageerd zijn?"
Kunst is geengageerd. Wat moet ik als toeschouwer met kunst die niet geengageerd is? Als kunst mij een (esthethische) ervaring geeft, is dat omdat ze mijn leefwereld raakt. Op wat voor manier dan ook. Engagement heeft niet alleen te maken met de wereld van het puur politieke. (Al heeft engagement altijd, of al gauw, - al is het in afgeleide zin - een politieke component).

"Geengageerde autonomie"
Als hieronder verstaan wordt dat kunst haar kracht ontleent aan het feit dat ze kwesties in al hun complexiteit kan tonen, onoplosbare vragen kan stellen, mag tonen dat de wereld er anders uit zou kunnen zien (= soort van engagement, verbinding met de leefwereld van mensen) , en dit kan doen dankzij het feit dat ze is vrijgesteld van de noodzaak onmiddellijk toepasbaar te moeten zijn (in tegenstelling tot politiek of het veld van de economie) (= soort van autonomie), dan is dit een aardige term. Het zou inderdaad kunnen zijn dat dit momenteel de paradigmatische houding is in de contemporaine kunstkritiek.

"Mogelijkheden, vormen en contexten voor engagement in de kunst"
Vele. Elke straathoek en elke museummuur. De vraag is: wanneer noem je iets kunst? Er zijn allerlei 'uitingen' die op de een of andere manier 'los' staan van het veld van de politiek of economie, en waarin complexe vragen gesteld worden, uitingen die wellicht tot een esthetische ervaring (van wat voor soort dan ook) bij toeschouwers leiden. Als dat zo is, dan kan kunst op allerlei plekken opduiken. Goede kunstenaar spelen in op de contexten waar ze hun werk kunnen laten zien, waar ze hun inhoud kunnen tonen, hun ding kunnen doen (dat is onderdeel van hun professionaliteit). Dat kan in een galerie zijn of op een manifestatie, het kan een website, een tijdschrift, een project op een school, een beeld op de hoek van een straat zijn, enzovoorts. Een kunstenaar is iemand die dingen maakt (of initieert) en die in de wereld zet - dingen die tot vragen stellen &c. (zie boven). Een kunstenaar is - wat mij betreft - niet iemand die ernaar streeft om in het museum te komen. (Wel is het museum natuurlijk een erg prettige plek voor een kunstenaar: er is geld, je krijgt meer mogelijkheden, en daarna zijn er meer mogelijkheden, meer ondersteuning &c. Mogelijkerwijs (maar niet noodzakelijk) zien meer mensen je werk en wordt er meer over gepraat. Maar dat heeft allemaal meer te maken met praktische zaken dan met de ontwikkeling van werk).

Kunst moet niets.

Engagement met de wereld is niet hetzelfde als je engageren met een eenduidig politiek standpunt.

Kunst is het terrein waar complexiteiten mogen blijven bestaan en niet opgelost hoeven te worden. Kunst ontleent (o.a.) daaraan haar bestaansrecht, daarom is ze belangrijk, dat is haar kracht. Kunst kan vragen stellen die elders niet gesteld kunnen worden (om wat voor praktische reden dan ook).

Kunst is een communicatieve daad, maar een die niet gereduceerd kan worden tot een eenduidige communicatieve inhoud.

Zo'n communicatieve daad kan op verschillende plekken opduiken. Afhankelijk van plaats en tijd zal ze goed of minder goed werken. Een deel van het vakmanschap van kunstenaars is het inspelen op verschillende communicatieve situaties (hoe exposeer je je werk, waar staat het, wat voor medium kies je voor je inhoud, voor je vormonderzoek &c.).

De kracht van kunst is dat ze je in kan laten zien dat de wereld anders kan zijn dan ze nu is. Op wat voor manier dan ook.

Engagement betekent een verbinding aangaan, betekent dat je je verbonden voelt. Dat houdt in dat je je (deels) op laat slurpen door datgene waarmee je je engageert, en wellicht 'vieze handen' maakt. Maar is er wel een alternatief? Wie gelooft dat kunst te maken heeft met het transcendente, met het geheim, met G'd, die engageert zich daarmee, toch?

Al deze dingen zeggen niets over een politieke richting. Ze zijn evengoed van toepassing op radicaal 'linkse' activistische uitingen als op conservatieve uitingen.

maandag 10 maart 2003 | 1

De toekomst slaat toe. Of ik probeer de toekomst toe te laten slaan. Ik heb vrijdag een airportkaartje voor mn ibook gekocht (eindelijk dan), en vandaag adsl aangevraagd. Tenminste, ik heb sterk de indruk dat ik adsl heb aangevraagd, je weet het maar nooit met die websites...

vrijdag 7 maart 2003 | 1

Europa is ons resort. Buurten als Amsterdam-West en de Pijp zijn een zeldzaamheid. Bijna nergens is de segregatie zo ver weg.

En in Nederland schijnt de politiek maar niet te willen begrijpen dat West-Europa al lang veranderd is. Het oude West-Europa dat voor Balkenende het uitgangspunt is voor het voeren van politiek, bestaat niet meer. Of exacter: het bestaat nog wel, maar het is lokaal geworden. Daar komen ze pas achter als de AEL zich manifesteert en dan schrikken ze zich rot.

Gelukkig lijkt politiek in de ons omringende landen zich dat een beetje beter te realiseren.

