ariealt.net : arie's blog

dinsdag 29 april | 3

Avondje computergeschiedenis met Klaas Kuitenbrouwer, Emer Beamer, Ines Gall en Avi Bercovich. Eigenlijk zouden we het over unix hebben en het gebruik van de terminal onder OSX. We hadden het over Tim Berners-Lee, de NeXtstep en dat soort dingen. Tussendoor vind ik een TurboGopher-client voor de Mac - waarschijnlijk de grootste vergissing uit de geschiedenis van interfaces voor filesharing op netwerken. (Het was een soort laatste poging om gopher interessanter te maken dan WWW). Ik vond het hier - op een gopher-site....http://www.quux.org:70/.

dinsdag 29 april | 2

Erg veel plezier beleefd aan de vertaling van een essay dat Jamie King (http://www.jamie.com) voor de volgende Metropolis M schreef. Het is een stevig onderbouwd artikel over het conflict dat onze economische en politieke realiteit definieert, over het naakte leven (het begrip ontleent hij aan Giorgio Agamben) en het ornamentele leven (van de westerse welvarende kantoorarbeider). King toont, op bijna ouderwets Marxistische wijze, hoe uiteindelijk alles terug te voeren valt op economische tegenstellingen en economische uitbuiting (een woord dat hij vermijdt). Ik ken niet veel tijdschriftauteurs die net als Jamie King met vanzelfsprekend gemak copyrightwetgeving, illegalisering van arbeiders, de oorlog in Irak en de privatisering van de militaire macht weet te verbinden en de positie van de arbeidersklasse onder de loep neemt. Uiteraard doet hij ook een voorstel voor een oppositionele strategie. Smullen.

dinsdag 29 april | 1

In het weekend van Pasen heb ik een dag in het Reichswald gefietst. Dat moest ik nog vertellen. Waarom? Omdat het een prachtig bos is, erg verschillende van de (ook mooie) Nederlandse bossen. Minder parkachtig. 's Ochtends de racefiets op de trein naar Nijmegen, dan over de heuveltjes onder Nijmegen richting Kranenburg om een stel rondjes door het Reichswald te rijden. Ik hou van bossen, voel me daar een middagje volledig in het buitenland, weg van alles. Het Reichswald lijkt groot en uitgestrekt, maar is het niet. Er lopen een paar vrijwel kaarsrechte wegen doorheen - twee daarvan niet toegankelijk voor auto's. Als ik het goed heb zijn het verschillende opvattingen over bosbouw en gebruik van de ruimte (okee, ruimtelijke ordening) die hebben geleid tot het grote verschil tussen de Duitse bossen - zoals het Reichswald - en de Nederlandse - zoals die bij Groesbeek of de Holterberg. Het gebied achter het Reichswald is minder aantrekkelijk, ik bleef rondjes in het bos rijden, maar bleek uiteindelijk toch nog 135 kilometer gereden te hebben.

zondag 27 april | 1

Spannend: ik ben uitgenodigd voor het symposium over 'online personal publishing' van de Jan van Eyck en Marres: http://www.janvaneyck.nl/users/d/onlinepublishing.html#ppp. In het weekend van 10 en 11 mei.

zaterdag 26 april | 1

De ftp-toegang van de server waarop deze weblog draait was vorige week per ongeluk dichtgegooid. Kon niet remote weer worden aangezet. Vandaar dat ik nu wat achterstallige tekstjes publiceer. Later hopelijk meer.

maandag 21 april | 1

Boeken. Het komt niet vaak voor, maar nu kon ik me niet inhouden en kocht op 1 dag 3 boeken: William Gibson Pattern Recognition, Richard Powers The Time of our Singing en ook Neal Pollack. En dat terwijl ik nog Argall van Vollmann heb liggen (nog steeds niet opgegeven), voor het slapen een hoofdstuk lees uit de Engelse vertaling van Promessi Sposi van Manzoni, en halfweg ben in het nieuwe boek van Ben Marcus: Notable American Women.

Ben Marcus is, zonder enige twijfel, de meest bijzondere schrijver van dit moment: http://www.benmarcus.com. Ik ken geen andere auteur die een wereld zo van de grond af aan opbouwt. Je zou het ontologische fictie kunnen noemen (als fictie niet al sowieso ontologisch zou zijn). Ben Marcus ontwerpt werelden waar een ander logisch systeem heerst, werelden met andere modaliteiten en andere natuurkundige wetten. En toch zijn het heel ontroerende teksten. Het is puur poëzie, als in poeisis, maken, schep-werk.

