ariealt.net
dinsdag 31 mei | 3 | Nocashcow
De kunstacademies hebben te kampen met teruglopende inschrijvingen. Tegelijk stromen de CMD's en aanverwante opleidingen vol -- sommige daarvan zijn (of liever waren?) op enige wijze gelieerd aan kunstacademies). Het gaat om getallen als 300 en meer verwachte eerstejaars per opleiding.... Goed, daaronder heel veel MBO-doorstromers -- als ik me niet vergis -- maar ergens kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat kunstacademies de boot hebben gemist. Slagen ze er wel in om de jongens en meisjes die creatieve dingen met de computer doen binnen hun muren te krijgen, is er een programma dat hen aanspreekt? Waarom lopen de CMDs zo idioot goed? Waar ga je als 18-jarige naar toe als je leuke en gekke dingen met de computer doet? Naar de kunstacademie? Ik vrees van niet.
Op de St. Joost probeerde Jurrienne Ossewold het, ze zette een opleiding op die ergens tussen vormgeving, kunst en ICT inzit, een CMD, met links naar economie en projectmanagment (zoals de CMDs elders) maar ook met links naar de St. Joost. Kritisch en creatief. Ze wist goeie docenten aan zich te binden. Maar dit CMD wordt geconfronteerd met 300+ nieuwe eerstejaars. Dit CMD had een numerus fixus (hoeveel studenten kun je aan en kwaliteit blijven leveren?). Het College van Bestuur wil graag grote studentenaantallen. Aannamebeleid afgeschaft. Jurrienne Ossewold stapte op en waarschijnlijk een deel van de kritische, creatieve docenten: want bij zulke aantallen is geen kwaliteit te leveren, komt een tekort aan (inspirerende) werkruimte, een tekort aan apparatuur, wordt het, het is niet anders, een ICT-cashcow. Jammer. Jammer. De studenten voeren nu actie: http://www.nocashcow.nl.
Ik heb het afgelopen jaar twee keer een blok 'theorie' gegeven aan het CMD in Breda: Jurrienne is ontzettend gedreven, heeft visie en weet die visie over te brengen (iemand die zicht heeft op onderwijs en op nieuw te ontwikkelen onderwijs) -- als zo iemand opstapt is dat een aderlating van jewelste, zo iemand als directeur hebben is goud waard.
Kortom: het lijkt erop dat het College van Bestuur de makkelijke weg kiest, die van 'veel studenten nu en wel onmiddellijk', zonder naar de zelfs nabije toekomst te kijken. Jammer, jammer, jammer.
dinsdag 31 mei | 2 | Het Nieuwe Leren
Neem ik over uit de weblog van Marc Reugebrink (De Inwijkeling: http://reugebrink.skynetblogs.be/), die een artikel van Piet Gerbrandy over het Nieuwe Leren onder de aandacht brengt: 'Van het grootste belang lijkt me dat Gerbrandy in dit stuk blootlegt hoezeer de uitgangspunten van dat Nieuwe Leren volledig zijn toegesneden op de behoeften van uitsluitend neo-liberaal orerend gajus dat de wereld, de politiek en de school als een bedrijf ziet. Eveneens van het grootste belang is zijn pleidooi voor "een intellectuele elite die vanuit een brede culturele en wetenschappelijke kennis in staat is helder na te denken en niet als een kip zonder kop achter iedere trend - privatisering, concurrentie, flexibiliteit - aanloopt. Bij gebrek aan kritische intellectuelen," vervolgt hij, "mensen die echt kunnen lezen, valt Nederland binnen afzienbare tijd ten prooi aan idioten, fundamentalisten en grootindustriëlen." En vervolgens draaft hij heerlijk door: "Binnen vijfentwintig jaar nemen Chinezen, Indiërs of Amerikanen hier de tent over, omdat het in hun landen nog wel normaal is om keihard te werken" - om te eindigen met: "Ik hoop dat ik heb overdreven." Ik vrees het ergste.'
'Idem dito' zegt de galspuwer en Schmidt-liefhebbber in mij. Of het echt zo erg gesteld is met het Nieuwe Leren betwijfel ik. (Het is wel zo erg gesteld met de meeste onderwijsvernieuwers, maar even erg met eigenwijze ouderwetse docenten). Ik constateer wel dat sommige studenten heel erg handig zijn om precies genoeg te doen, en onwillig om meer te doen (let wel: sommige, niet allemaal). Dat ze in de regel snel genoegen nemen met wat ze al kennen en niet erg veel verder kijken (was dat ooit anders?) Maar goed, waar heb ik het over: ik geef geen les aan een middelbare school, Gerbrandy deed dat wel. Ik betwijfel overigens niet dat de Chinezen en Indiërs hier over 25? nou okee, 50 jaar de tent bestieren (niet de Amerikanen). Tenminste economisch. Bla. Blaat.
dinsdag 31 mei | 1 | Ja / Nee
Ja of nee. Gisteren nam ik in de Openbare Bibliotheek een boek van de plank, zwart met in grote letters NEE. Het was Raster 107, thema: hoe moeilijk het is om NEE te zeggen. (Met daarin Vogelaars vertaling van Deleuze's essay over Bartleby; Vogelaar die afgelopen zaterdagochtend net voor me bij de kassa van de Natuurwinkel aan de Jan-Pieter Heijestraat stond en een Trouw kocht -- kijk, dacht ik, ik heb niet helemaal ongelijk om nog steeds op zaterdag de Trouw te kopen; maar Vogelaar kocht 'm (ook?) omdat er die zaterdagochtend een stuk van hem in Letter en Geest stond). Ik ben er niet afkerig van om zoiets als een aanwijzing op te vatten, een teken, een aansporing. Zal ik dan toch 'NEE' stemmen? Nee, omdat ik voor een socialer Europa ben, voor een minder economisch gericht en minder rechts-liberaal Europa? (Het enige goede argument?) Nee omdat Balkenende c.s. voor zijn? Nee omdat de regering zich zo arrogant gedraagt (waar ik weinig van merk, ik kijk geen Nederlands tevee-nieuws). Nee omdat een ja steun is aan een technocratische rechtsliberale elite? Nee omdat het een slechte grondwet is, geen leidraad maar een patchwork, door moeizaam onderhandelen en veel conformisme tot stand gekomen? Nee omdat ik tegen referenda ben en voor parlementaire democratie?