Balkenende gaat steeds meer op Bush lijken. Hij komt steeds sulliger over en het wordt voorstelbaar dat hij z'n politiek graf graaft met zijn domme reacties op die volstrekt onbelangrijke oranje-kwestie (de familieruzie tussen koningin en wat is ze, nichtje?). (Die affaire kwam de Nederlandse journalistiek effe goed uit, hoeven ze niet in de veel ingewikkelder en explosievere Irak en VN-materie te duiken en daar stelling over in te nemen). G'd wat een zielige ellende.

Leesvoer: Trevor Pinch & Frank Trocco, Analog Days - een geschiedenis van de Moog-synthesizer, en een case-studie die toont hoe culturele en technologische praktijken met elkaar verweven zijn -. Karl Polanyi: The Great Transformation, the Political and Economic Origins of out Time, - kreeg ik van Noortje Marres, zij was er erg enthousiast over. Het is een studie uit 1940 waarin o.a. gesteld wordt dat de markteconomie in de eerste helft van de twintigste eeuw is ingestort. En er liggen nog meer boeken op mn tafel. Maar deze twee hebben voorrang.

donderdag 6 maart 2003 | 1

Ik had graag ook nog over andere dingen geschreven dan werken of wielrennen. Zoals de contrabassist die vandaag op Utrecht CS met een van de accordeonisten speelde & een behoorlijk gemeen stukje stond te bassen, op een contrabas waarvan drie van de vier snaren vervangen waren door waslijndraad - en hij kwam er qua geluid bovenuit.

Ik moest een pakket afgeven in de Concertgebouwbuurt. Ik kom daar nooit. Ik weet er zelfs de weg niet en moet op een plattegrond kijken om de Valeriusstraat te vinden. En dan zie je die rijken zitten in hun cafe's en restaurants en ik merkte dat ik er kwaad van werd. De rijke zelfgenoegzaamheid die ervan afstraalt. Het verschil in sfeer met Amsterdam-West (waar ik woon) is erg groot, te groot. Het Vondelpark - ooit aangelegd als buffer tussen villawijk en arbeiderswijk - heeft zijn werk als barriere gedaan. Het is een andere wereld, die ik niet als het Amsterdam waar ik woon, herken. 's Ochtends had ik in de trein twee studentes horen praten over kennissen van hen (vrienden van ouders) die in Nigeria woonden, de man werkte keihard voor een multinational en de vrouw bezoop zich. De kinderen mochten niet zonder bewaking het resort uit. Maar ja, waarom zou je ook het resort verlaten, daar had je immers alles. De enige conclusie die ik daaruit kan trekken is dat de zogenaamde economische vluchtelingen alle recht hebben om hier te komen om te proberen van onze rijkdommen te profiteren.

Ik denk het niet zo snel "jullie zijn de vijand", maar als ik mobiel-vingerende managers in restaurants in de Concertgebouwbuurt zie zitten met hun tuttige vriendinnnetje, dan komt die gedachte gevoelsmatig in me op. Terwijl ik het misschien uitstekend naar mn zin zou kunnen hebben als ik tussen hen in zou zitten.

maandag 3 maart 2003 | 1

Het is gelukt. De eerste ronde van de eindreactie van de volgende Metropolis zit er op. Zondag zelfs nog redelijk op tijd klaar, nog vroeg genoeg om 's avonds vermoeid, met eten & een biertje 'in uitgesteld relais' de wielerklassieker op video Kuurne-Brussel-Kuurne te kijken.

Roy Sentjes won 'm, Kuurne-Brussel-Kuurne. Het mooiste was nog wel dat hij in de finale misschien net zo stuk zat als zijn medevluchters, maar hij zeker twee tandjes (of meer) kleiner reed dan de rest, en op die kleinere versnelling toch elk gaatje wist dicht te rijden. Prachtige stijl.

Om af te kicken van het werk vandaag een flinke ronde gereden: over Spaarndam, achter Haarlem langs, via Leyduin naar Bennebroek en dan de ringvaart om, via de Kaag. Ik was toch weer vergeten dat ik het rondje ringvaart strontsaai vind, zelfs al rij ik 'm maar half. Het mag dan een klassieker zijn voor elke tochtjesrijder en wielrenner uit Amsterdam een omstreken, ik vind er geen barst aan. Ik heb toch graag wat bochten, kleinere wegen en een bospaadje zo nu en dan.

DEAF heb ik dus helemaal gemist. Noodgedwongen. Hoop dat ik de komende dagen tijd vind om wat van de essays uit het boek bij de conferentie (Information is Alive, Art and Theory on Archiving and Retrieving Data) te lezen.

zondag 2 maart 2003 | 1

Zie je wel dat wielrennen en beeldende kunst bij elkaar horen. De start van de Omloop het Volk vond plaats voor het SMAK in Gent en de winnaar kreeg een beeldje uit handen van Jan Hoet. Prachtige wedstrijd trouwens. Strijd op het Quickstep-Davitamon zette zichzelf op een manier op de kaart waardoor de verwarring bij de kijker over het verdwijnen van Mapei meteen opgelost is. Museeuw toont dat hij een van de allergrootsten is - met het klimmen der jaren wordt hij alleen maar een groter kampioen. Boonen bevestigde zijn talent. En wat Vandenbroucke, Franck, VDB, deed was ongelofelijk. Wat een klasbak. (Maar aan zijn gezicht te zien had hij zich wel volledig verrot gereden). De vier Quickstep-ridders naast Museeuw, Vandenbroucke en Boonen ook nog Boonen, hadden nog een harde dobber aan Van Heeswijk. Toen Museeuw voor de tweede keer wegsprong wist je dat Van Heeswijk zou breken, maar het duurde tergend lang - het gat bleef maar anderhalve seconde. Tot hij dan toch brak.