Wat Neal Pollack - uit Eggers' McSweeney's-stal - betreft, weet ik het niet. Het vlot geschreven humor, gebaseerd op tot het uiterste gedreven hyperbolen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Mark Leyner (My Cousin My Gastroenterologist, E Tu Babe) hetzelfde beter deed. Neal Pollack lijkt een mainstream-variant te zijn van de metafictionalist Mark Leyner. Van zijn website http://nealpollack.com word ik, na een quick scan, nogal flauw.

Hoe mooi de boeken uit de McSweeney-hoek (http://www.mcsweeney.net) ook zijn uitgevoerd, voor de teksten op de prachtige pagina's kan ik maar niet echt warmlopen. Ik twijfel niet aan hun liefde voor literatuur. Ik twijfel er ook niet aan dat ze in veel opzichten anders zijn dan de sixties-postmodernisten waarop hun poetica's zich baseren. Maar, maar, maar. Gezien mijn literaire voorkeuren (bijv. Pynchon, DF Wallace) zou ik....Maar, maar, maar.

Wel uit - nu nog een recensie schrijven -: Analog Days, het boek van technologie-socioloog Trevor Pinch en Frank Trocco over de Moog synthesizer. Het is een toegankelijke maar niettemin theoretisch zeer verantwoorde case-study. Ze brengen in kaart hoe de Moog-synthesizer ontstaan is, gemaakt is, lettend op de rol van de ingenieurs, muzikanten, de commercie, samenleving, economie en technologie; hoe uit dat samenspel uiteindelijk een stuk technologie kristaliseert.

Bijna uit: Polanyi's The Great Transformation. Dat boek heeft me erg aan het denken gezet. Ook wat betreft de relatie tussen werk en samenleving en het concept arbeidsmarkt.

Meteen uit: Pattern Recognition, het boek waarin Gibson zijn SF heeft laten inhalen door de tijd. Het verhaal speelt zich af in hedendaags Londen, Tokio en Moskou. iBook en mobiele telefoon zijn de gadgets, de technologische kick moet komen van internet, echelon, IP-logging, internetverkeer afluisteren, hotmail hacken. Vergeleken met zijn eerdere boeken ontbreken de 'poetisch gemarkeerde' passages - ik bedoel de beschrijving van inpluggen in een andere werkelijkheid, cyberspace, drugervaring of droom. Op de achtergrond speelt, vooral in het begin, het grote thema van Thomas Pynchon/Tyrone Slothrop: paranoia; of de hoofdpersoon is het middelpunt van een samenzwering waarin alles met alles samenhangt, of het plot hangt aan elkaar van toevalligheden, of - Gibsons 'take' in zijn andere boeken - het plot is uiteindelijk alleen een katalysator voor een transformatie van een grotere entiteit. Maar halverwege wordt het steeds meer een gewone thriller, en blijken de eindjes (reclamebureau's, Russische maffia, webforum over de 'footage') met elkaar verbonden te zijn. Maar er is wel het een en ander waardoor het boek de moeite waard is, zoals guerrillamarketing als thema, en de schets van het reclamewereld. Ook Gibsons idee om de hoofdpersoon te laten lijden aan een fobie voor trademarks, wat samenhangt met haar vermogen om onmiddellijk de succesvolheid van een logo te kunnen inschatten, is een goeie. Het boek schetst overtuigend (?), via een bijna over-the-top plot, de manier van denken in de wereld waarin alleen het via guerrilatactieken aanprijzen, bekend worden en vervolgens verkoop van een product geldt, en niet dat product zelf. En tenslotte: Gibsons stijl is gaaf. Toch blijft het een thriller, een intelligent weliswaar, maar toch een thriller. Geen nieuwe inzichten, geen bijzonder gevoel voor de 'patterns' in de hedendaagse werkelijkheid. Fijn voor Paasmaandag. Ik heb nog niet eerder zo weinig passages aangestreept in een Gibson.

Deze:
"We have no future because our present is too volatile. (...) We have only risk management. The spinning of the given moment's scenario's. Pattern Recognition."

"There must always be room for coincedence, Win had maintained. When there's not, you're probably well into apophenia, each thing then perceived as part of an overarching pattern of conspiracy. And while comforting yourself with the symmetry of it all, he'd believed, you stood all too real a chance of missing the genuine threat, which was invariably less symmetrical, less perfect."