Al die redenen voldoen niet. Het referendum gaat niet over de vraag wat voor Europa we willen; het gaat niet over Balkenende. Enzovoorts. Binnen de huidige wijze van politiek voeren is, zo vrees ik, een betere grondwet een utopie (in de zin van 'niet te bereiken', een 'hersenschim'). Wat me het meest weerhoudt om NEE te stemmen is dat de NEE-stem de populistische stem is, de stem van kinderachtige, verwende consumenten, van nationaal gerichte angsthazen. Het is het NEE van Wilders, die omringd door zn security-mensen op foto's staat te blaken van volgevreten gezondheid.
Dan Femke Halsema, die zag ik afgelopen week twee keer 's ochtens op straat voorbijrijden. Gewoon alleen, kinderzitje op de fiets. Ze zag er overigens ontzettend moe uit. Ik stem dus Ja. (Tja, ook een slechte reden, ja stemmen omdat je niet met Wilders wilt meestemmen. Jeez, die gast krijgt al te veel aandacht en dan noem ik m ook weer). (Nee, het is een ja omdat ik met Femke Halsema meestem).
maandag 30 mei | 1 | Update
De zwaluwen. Sinds een kleine week cirkelen ze weer savonds boven de buurt, scheren over het dakterras.
De avond met Jacqueline Goss (Impakt, Utrecht) was -- in ieder geval wat mij betreft -- heel geslaagd. We bleken veel interesses te delen & konden het met elkaar vinden. Het interviewen liep daardoor vrij probleemloos (natuurlijk maakte ik een paar keer de fout door zelf te gaan theoretiseren in plaats van een vraag te stellen; nu ja...). En de 'plov' (Oezbeeks nationaal gerecht) van Patrick Faas was overheerlijk. Overbodig te zeggen dat de filmstijl van Goss mij wel ligt -- een precies geconstrueerde theoretische lijn, die ruimte laat, niet vastlegt en helder (volgens sommigen: klinisch) gebruik maakt van voice-over, tekst op scherm, animatie en abstractie.
De Giro is alweer voorbij. Met veel moeite is het me gelukt om bijna alle etappes te zien en ik heb genoten. De sprintduels waren van het allerhoogste niveau. Bettini joeg op etappes en zijn succes toonde dat hij een van de grootsten is. Basso blijkt te kunnen en durven aanvallen. Di Luca liet een jaar eerder dan gepland zien dat hij wel degelijk een grote ronde kan winnen. Simoni blijkt nog lang niet versleten en nog altijd een van de sterkste klimmers, vooral als het steil wordt. Van Huffel is de hoop der Belgen. Savoldelli wint dankzij zn dalerscapaciteiten en regelmaat (en heeft met Di Luca de mooiste pedaaltred) (ja en wordt op de eennalaatste dag gered door de combine die zijn ploegleider Bruyneel sluit met de Lotto's Van Huffel en Ardila -- maar ook dat behoort tot het wielrennen). (Sella hebben we zowat niet gezien, maar reed in de achtergrond naar een mooie positie). De grote revelatie was natuurlijk Rujano. Hij miste een uitgelezen kans om eindwinst, want nooit van zn leven krijgt hij weer de kans om in de bergen zo ver uit te lopen. Rujano is zonder twijfel de nieuwe topklimmer. Wat een geluk dat Selle Italia die wildcard kreeg!
En spektakel, zaterdag op de Finestra, 8 kilometer steenslag (da's overigens goed te doen op een racefiets), met een monstercomplot van Rujano, Simoni en Di Luca; en Savoldelli die standhoudt, dankzij betere verzorging (hij werd op de col bevoorraad, Rujano bijvoorbeeld niet en die had dan ook te kampen met een kleine hongerklop), dankzij zn dalerscapaciteiten en dankzij de hand- en spandiensten van Ardilla en Van Huffel. (Die zullen overigens terugbetaald worden tijdens de Tour -- d'r zit dus wel een bergetappetje in voor Axel Merckx).
Afgelopen weekend ook Julia oder die Gemäde Arno Schmidts laatste werk, uitgelezen. Schmidt's, die zich kapotwerkte ("dat geklep over een 40-urige werkweek kan ik niet aanhoren, mijn werkweek heeft altijd minstens 100 uur geteld"), laatste zin: "Ist Fleiss für Menschen & Tiere einfache (Lebens)Notwendigkeit?" Schmidt lezen doet verlangen naar een Noord-Duits dorp, vanuit splendid isolation je gal spuwen over de wereld en boeken lezen, boeken lezen. (Vervolgens fluks begonnen aan Die Schule der Atheisten).
dinsdag 24 mei | 1 | How to Fix Reality
Donderdagavond, vanaf 19.00 uur, in Utrecht, een Impakt-event met films van Jacqueline Goss: How to Fix Reality. Zij zal er zelf ook zijn. Ik modereer en zal haar interviewen. Kom net terug van Montevideo waar ik de te vertonen films alvast heb bekeken en ik ben erg enthousiast... http://www.impakt.nl.
zondag 22 mei | 1 | Zwaluwen
'Een zwaluw maakt nog geen zomer'. 'Niet een zwaluw...' Die gierzwaluwen die ieder jaar terugkeren naar Amsterdam-West / Jordaan hebben zich nog niet laten zien. Ik mis ze, hoe ze 's avonds krijsend over het dak van mn huis scheren.
zaterdag 21 mei | 1 | WTV
De Vollmann Club: http://www.edrants.com/wtv/ -- met natuurlijk die oude foto's van Vollmann, met pistool, in kogelvrij vest. Nee, ik heb noch Argall, noch The Royal Family, noch Rising Up and Rising Down uitgelezen. Werd laatst verrast door de aanwezigheid van de zeven delen Rising Up and Down in de studio van Telcosystems. Vollmanns laatste boeken zijn niet goed, maar zn werk blijft me wel fascineren. 'I will try again'.
vrijdag 20 mei | 2 | A Political Announcement
Van 'good old' Raymond Federman: 'Don[TM]t Be Afraid': http://www.spinelessbooks.com/. Goed om te zien dat he's still around & radical as ever. (Jaren geleden vertaalde ik zijn The Voice in the Closet). Don't be Afraid: "It's 100% trick a la Lenin : You stroke gently the neck of the bull you are leading to the slaughterhouse while whispering kind words to his ear."
vrijdag 20 mei | 1 | Nieuwe vormen voor democratie
donderdag 19 mei | 2 | Avant-garde
Gisteren een gastcollege aan de RUG gegeven, thema: nieuwe media en avant-garde -- als onderdeel van een college over het voortleven van avant-gardestrategieën. Gevolgd door napraten met Eric de Bruijn. Over het college was ik zelf maar half tevreden, ik had teveel materiaal en zat te klooien met de Windows-PC. Om niet het internet op te hoeven had ik screenshots gemaakt, OSX maakt daar pdfs van -- die door Preview worden gelezen -- maar een plaatjespresenteerprogramma van Windows slikt dat niet, met als gevolg een verwarrend switchen tussen programma's, waardoor ik zelf de draad dreigde kwijt te raken.
Maar het was erg goed om eens in een academische context ideeen te presenteren (kreeg een paar goede vragen), en daarover na te praten met Eric de Bruijn. Tijdens het voorbereiden (afgelopen week) realiseerde ik me dat ik 'kunst en nieuwe media' bijna volledig buiten het avant-gardebegrip om benader. Met reden. Maar daardoor komen aspecten die wel degelijk met een avant-garde esthetica te hebben te maken, aan de zijlijn te staan. Het refereren aan beeldtaal van een avant-garde in mediakunst (denk bijvoorbeeld aan abstracte cinema), gebeurt dat zonder avant-garde insteek? Bovendien, in hoeverre is 'onze' visie op de rol van kunst (nog steeds) gekleurd door een avant-garde esthetica? Is het betere kunstwerk, het kunstwerk dat zijn eigen bestaan en eigen medium radicaal ondervraagt? Nog een (voortschrijdend) inzicht: hoewel ik zeker uitgesproken voorkeuren heb, wat kunst betreft, ben ik erg coulant geworden ten opzichte van andere, vaak inherent conservatieve artistieke visies. Hmm, denkwerk te doen. (Ook een vraag: hoe klassiek is het werk van Casey Reas? Zo uitgebalanceerd als het is...)
De ochtend bestond uit een bezoek aan het Pavlov Medialab in Groningen. Aan het einde van de dag had ik het gevoel die dag drie keer een visie op nieuwe mediakunst te hebben verwoord -- met veel gebruik van woorden als 'do it yourself', 'toolbox', 'programmeren', 'max-msp', 'processing', 'eigen hard- en software'.
donderdag 19 mei | 1 | Leve de bootlegs
Sinds eergisteren ben ik in het bezit van 3 DVDs, rasechte bootlegs met abstracte films van Len Lye, Larry Cuba, Oskar Fischinger, enzovoorts. Bronmateriaal: homemade videotapes, deels in zeer slechte staat. Maar wat een plezier om dit werk thuis te bekijken.
zaterdag 14 mei | 1 | Vice versa
Plombieres - Amsterdam - Groningen - Beetsterzwaag - Amsterdam - Rotterdam - Amsterdam - Beetsterzwaag - Groningen - Amsterdam. De route voor anderhalve week. Zonder laptop zou werken schier onmogelijk zijn.
Moeilijk, om na zo'n week fietsen weer de 'geest' te krijgen (voor schrijven, lezen, les voorbereiden).
Gisteren in Rotterdam een vruchtbaar en verhelderend middagje muziekluisteren en plannen maken met de Sonic Acts XI redactie.
Gisteravond een N-event in OT301, waarvan ik -- wegens te laat terug uit Rotterdam -- de helft miste, maar niet de 'sonic mayhem' van BBO (Dirk Bruinsma, Bjornar Habbestad en Buyukberber) en Pho (Olsen, Field, Habbestad). Lekker. De drie blazers (sopraansax, fluit, basklarinet) speelden rifjes tegen elkaar op, als inleiding op een uitbarsting van hard geblazen noten die zo botsten dat de boventonen achter en tussen je oren zoemden en bromden. Pho was de gebruikelijke uitbarsting van twee drummers tegen noise uit laptop + fluit. Lekker.