Nog steeds niet uit, maar liggen nog op tafel: Mark van Tongeren Overtone Singing, Michel Foucault Archeology of Knowledge, La Mettrie L'Homme Machine, Katherine Hayles Writing Machines.

Zo, lezer, krijgt u een idee van mijn culturele omgeving. Hmmm.

zondag 20 april | 1

200 pagina's Pattern Recognition van Gibson en 90 kilometer fietsen (rondje Santpoort - Langeveldseslag - De Zilk - Haarlem). Onder het kijken van de video van de best wel saaie Amstel Gold Race val ik pardoes in slaap.

En sinds gisteren aan het iChatten. Het bleek dat verschillende vrienden en bekenden het vrij veel gebruiken. Nu ik ook, dus.

donderdag 17 april | 2

De nieuwe DeLillo is uit. Zie http://perival.com/delillo/cosmopolis.html. Maar ik bedoel: ik heb Cosmopolis uitgelezen. Kan Don DeLillo nog een goed boek schrijven na Underworld? Net als veel andere langtijdse DeLillo-volgers ben ik geneigd die vraag met 'nee' te beantwoorden. Alles staat in Underworld, na dat boek is DeLillo gedoemd zichzelf te herhalen. Hij is feitelijk uitgeschreven. Hij had met pensioen kunnen gaan. Uwe Johnson overleed vrijwel onmiddellijk na de voltooiing van Jahrestage, gesloopt door het schrijven en de alcohol, maar DeLillo is een blakende Italo-Amerikaan met een gezonde interesse in baseball, en schrijft dus nog wat door. Maar waarom? Hij herhaalt zichzelf, (overigens net als veel andere schrijvers), hij toont dat hij nog steeds van die 'overbelichte' zinnen kan schrijven die zich door je netvlies recht in je hersenen branden (rare vergelijking, ik weet het), maar de urgentie is verloren gegaan.

Het vroege werk van DeLillo, zeg van Americana tot en met The Names (twee van mn favorieten) ontlenen hun aantrekkelijkheid aan een vreemd soort spanning. Het is alsof DeLillo, net als zijn hoofdpersonen, niet precies weet waardoor hij aangetrokken wordt, wat de implicaties zijn van de thema's die hij aanroert, de situaties waarin hij zijn personages plaatst en de waarnemingen en gedachten die hij via hen te berde brengt. Ze zijn gefascineerd en (dus) deels verblind. Het draait om systemen, om taal, om geld, om de dood, om geschiedenis, media, technologie, en de verbindingen daartussen.

In de drie boeken die hij daarna publiceert bereikt DeLillo voor een deel van zijn thematiek een soort balans, maar het is een gedeeltelijke balans. White Noise is een dolkomische schets van de postmoderne consumptiemaatschappij, het simulacrum van de media en de angst voor de dood in postkapitalistisch Amerika. Libra is de ultieme roman over de moord op JFK - het moment waarop de postmoderniteit begint -, en een doorlichting van de betekenis van geschiedschrijving. Mao II is een, voor huidige begrippen te Amerikaanse roman over terrorisme en schrijven, media en literatuur (de inspiratiebron voor Johan Grimonprez' Dial H I S T O R Y. (Ik zeg te Amerikaans omdat DeLillo bij het opzetten van de kapstokken voor zijn gedachten, de geisoleerde schrijver versus de terrorist, niet ontkomt aan stereotypering die een ongereflecteerde angst voor 'Arabieren' verraadt, als is dat wel een beetje te makkelijke spek voor de bek van de cultural-analysis-politie).

En toen kwam Underworld. De summa van zijn werk. Alle thema's keerden terug en in zijn schets van zowel hedendaags New York en het New York uit zijn eigen jeugd vertoonden toegenomen menselijkheid die duidde op inzicht en het bereiken van harmonie. Alle tegenstrijdigheden en spanningen werden als het ware dialectisch opgeheven in een schitterende synthese. De kroon op een oeuvre. DeLillo had het voor elkaar gekregen. Het klopte eindelijk. Zo was mijn leeservaring in 1997 toen het boek uitkwam, nadat ik al zijn andere werk een of meest meerdere keren gelezen had.