Thuis nog de aankomst van de Giro-etappe op de video gekeken: een mooie overwinning voor McEwen (die helemaal door de Vlamingen is geadopteerd), dankzij superieure tactiek.
Het is een spannende Giro, met spectaculaire aankomsten (ja, op zn Italiaans). Er wordt veel gediscussieerd of de aankomsten niet onnodig gevaarlijk zijn (op 3 kilometer voor de finish ineens smalle straatjes in, onmogelijke bochten en retesteile afdalinkjes of klimmetjes, in plaats van op de brede boulevard te blijven). Tja, ik zit ook met dichtgeknepen keel te kijken en haal opgelucht adem als het goed gaat, denk dan 'pfff, was dit nodig?' Maar bij het parcours van gisteren dacht ik: hier kun je tonen of je kunt rijden. Hier moet je precies weten waar je moet zitten. Ze kwamen bovendien twee keer over het aankomstparcours voordat ze finishten. Je zag bij de ene moeilijke bocht dat er steeds een paar de bocht uitvlogen en door de berm moesten -- en wat gebeurt er in de laatste ronde: de Fassa-trein komt op stoom net voor die bocht, trekt de snelheid nog iets op, en jawel: ze vliegen met z'n vijfen uit de bocht, de kant in. McEwen komt er heel mooi langs (superieur stuurvaardig), zijn laatste man, Henk Vogels komt veel te vroeg op kop, McEwen laat het gat vallen, de andere sprinters moeten het dichtrijden, McEwen komt 'easy' uit het wiel en steekt, met de rest in zn kielzog, Vogels op 50 meter voor de streep voorbij. Mooi. En gelukkig geen zware valpartijen (in dat deel).
maandag 9 mei | 4 | GR illustraties
Zak Smith illustreerde elke pagina van Gravity's Rainbow, ze staan allemaal online: http://themodernword.com/pynchon/zak_smith/title.htm.
maandag 9 mei | 3 | Nairobi
Ik moet binnenkort beslissen of ik in augustus naar Nairobi wil. Ik, de niet-reiziger. F. gaat er heen omdat Nairobits dan 5 jaar bestaat. Wil ik mee? Natuurlijk ben ik benieuwd, maar zomaar naar Nairobi gaan kan ik niet. Ik zie er tegenop. Dat niet alleen. Er de toerist uithangen? Nieuwe ervaringen opdoen? Moreel gezien heb ik daar moeite mee, ik vind al dat gereis en gevlieg de halve aardbol rond maar decadent. Ik denk dat het helpt als ik er iets heb te zoeken, een artikel te schrijven, onderzoek te doen. Ik heb niet veel met Afrika, ik weet er zo goed als niets over, ik constateer dat steeds meer mensen uit mijn omgeving er voor langere tijd naar toe gaan, ik ben soms op 'curieuze' wijze geneigd om 'Afrika' voor te stellen als de toekomst voor 'Europa'.
Afrika? Mijn god, welk Afrika? Tsjaad? Kenia? Namibië? Senegal?
maandag 9 mei | 2 | The Ras
Prachtcadeau: The Ras, The Story of Ireland's Unique Bike Race (http://www.cyclingnews.com/tech.php?id=tech/2003/reviews/rasbook) -- kreeg ik net voor mn Vogezenvakantie van vriendinnen van F. Twee hoofdstukken gelezen en alles wijst erop dat t wielrenhistorie van de bovenste plank is: veel aandacht voor de verwikkeling van sport, politiek en sociale geschiedenis. Ook hier was de nationale ronde onderdeel van een politiek spel; de Ras werd in de beginjaren georganiseerd door de NCA, de National Cycling Asscocation, die zich buiten de UCI had geplaatst (o.a.) omdat ze zich niet wilde neerleggen bij de deling van Ierland.
Prachtfoto's, uiteraard verhalen van heroische strijd, en ooit 1 Nederlandse winnaar: Fons Steuten (1976).
maandag 9 mei | 1 | Spampoetry
anybody immediate black
prison added out
motor turning anybody friends
Normaal gaat t aan me voorbij (goedwerkende spamfilters, en een snelle lijn tussen herkenning-van-spam en pink-op-delete), deze zag ik: poezie in spam, "hi" van Dorthey Breanne.
zondag 8 mei | 1 | Thuis
De stress, de spanning, het lawaai, het gedoe om niets, opgeslotenheid, geen uitzicht, de continue aanwezigheid van het gevoel dat er vanalles gebeurt. (Er gebeurt zelden iets -- gelukkig). Na een week in de Vogezen valt het me zwaar, die eerste dag in de stad. Ik vind het niks. Ik mis de bossen, de heldere dagindeling, het uitzicht en de ruimte -- vooral het uitzicht en de ruimte in je kop; de eenvoudige manier van in het landschap zijn, 'er' zijn. Is het meer dan alleen het missen van het vakantiegevoel, het zonder zorgen zijn, geen geregel, geen post, geen kranten, geen media?
(Ik neem de stapel NRC's door, favoriete wijze van thuiskomen na vakantie en erger me aan de domheid en overbodigheid van het grootste deel van het 'nieuws'.)
Het was een fijne week. Het weer zat tegen, maar ik had iedere dag ook geluk. Ik reed elke dag en had een prachtvakantie -- het enthousiasme niet getemperd door regen, kou, mist. Het kan niet anders: ik hou van fietsen -- de beweging, het doorkruisen van de bossen, een berg overrijden, klimmen en afdalen.
vrijdag 6 mei | 1 | 152 - +/- 7.45 - .. - ..