Wat daarna kwam waren opgewarmde kliekjes, een toneelstuk, Valparaiso gebaseerd op een ideetje van Baudrillard (tenzij ik me vreselijk vergis) over een man die het vliegtuig naar het verkeerde Valparaiso neemt, en een wat mij betreft volstrekt oninteressante roman over schrijven The Body Artist.

Kortom, mijn verwachtingen wat betreft Cosmopolis waren zeer laag, ondanks de pogingen van de marketing om mij te doen geloven dat het weer een grote en dikke DeLillo zou worden. De recensies en mailtjes op de DeLillo discussielijst voorspelden ook weinig goeds. Nanne Tepper brak het boek in de NRC af en van de andere recensies bleef vooral bij dat het boek zo'n 200 pagina's bij een zeer ruime opmaak telt, en gaat over een dag lange reis naar een haarknipbeurt. Tja.

Maar het valt mee. Het valt heel erg mee. Ik heb zelfs genoten van Cosmopolis. Het is weliswaar geen grote DeLillo, er zijn wat ongeloofwaardige scenes die niet grappig willen worden (en ook niet grappig bedoeld lijken) en de urgentie en spanning die zijn vroege werk kenmerkten, ontbreken. Maar het is wel een DeLillo-waardige duik in de wereld van geldspeculaties in steeds kortere tijdspannes, het mega-kapitaal, de extreme rijkdom die alleen nog toont dat ze volledig immaterieel is en zich manifesteert in schijnbaar totale almacht en totale controle. In een interview zei DeLillo: 'Between the end of the Cold War and the beginning of the Age of Terror, there was this period, essentially one decade, the 1990s, and in it, there was one theme, and the name of the theme was money. People spent days and nights looking at their computer screens to watch their money growing, increasing, developing character.' Speculatie, risico-analyse en de financieele wereld doken al eerder op in DeLillo's werk, bijvoorbeeld in het niet te volgen Players uit 1977. Geen wonder dat DeLillo blijkbaar hevig gefascineerd is geraakt door de hyperspeculatie van de jaren negentig.

Cosmopolis is tegelijk met Gibsons Pattern Recognition uitgekomen en vertoont daarmee een duidelijke parallel. De hoofdpersoon uit Cosmopolis (een beursspeculant met trekjes van Bill Gates) kan patronen in data zien, en meent zelfs de toekomst te kunnen zien: voordat hij zelf iets doet, ziet hij zichzelf dat doen op de spycam, die hem continu monitort. Soms dacht ik Gibson te lezen in plaats van DeLillo.

Cosmopolis is net als alle DeLillo's gestructureerd als een tocht naar confrontatie met de dood, en dus naar de dood. Als ik er achteraf over nadenk lijkt Cosmopolis nog het meest op White Noise en Mao II. Geen grootse roman, geen grote DeLillo, maar, zoals iemand op de DeLillo-discussielijst opmerkte: een mindere DeLillo is nog altijd stukken beter dan een goeie Updike. Point taken.

De enige echte DeLillo-website, met al sinds 1995 vrijwel ongewijzigde vormgeving, en altijd up to date: http://perival.com/delillo/delillo.html. (Klik op 'novels').

donderdag 17 april | 1

Eindelijk weer achter de interface van OSX op mijn witte ibookje. Het voelt als thuiskomen. Vandaag de hele dag op de redactie van Metropolis M zitten werken achter Windows95 en dat is toch niet echt een genoegen. Mn email lees ik dan met telnet/pine (noem me nostalgisch, maar ik vind dat nog altijd prettiger dan de webinterfaces), en verder is het modderen en ploegen door de lelijkheid. Schoonheid en goed ontwerp scheppen ruimte in je hoofd.

zaterdag 12 april | 2

Fijne ingehouden techno uit 2002, verzameld en gemixt door Omar Munoz: http://www.kindamuzik.net/rm/herinneringen.ram.

zaterdag 12 april | 1

Marketing van de oorlog. De VS maken van alles entertainment. Het is een slimme reclamestrategie om een kaartspel te maken van de 52 meestgezochte Irakezen. Het is ook, opnieuw, een stuitend voorbeeld van hun cultuur. Ruiten Zeven heeft zich inmiddels overgegeven: het is een perfect engels sprekende Irakese consultant van de regering Hoessein, die getrouwd is met een sympathiek ogende Duitse vrouw. Hij verklaart, en zijn verklaring klinkt geloofwaardig, dat Irak geen 'massavernietigingswapens' bezit.

vrijdag 11 april | 3

Twee dagen weinig televisie gekeken en vanochtend geen krant gelezen. Dus miste ik dat de kabinetsformatie mislukte. Ongeloofelijk, is Balkenende een incompetente beginner, of hebben we te maken met een achterbakse politicus die uit is op een rechtse coalitie? Politiek is een moeilijk beroep.