En bikkelen werd het. Plombieres - Grimont - Col de Croix - Ballon d'Alsace - Giromagny - Ecromagny - Fougerolles - Plombieres. Vertrek bij mist en kou. Winterhandschoenenweer. De mist werd op de weg over de Col du Mont Fourche dichter en dichter en ging over in miezer. Bij de splitsing op de Col du Croix besloten Jan Hein, Minne en de meerijdende Michel dat het wel mooi was, zij keerden om, terug naar Plombieres. Ik daalde af, reed over het fietspad naar de Ballon d'Alsace, en zag ook dat het bovenin iets minder donkergrijs was. De klim is een makkie, en was dat zelfs in de mist en miezer. Ik zag meer en meer wielrenners die toch op de fiets zaten; twee Fransen, man en vrouw, "Quel temps...". Ik "peut etre le soleil brille la haut". IJdele hoop. Klimmen met regenjack, drie shirts, lange broek, overschoenen en winterhandschoenen. Op de top was het steenkoud. Huub stond er weer met het busje, ik maakte een foto, kocht een stel ansichtkaarten (die oude, kromgetrokken exemplaren, bij voorkeur met ingekleurde natuuropnames), wisselde van zweethemd en ging dalen. Na 1 kilometer vreesde ik de afslag naar Giromagny te hebben gemist (het zal je op zo'n dag gebeuren) -- de Ballon d'Alsace heeft drie kanten. Ik keek op de kaart, zag aan het wegnummer dat ik goed zat, stapte weer op en bleek 20 meter voor het verkeersbord met de afslag te hebben gestaan en 50 meter voor de afslag. Koud in de afdaling, veel kouder dan op de Ventron -- was het rijp dat zich op mn handschoenen vormde of niet? -- maar het motregende in plaats van plenzen. In het dal zag ik een enorme groep wielrenners naar boven rijden, de meeste op leeftijd, veel oudere vrouwen en allemaal met een stuurtas. Op weg naar Giromangny werd het bijna droog, de hemel voorspelde echter weinig goeds. Maar ik wist de moed erin te houden en toen Huub me weer opwachte, met in de bus inmiddels Corne die het op de top voor gezien had gehouden en een Fries (ook hotelgast) die een spaak had gebroken, zei ik 'ik rij door, het gaat best lekker, als je nog n banaantje hebt?' 2 minuten nadat hij uit zicht verdwenen was begon het te plenzen. Toen zag ik het even niet zitten, met nog meer dan 70 kilometer in het vooruitzicht. Voorbij Melisey werd het droog, het klaarde zelfs op, dat wil zeggen: de wolken werden lichter, en ik verwisselde mn kletsnatte handschoenen voor gewone racehandschoentjes. Ik zag Huub weer, 'het gaat lekker' zei ik 'als je nog n banaantje en een reep hebt, want ik zit wat krap in de brandstof...' In het dal na Faucogney kwam de zon er zelfs door. Ik heb daarna geen regen meer gehad, de mist hing hoger, en het werd een beetje lenteachtig. Dan is fietsen mooi. Op mn gemakje en genietend reed ik de etappe uit, ik kon zelfs mn regenjack uittrekken (al was t aan de koude kant) toen de zon bleef schijnen. Mn tellertje was er wel mee opgehouden, dus de precieze getallen weet ik niet.
Van onze groep bleek ik met Wim, die een eind voor me reed, de enige te zijn die de etappe helemaal had gereden. Gerard was aan de voet van de Ballon d'Alsace opgestapt, Dick had dat ook gedaan maar een andere rondje gereden, Johan en Erik bleken gisteren al naar huis te zijn gegaan, Fred deed een derde poging om de Ventron te rijden en slaagde weer niet. Hij was om 1 uur terug en besloot meteen naar huis te gaan. Jan Hein en Minne reden de afsteek. Joost en Peer fietsten opnieuw niet. Vanavond waren we nog met 9 aan het diner (Corne vertrok vanavond).
Zonder het busje en Huub zou ik een etappe als die van vandaag niet hebben gereden. Ik zou het er niet op hebben gewaagd om 150 kilometer door pisweer te rijden, ook al is het landschap -- ook bij vochtig weer -- nog zo mooi. De kans is te groot dat je jezelf over de kop rijdt, bij die kou en nattigheid. Zonder busje en Huub had ik ook de Ventron niet gereden. En als het niet was opgeklaard in de laatste 50 kilometer, dan was ik in het busje gestapt.
Maar was is fietsen mooi. Een fantastische manier van in het landschap zijn. Ik kwam opgetogen aan in het hotel.
Excuses voor de stijl... Ik ben te moe, en viel bijna in slaap boven mn bord eten.
Overigens, Voltaire heeft hier in Plombieres gewoond.
donderdag 5 mei | 1 | 117 - 5.43 - 20.4 - 54
'Mille Etangs' -- duizend vijvers --, vandaag ging de route voor een groot deel door de Haute Saone. Regen bij de start en opnieuw bleef een deel thuis. Wim wilde in de middag wat gaan rijden, Christiaan ging ziek naar huis, enzovoorts.
Regen tot aan Fougerolles, de broers Peer en Joost keerden om -- zij hadden ook gisteren en eergisteren niet gereden. Zo bleef een klein gezelschap over dat de route deed: Minne en Jan-Hein, Gerard, Dick, Corne en ik. (Fred deed de route van gisteren).
Na Fougerolles werd het droog. We hebben geen buien meer gehad tot we terug waren in de Val d'Ajol. Er waren ook Franse wielrenners op weg (het was Hemelvaart) -- ook het woord dat alleen die Hollanders zo gek zijn om met dit weer (verspreide buien, 12 graden) te gaan fietsen ging niet op.