Na het 'einde' van een oorlog volgt een intens onduidelijke tijd. Sinds de val van Bagdad moet ik onophoudelijk denken aan Gravity's Rainbow van Thomas Pynchon, hoe hij de 'zone' beschrijft, de totale chaos, wanneer alle zekerheden opgeheven zijn en ook de grenzen van tijd en ruimte schijnbaar kunnen worden overschreden. Het moment waarop alles mogelijk is. Wanneer alle krachten vrijkomen en de wet van de sterkste en sluwste geldt.

Ik denk dat het inderdaad klopt dat er steeds meer mensen zijn die hun informatie uit allerlei verschillende internationale bronnen betrekken. De Groene of Vrij Nederland of Nederland 3 zijn in die zin geen opinieleiders voor Nederland, evenmin als CNN (zeker niet CNN).

Van Pascal Haakmat kreeg ik dit lijstje van Amerikaanse neoconservatieve websites en voorbeelden van hun rijke stuitende cultuur. Lees en huiver. Ik huiver zo erg dat ik niet anders kan denken dan "dit is onze vijand, de vijand van Europa". Maar juist dan ga ik mee in het door de neo-conservatieven gepropageerde vijanddenken...

http://www.newamericancentury.org
http://www.opinionjournal.com/extra/?id=110003318 (walgelijk)
http://www.sendbackliberty.us/whoarewe.php
http://www.starspangledicecream.com/
http://www.patriotpetitions.us/
http://www.freerepublic.com/
http://brothersjudd.blogspot.com/
http://enterstageright.com/
http://www.anxietycenter.com/

Pascal schreef me: "Hoewel ik van mening ben dat er ook goeie analyse tussen zit, is vooral de manier waarop dit gedachtengoed valt bij de grote schare meelopers, triomfalisten en opportunisten werkelijk stuitend." Beter valt het niet onder woorden te brengen. Je weet het allemaal wel, maar als je het zo in je gezicht gewreven krijgt....brrrrr.

vrijdag 11 april | 2

Mjam. Edible theory. De theoretische helderheid van Sarat Maharaj gecombineerd met zijn liefde voor Joyce maken je hart en denken licht. Helaas geen airport/wifi in Maison Descartes. Anders had ik deze aantekeningen en opmerkingen n.a.v. het symposium Artistic Research 'live' kunnen publiceren. Sarat Maharaj gaat uit van de 'openendedness' van zowel kunst als wetenschap, uitgaande van de wetenschapsfilosofie van Lakatos en Feyerabend. Het is, in de woorden van Finnegans Wake: work in pregross. Feyerabends anarchistische epistemologie, er zijn vele manieren van weten, er is niet 1 wetenschappelijke methode, vormt de leidraad. Kunst is een vorm van xeno-epistemologie - manieren om de ander en het andere te kennen. Kunst is een epistemologische 'contraption'. Maharaj bespreekt ook nog de economie en het anders-globalisme en de internationale politiek licht en vanzelfsprekend als deel van het verhaal.

Gyana - gnoseology - knowledge - audible - visible - gnosible - edible. Kennis die je kunt eten. Joyce rulez. Rules joyces. Sez Maharaj. Kunstenaars lezen als visuele praktizanten, hoe lezen zij filosofie en poezie? Onthoud dat, als je 'artistiek onderzoek' doet met studenten. Irreverence till the end. Poincare? Point carried.

In Europa zie je nu een xeno-grafische drijfveer tegenover een om zich heen grijpende conservatisme en angst voor het vreemde, zegt Maharaj. Wat moeten we daarmee? Hij adresseert de angst voor de islam - en het idee dat de ander jouw 'killer' zal zijn, tenzij jij hem doodt. Xeno-epistemics valt niet los te zien van ethiek.

O, en natuurlijk, alles staat al in Finnegans Wake. Zoals iedereen weet die het leest ;-)

Uiteindelijk toont kunst dat er geen ready-made feiten zijn, feiten worden gemaakt. In die zin dealt kunst in onkennis. Onkennis die kennis is. Dat is artistiek onderzoek. Dat is de xeno-epistemologie van xeno-graphics. Artistiek onderzoek ontwerpt scenario's om de ander te horen.

Mjam. Edible theory.

vrijdag 11 april | 1

Natuurlijk is 1000 plateaux van Deleuze en Guattari een prachtboek, enorm inspirerend, daar gaat het niet om, maar er is ook nog andere theorie dan Deleuze & Guattari, hun bronnen en hun navolgers. Ik merk dat ik niet meer kan warmlopen voor weer een beroep op hun verwerking (bewerking? vervorming? misvorming?) van wiskundige en natuurkundige metaforen.

donderdag 10 april | 1

'But no society could stand the effects of such a system of crude fictions (labor, land, money as commmodities), even for the shortest strech of time unless its human and natural substance as well as its business organization was protected against the ravages of this satanic mill.' p76/77

Dit is een citaat uit Karl Polanyi, The Great Transformation, The Political and Economic Origins of Our Time. In dat boek uit 1944 maakt Polanyi de bewering hard dat de markteconomie, ontstaan na de Industrieele Revolutie in de twintigste eeuw ten onder gaat. Markten kunnen niet zonder overheidsbemoeienis en overheidsbescherming. Een zelforganiserende markt is een gevaarlijke fictie, in het leven geroepen als antwoord op falend overheidsingrijpen in de 18e eeuw. Volgens Polanyi moeten markten altijd 'ingebed' zijn in de samenleving en niet andersom. Ik heb er van zitten smullen. Je hoeft geen marxist te zijn om het neoliberalisme een alternatief te bieden. (Dat inzicht dank ik aan Noortje Marres). En, verrassend, terloops introduceert Polanyi een ecologisch perspectief, in 1944.

'Our thesis is that the idea of a self-adjusting market implied a stark utopia. Such an institution could not exist for any length of time without annihilating the human and natural substance of society; it would have physically destroyed man and transformed his surroundings into a wilderness.' p3

'The mechanism which the motiv of gain set in motion was comparable in effectiveness only to the most violent outbursts of religious fervor in history.' p31

'...man's economy, as a rule, is submerged in his social relationships.' p48

'Regulation and markets, in effect, grew up together. The self-regulating market was unknown.' p71

'A self-regulating market demands nothing less than the institutional seperation of society into an economic and a political sphere.' p74

'But labor land and money are obviously not commodities.' p75

'For the alleged commoddity "labor power" cannot be shoved about, used indiscriminately, or even left unused, without afffecting also the human individual that happens to be the bearer of this peculiar commodity. In disposing of a man's labor power the system would, incidentally, dispose of the physical, psychological and moral entity "man" attached to that tag. Robbed of the protective covering of cultural institutions, human beings would perish from the effects of social exposure; they would die as the victims of acute social dislocation through vice, perversion, crime, and starvation. Nature would be reduced to its elements, neighbourhoods and landscapes defiled, rivers polluted, military safety jeopardized, the power to produce food and raw materials destroyed.' p76

Waar zijn we nu?

maandag 7 april | 2

Gisteren mijn praatje over wielrennen en media gehouden bij de Mediamatic zondagmiddagsalon.

Zwart/wit/rood:

Ingekleurd:

In hogere resolutie: zwart/wit/rood en ingekleurd. (Eigenlijk klopt het plaatje niet helemaal. Ik had de commentatoren achter een televisiescherm moeten afbeelden. Wees dus gewaarschuwd: niet wetenschappelijk verantwoord).

Ik had voor mijn praatje wat citaten uit Benjo Maso's prachtige boek Het zweet der goden verzameld & er een html-presentatie van gemaakt die ik uiteindelijk niet gebruikt heb: http://www.xs4all.nl/~ariealt/wielrennen_6april_2003.

De van het internet bijeengegraaide oude foto's die ik liet zien, zijn hier te vinden zolang de serverruimte het toelaat, directory-style: http://www.xs4all.nl/~ariealt/pics/wielrennen/. Behalve de foto's van wielrenfotograaf Graham Watson, die kun je op zijn eigen site vinden: http://www.grahamwatson.com.

maandag 7 april | 1

Over de "omarm, breid uit, verstik"-strategie van Microsoft m.b.t. open standaarden (uit http://www.wikipedia.org/wiki/Embrace_extend_and_extinguish:

Embrace, extend and extinguish is a phrase used to describe Microsoft Corporation's strategy toward Internet and other standards and was outlined in a series of memos known as the Halloween documents. It is a system based on the network effect. The strategy works like this:

1. Embrace: Microsoft publicly announces that they are going to support a standard. They assign employees to work with the standards bodies, such as the W3C and the IETF.
2. Extend: They do support the standard, at least partially, but start adding Microsoft-only extensions of the standard to their products. They argue that they are trying only to add value for their customers, who want them to provide these features.
3. Extinguish: Through various means, such as driving use of their extended standard through their server products and developer tools, they increase use of the proprietary extensions to the point that competitors who do not follow the Microsoft version of the standard cannot compete. Unfortunately, the Microsoft version uses proprietary technologies such as ActiveX that places competitors at a distinct disadvantage. The Microsoft standard then becomes the only standard that matters in practical terms, because it allows the company to control the industry by controlling the standard.

zaterdag 5 april | 1

Nog meer gestaalde taal in Trouw (zaterdag 5 april, Letter & Geest), ditmaal van de Amerikaanse journalist Robert Kaplan. Keihard politiek 'realisme' en kritiek op de zwakke liberalen (d.w.z. linkse democraten). Hij schrijft: 'In militair-operationele termen zijn we even naaste buren van het Midden-Oosten als de Oostenrijkse Habsburgers van het Ottomaanse Rijk of de Amerikaanse cavalerie van de indianen. We hebben geen ruimte meer om ons terug te trekken, en toch eist het publiek bescherming, opdat zijn manier van leven - die toevallig ook de liberale manier van leven is - blijft voortbestaan. Daardoor gaan preventieve aanvallen deel uitmaken van ons buitenlands beleid.' Kaplan verdedigt de steun aan Pinochet en Fujimori en stelt: 'Het is veel belangrijker dat de westerse naties bilaterale militaire relaties aangaan met die nieuwe regiems en de plaatselijke inlichtingendiensten gaan opleiden voor de Russen, Chinezen en Noord-Koreanen dat doen. (...) Zonder uitoefening van Amerikaanse macht en intimidatie zal er geen liberalisme komen op plaatsen waar die momenteel niet bestaat.' Alsof er slecht 1 weg is, slechts 1 realistische inschatting van wat gebeuren moet om eigen belang en eigen haard te beschermen. Zulke uitspraken zijn des te angstaanjagender als je je realiseert dat Kaplan niet de eerste de beste is, maar een invloedrijk neoconservatief, die bovendien niet per se achter George W. Bush staat.

Ken de opvattingen van uw vijand. Nog wat artikelen van Lee Harris: http://www.policyreview.org/AUG02/harris.html, over Al Kaida, http://www.policyreview.org/apr03/harris.html, over patriotisme, een kritiek op Martha Nussbaum, en http://www.policyreview.org/dec02/harris.html, over Marx en anti-Amerikanisme. De Policy Review wordt uitgegeven door de Hoover-institution. Precies: genoemd naar de oprichter van de FBI.

Als tegenwicht (soms bijna even rechtlijnig, maar minder vijand): Ignacio Ramonet: 'M. Bush a egalement explique l'invasion de l'Irak par la necessite de changer le regime de ce pays et d'en chasser M. Saddam Hussein. Aussi louables soient-ils, de tels arguments ne justifient pas, selon la Charte des Nations unies, une decision unilaterale de recours e la force.' http://www.monde-diplomatique.fr/2003/04/RAMONET/9963. Maar wat begin je met insisteren op legalistische principes tegen de aanvalslust van een staat die deze principes achterhaald vindt en overboord gekieperd heeft? Wat begin je tegen pure militaire macht? Wat je kunt doen is tonen hoe abject de Amerikaanse opvatting over de maatschappij is.

Of Arundhati Roy in zijn statement Confronting Empire: 'When George Bush says "you're either with us, or you are with the terrorists" we can say "No thank you." We can let him know that the people of the world do not need to choose between a Malevolent Mickey Mouse and the Mad Mullahs.

Our strategy should be not only to confront empire, but to lay siege to it. To deprive it of oxygen. To shame it. To mock it. With our art, our music, our literature, our stubbornness, our joy, our brilliance, our sheer relentlessness - and our ability to tell our own stories. Stories that are different from the ones we're being brainwashed to believe.

The corporate revolution will collapse if we refuse to buy what they are selling - their ideas, their version of history, their wars, their weapons, their notion of inevitability.' (zie http://www.zmag.org/content/showarticle.cfm?SectionID=51&ItemID=2919.