De route liep verder over Melisey, Melay, Ternuay en was makkelijk. De eerste 'Michel'-helling kwam pas daarna en die was ook meteen 18 procent. Verder veel heel rustige wegen, zelfs op de doorgaande routes was nauwelijks verkeer op de weg (1 auto per 5 minuten, of minder).
Veel smalle wegen door het bos. Bloeiende brem, bloeiend fluitekruid, krentenbloesems, en veel vogels. In de bossen kwetterde en floot het erop los.
Ik heb bijna de hele route alleen gereden, lekker rustig. Huub volgde in de bus. Nog 1 'Michel'-helling, de laatste rug tussen de Val d'Ajol en Plombieres over.
In Plombieres even staan kijken naar een straatoptreden van Les Roulette Rustres. Gitaar, percussie, viool en saxofoon, best leuk (lange lijnen voor sax en viool tegen ritme van de gitaar en aan- en invullingen van de percussie).
In het hotel: pasta. Ontvangen met de woorden: 'daar is weer zo'n bikkel'. Maar het was een rustige en vrij makkelijke dag.
Morgen wordt het bikkelen: 150 kilometer, de Ballon d'Alsace over en de weerberichten zeggen nog steeds 'verspreide buien en maximum 14 graden'.
woensdag 4 mei | 1 | 115 - 6.00 - .. - 60 - 2600
Vanochtend regende het opnieuw. Ditmaal verscheen ook ik niet in wielerkledij. De weerberichten waren slechter dan op dinsdag en het vooruitzicht om urenlang in de regen te rijden was niet erg aanlokkelijk.
De Ventron stond op het programma; die wilde ik erg graag rijden; maar 125 kilometer door de regen, dat zou me slopen.
Opnieuw hield het tijdens het ontbijt op met regenen. Wel bleef het vochtig, koud, we zaten in de wolken en overal was het grijs. Ik besloot onmiddellijk om wel te gaan rijden, en met mij ook Minne en Wim. Ik twijfelde nog over de route. Ik had niet veel trek om weer naar Remiront te rijden, terwijl we het stuk door de Val d'Ajol nog niet hadden gereden -- en als het zou gaan zeiken wilde ik kunnen omkeren en toch iets moois te hebben gereden.
Toen bood Huub, de reisleider, aan om ons met het busje in Remiront af te zetten. Wim en ik gingen mee, Minne wilde sowieso de hele rit doen.
Wim en ik begonnen zodoende met de Col de Cheneaux -- van de andere kant --, steil door het bos. Na Vagney volgde de Col des Montaits, tot bijna op de top, daar rechts om naar de Col de la Haye te rijden. Op de top wat draaien en keren over smalle weggetjes, waarbij de col de Lauwzi (Lauwzy?) werd meegenomen. Het was er stil. Dan een enorm steile afdaling het dal in, naar Cornimont -- de zon kwam er zelfs even door. Hier en daar hingen buien, maar de gaten in de lucht gaven ook hoop op een mooie middag. Op drie dikke druppels na hadden we droog gereden.
Ik was al ontzettend blij dat ik de Ventron wel ging rijden. De Ventron is een schitterende klim -- helemaal door het bos, een prachig bos, donkergroene dennen en beuken die nog maar net blad droegen (bovenop hingen de frisgroene blaadjes nog slap -- wat dat betreft hadden we het niet beter kunnen treffen). Vochtig zuurstofrijk bos -- en t volgbusje van Huub de enige auto die we tijdens de klim (en trouwens ook de afdaling) van de Ventron zagen. Het werd wel steeds kouder, tenminste op hoogte.
Bijna boven wilde ik nog even naar de Col de la Vierge rijden, als ik er toch vlakbij ben 'pak' ik nog graag zo'n colletje 'mee'. Wim reed mee. En hoewel even daarvoor de zon erdoor kwam, begon het nu te regenen. De Col de la Vierge stelde niet zoveel voor, we keerden om en het begon te hozen. En te hagelen. Het werd gemeen koud.
Op de top stond Huub, Minne reed juist weer weg, Wim en ik doken het busje in, aten ons lunchpakket en ik pakte mijn winterhandschoenen uit de tas die ik in het busje had gezet. Ik stop daar steeds meer in, maar later op die dag bedacht ik me dat droge sokken een erg goed idee zouden zijn geweest.
Regenjacks aan, lange broek (ik), overschoenen en handschoenen (ik). De afdaling was gelukkig er makkelijk, zelfs ondanks de regen kon ik de fiets laten lopen, hoefde niet al te veel bij te remmen. Het busje bleef achter ons en zou ook de rest van de rit steeds in de buurt blijven -- een heel luxe gevoel.
In Cornimont, beneden, bleek het droog. 'Dat geeft de burger moed', en we reden door, volgende de route. Soep op de Col du Menil (met een klein zonnetje), een heel steile klim vanuit Ramonchamp (zo een waarvoor Michel van de herberg dus een voorkeur heeft -- steil en smal en rustig). Bovenop begon het weer te regenen. (Terwijl de weg daarvoor droog was...) Weer koud en nat in de afdaling.
Vervolgens kregen we in de afdaling naar Faucogney (die we niet hadden moeten rijden, maar we misten in de regen een afslag) een enorme hoosbui te verwerken: de belletjes stonden op de weg die in een kleine rivier veranderde. Ik heb het zelden zo hard zien regenen.
Dan weer droog en een enorm steile, smalle klim naar Chatillon (waarschijnlijk netzo steil als de afdaling van de Lauwzi).
Op de steile stukken reed ik sneller dan Wim, maar hoe langer de rit duurde, des te vaker kwam ik tijdens de klim op hem achter te liggen.
En ja, op de top begon het weer te regenen. Daar stond Huub weer en kon ik voor t laatst water tappen en nog 2 repen inslaan -- die had ik hard nodig in t laatste deel.
Bij Hamanxard scheen de zon. En niet zo'n beetje. In Val d'Ajol was de zon zo fel en het gat in de lucht (het blauw) zo groot dat ik bijna overwoog mn zonnebril op te zetten. De bossen zijn mooi als het vochtig is, en het is ook mooi als het regent, maar als na regen de zon schijnt word het allemaal toch nog 'n stuk mooier.
Dan de laatste klim van Val d'Ajol naar Plombieres en de allerlaatste naar het hotel -- en jawel, op de top daar begon het juist weer te regenen.
Het moeten ongeveer 115 kilometers geweest zijn -- precies weet ik het niet want mn tellertje hield er op n bepaald moment mee op. Ik heb na de top van de Ventron mn regenjack niet uitgehad (zweetshirt en 2 shirts met lange mouwen, winterbroek) en mn handschoenen deed ik pas in de laatste 30 kilometer uit. Het was een prachtige dag. Ja, echt.
Uiteindelijk bleek dat Fred (die ik ken van de reis in de Picos) de route van morgen had gereden, ook 115 kilometer, en dat Dick ook iets van 120 kilometer had gereden.
En ja, hoe vermoeider, hoe moeilijker het wordt om een stukje te tikken.
dinsdag 3 mei | 1 | 105 - 5.18 - 20.1 - 56 - 1850
Het regende toen ik wakker werd. Bij het ontbijt was ik de enige die in fietstenue verscheen -- lange mouwen en beenstukken. Het leek er slecht uit te zien, de weerberichten waren niet briljant. Maar om negen uur was het droog. Uiteindelijk ging de helft toch rijden. (Maar er waren er ook die sowieso al van plan waren om een rustdag in te lassen en daarbij bleven). Het eerste deel reed ik samen met Wim, in een fijn rustig tempo. Frisgroen, beuken met lichtgroen blad, de weg nog vochtig. Het was de dag van de steile klims en de dag van de kleine weggetjes door het bos. Eerst een rondje via Bellefontaine en Raon aux Bois, dan linksaf, een kleine weg door het bos, een ferm steile klim naar St. Nabord. Dan een vervelend stuk naar Eloyes om daarne een prachtige klim over smalle weg, bijna een route forestiere te maken, met een paar bochten die zo steil waren dat mn achterwiel wegslipte als ik ging staan. Naar le Tholy, dan de fraaie klim naar Le Haut du Tot. Lunch. Voorbij halverwege. We prezen onszelf gelukkig dat we waren gaan fietsen en niet in het hotel hingen. Toen we wegreden begon het te druppelen, jasjes aan, de afdaling in, richting Vagney. Toen begon het te regenen. We begonnen aan de gemeen steile klim van de Col de Cheneau -- weer zo'n smalle weg. Het begon te plenzen. Overal zat het dicht, het water liep in stroompjes van de helling. Laaghangende wolken tussen de bomen. Het zag er niet naar uit dat het nog zou ophouden. Door de stromende regen over Dommartin, een parallelweg langs de snelweg om de 'Lepange' mee te pikken. Van alle steile klims van de dag was dit de steilste. Slechts 719 meter hoog, door het bos en langs weides op de hellingen. Een klim voor mij, want als het steiler is verlies ik minder terrein; ditmaal lukt het me om Jan-Hein (een van de beteren) bij te halen. Minne -- de snelste -- zat iets achter omdat hij z'n jasje voor de klim had uitgedaan. Net voor de top reed hij ons voorbij, Jan-Hein kon dat nog bijbenen. Ik niet. Lange afdalingen, mooie valleien en een laatste klim door het bos eerst richting Remiront en dan naar Plombieres (plus natuurlijk de uitsmijter, naar het hotel). Douchen, pasta. Daarna werd het droog.
Op zo'n vakantie kom ik inderdaad niet veel verder als 'en toen deed ik dat en toen liep de weg omhoog en toen reden we door het bos'.
maandag 2 mei | 1 | 135 - 6.36 - 20.4 - 61 - 2400
Prachtige route en opnieuw de hele dag zon; de harde wind kondigt ander weer aan & twas iets minder warm. Terrein dat mij beter ligt. Gisteren heb ik me over de kop gereden door elke keer aan te zetten, het te hoge tempo bij te houden, in plaats van mijn eigen ritme te zoeken. Vandaag langere klims en vanaf het begin gooide ik er de 'triple' op. Veel beter. Ik was niet de enige die besloten had t rustiger aan te doen, bovendien stond er 126 kilometer op t programma. Vanuit Plombieres naar Remiront, Vagney, dan over de col de Sapois, groene weides, paardenbloemen, bomen in bloei, t heel lichte groen van net uitgelopen loofbomen tegen t donker van dennen en het bruin van nog kale bomen. Dan over de col du Haut de la Cote en de col de Grosse Pierre (lunchpauze), via de col des Feignes naar de col de Schlucht, net voor de top rechtsaf over de Route de Crete, langs de Hohneck, daar omhoog naar de top (stond niet in de route). Het waaide er hard, het was er koud en er lag nog sneeuw tegen sommige hellingen. Er lag ook nog sneeuw langs de weg. Dan dalen naar Bresse over een kleine weg door het bos, over de col de Croix de Monaits, weer naar Remiront en Plombieres. Ik heb erg lekker gereden -- de Sapois ging fijn, bij de laatsten begonnen, maar ik vond mn draai, rustig tegen de Grosse Pierre op (makkie) en al pratend de Schlucht en naar Hohneck. Vandaag kwam ik vrolijk en uitgelaten aan. (Dat ik 135 op de teller heb staan komt door de afsteker naar de top van de Hohneck, ns verkeerd rijden, en ook omdat mn tellertje niet helemaal goed staat afgesteld).