Maar de gestaalde politieke analyse van de neoconservatieven vraagt ook om een even gestaalde politieke analyse van de linkse democraten.

donderdag 3 april | 3

Poe, wat een koers in de ochtendrit van De Panne - de driedaagse rittenwedstrijd in de Belgische kuststreek waarin de 'flandriens' zich voorbereiden op de Ronde van Vlaanderen. Zoals altijd kijk ik de rechtstreekse uitzending 'in uitgesteld relais', op de video, 's avonds na het werk. Vaak zijn juist de ritjes waarvan je niets verwacht enorm spannend. Na een val moet Voskamp, tweede in het klassement, anderhalf uur lang met zijn ploegmaats van de Bankgiroloterij-ploeg achtervolgen. Kilometers lang blijft de achterstand op 1 minuut hangen hoewel de Rabo's knetterhard aan kop van de eerste groep sleuren. Er wordt indrukwekkend hard gereden. Pas op 15 kilometer voor de finish breekt het, Voskamp c.s. krijgen het gat niet dicht. Ontredderd geeft Voskamp op. Steven de Jongh wint de etappe.

Zondagmiddag moet ik in het openbaar over wielrennen vertellen. Ik begin zenuwachtig te worden. Natuurlijk heb ik weer drie verschillende opzetten en dreigt mijn verhaal niet strak genoeg te worden.

Michel Wuyts vindt 'De Kanibaal' een onterechte bijnaam voor Merckx. "Waarom?" vraagt de interviewer. "Merckx is god", is het antwoord.

donderdag 3 april | 2

De webloggerswereld heeft deze weblog ontdekt. Ariealt.net is vanaf nu opgenomen in het overzicht van 'nederlogs' op http://www.tonie.net/start. Gisteren kreeg ik mail van Voordewind (van http://dodezielen.blogspot.com en http://www.voordeWind.com) die me wees op het ontbreken van links naar de weblogs uit de hedendaagse kunstwereld. Groot gelijk. Ik heb natuurlijk de hele tijd 'in een hoekje' mn tekstjes zitten tikken, zonder het doel bezoekers te trekken. Onbekend, aan de zijlijn, bezocht door een handjevol vrienden. Dacht ik.

Bloggen is een fijne manier van publiceren, vanwege de lichtheid, het gevoel van voorlopigheid en tijdelijkheid, en misschien zelfs vanwege de mate van onverantwoordelijkheid (die is niet ongelimiteerd; altijd onthouden: het is openbaar; altijd bedenken google komt langs en kijkt mee). Intussen zijn er gewoon anderen die mijn stukjes lezen, lezers die ik niet ken, niet veel misschien, maar toch. Het aantal bezoekers van deze site, zo vertelt mijn statistiek, is groter dan het aantal vrienden waarvan ik weet dat ze regelmatig lezen wat ik tik.

Nu de URL ariealt.net deel uitmaakt van de verzameling 'nederlandse weblogs' is het tijd om deze log vast te maken aan die andere weblogs, en zo wat meer tegen die wereld aan te schurken. Of in ieder geval duidelijk te zijn over de context waarin deze log functioneert voor de bezoekers. Ik heb dus een paar blogs toegevoegd aan de links, rechts.

Een link maken is (een beetje) als onder ogen zien dat de anderen bestaan.

Niet dat ik er een spat anders om zal schrijven. En ik zal ook niet over andere onderwerpen schrijven. Ik tik zo nu en dan wat. Of althans: die illusie hou ik voor mezelf graag in stand.

donderdag 3 april | 1

Slecht nieuws over de Smart Projectspace. Thomas Peutz schijnt al zijn medewerkers te willen ontslaan. En die zijn dus boos. Het zou jammer zijn als de Smart verdwijnt, net nu er een stel goeie dingen gebeuren - goeie tentoonstellingen, een programma met elektronische muziek, enzovoorts.

dinsdag 1 april | 1

Overgenomen uit Trouw van vanochtend: stukje transcriptie van het Philosophische Quartett. Sloterdijk zegt: "De Amerikanen zeggen: wij zijn te sterk voor het recht. Deze zelfoverschatting zal een Europese politieke weg nodig maken. De Amerikanen hanteren een dubbele moraal: naar binnen toe het democratische suikerbrood, naar buiten de imperiale zweep. Dat is bedenkelijk, dat kan niet goed gaan."