zondag 1 mei | 1 | 108 - 4.31 - 23.5 - 56 - 1100 hoogtemeters
Gisteren na een lange autorit (met 6 man in een minibusje, fietsen achterin) aangekomen in Plombieres les Bains, een week cyclosportief fietsen, met Cycletours, vanuit hotel Le Gros Chene http://www.sportherberg.com. (Pasta na de rit, uitgebreid ontbijt, heerlijke toetjes en Michel, enthousiast wielrenner en mountainbiker, altijd klaar om je de mooiste routes op de kaart te tonen).
Aankomst bij stralende zon, het hotel ligt aan het einde van een smal weggetje, 2 kilometer buiten het dorp, het is er stil, heel stil. Uitzicht tot aan de Jura, aan de rand van het bos, weides met bloeiende paardenbloemen, en een echte sterrenhemel. Uitstekende bedden. Blauwe, metalen terrasstoeltjes. Een Miko parasol. De eigenaars zijn fanatieke fietsers, het is hun eerste seizoen. Het is hier goed. 15 fietsers en 1 begeleider. Ik ken Fred van de Picos en Dick van de Dolomieten.
Vandaag fietsdag 1. Infietsen. Nog niet de echte Vogezen (morgen staat de Hohneck op het programma), maar noordwestwaarts, een terrein dat aan de Ardennen doet denken. De zon scheen vanaf 6 uur, om 9 uur was het al warm. 1 mei en iedereen stond in korte broek en korte mouwen, goed ingesmeerd.
Route: over de D26 richting Remiront. De hele groep reed gelijk weg, er werd sociaal gereden maar t ging niet echt langzaam, t ging lekker, op en neer, lange afdaling, dan een prachtige klim over een smalle weg door het bos -- daar reed ik 17 & ik dacht, dat gaat harder dan ik normaal op zo'n klim doe, ik had het gevoel dat ik harder kon. Raon aux Bois, Hadol, Xertigny (koffie, de zon zo warm dat we onder de parasols zaten, het lijkt wel zomer). Michel, de hotelbaas, pikte daar bij ons aan (Gazelle, geschoren benen, shirtje van De Eendracht, groengeel, VIKS parket) en loodsde ons over kleine weggetjes kriskras door het boerenland en het bos over La Chapelle aux Bois, Thunimont, dan terug over Gruey en naar Bains les Bains door het bos naar Le Clerjus.
Toen ging bij het licht uit. Ik had al de hele dag steeds net iets te hard gereden, maar ja, je pikt weer aan en in een groepje rijden is wel zo leuk en wel zo makkelijk, je raakt achter, je zet nog een keer aan, en nog een keer, en uiteindelijk een paar keer teveel. Ineens was het op. Langs de Semouse reed ik alleen, rustig aan, steeds langzamer en mijn maag begon op te spelen. Het was me veel te warm. De zon brandde. Ik kan niet goed tegen de warmte. Moest wennen. Ik kreeg het Apenijnengevoel, waar ik bij 40 graden vaak tegen het kotsen aan fietste, mn maag al het water dat je naar binnen moet slaan niet kon verwerken. Halverwege een steile klim zat Christiaan in het gras in de schaduw een sigaretje te roken. Ik stopte, viel zo'n beetje van mn fiets. Rust. Probeerde een banaan naar binnen te werken maar kwam niet verder dan een halve. Nog maar een kilometer of 8, in Bains les Bains stond t gemiddelde nog op 27, veel te hoog voor mijn doen, ik had duidelijk niet op reserve gereden, dat doe ik normaal wel. Dit was ook niet mijn terrein, golvend, steeds aanzetten. Rij ik er alleen dan rij ik er langzaam, rij ik er in een groepje knal ik met de anderen mee. Al was ik leeg, ik moest door. De ketting op de 30, op de 21 of 24. 8 km/u. Bovenaan de klim moest ik hoesten, nog een keer, en toen ging ik al rijdend pardoes over mn nek en kotste er een grote lading water, sinasappel en banaan uit, drie plassen. Dat was me nog nooit overkomen en het voelde niet erg goed. Bijkomen, proberen bij te komen. De laatste 5 kilometer reed ik op de triple, draaiend, en kwam aan. Douche, 20 minuutjes op bed liggen, thee (ze hebben hier goeie thee, kruidenthee's, mn favoriete verveine-menthe), pasta'tje. En dan gaat het weer. Nee ik kan niet tegen de warmte en dan dit op de eerste dag. Het is vijf uur geweest en nog steeds te warm om in de zon te zitten....
'Sport maakt dom',, zeggen sommigen. Na zo'n inspanning kost het me moeite om met goeie formuleringen te komen. Tis en toen en toen en toen en schitterend en superzwaar en klote en toen ging ik kapot, maar wel mooi, wat een mooie tocht.
Het is een schoonwassing van de geest. Net als de ritjes na een dag hard werken.
'Sport maakt dom' maar 'tis, voor de hedendaagse stadsmens een noodzakelijke afstomping om bij te komen van geestelijke vermoeienissen.
