ariealt.net : arie's blog

vrijdag 27 november | 1

Perron 1, Amsterdam: vier streepjes Airport. Maar niet vrij toegankelijk.

donderdag 26 november | 1

Ook leuk, binnenkort, nieuw werk van JODI (Joan Heemskerk en Dirk Paesmans) bij Mediamatic Supermarkt. Het heet My%Desktop. "Raise those moments of playful chaos to the level of the sublime". Te vinden op http://www.jodi.org. (Werkt het niet? Try harder). De tentoonstelling opent op 13 december, 17.00u. Ze zijn ook op de Mediamatic Salon, zondag 7 december, om All Wrongs Reversed, 1982 te presenteren, gebaseerd op de ZX Spectrum, hun eerste computer. Zie http://www.mediamatic.net.

Morgen ben ik bij de Thinkquestfinale in De Doelen, http://www.thinkquest.nl/ - ik doe twee superkorte workshops/presentaties, een over brainstormen en eentje over copyright en informatie.

En in het rijk van de AI-kunst heerst AARON van Ray Kurzweil (tenminste, nu): http://www.kurzweilcyberart.com/. De software heeft een award gekregen (via grandtechauto: http://steel.lcc.gatech.edu/grandtextauto/archives/000142.html). Hmm, kweenie. Not impressed op het eerste gezicht, maar het is technisch vast heel knap.

In plaats van mijn presentatie voor morgen af te maken surf ik mijn favoriete weblogs af met NetNewsWire. En lees dat de guy van textism, http://textism.com/ (nog zo'n longtime weblogger) voor het eerst in zijn leven een windowsbak koopt. Hij schrijft: "I always knew Windows was homely, in a worn-down industrial carpeting kind of way, but had no clue just how fucking ugly XP is. It's like living inside a perpetual Powerpoint presentation, with sham friendliness pelting down everywhere. Someone really ought to repeatedly sky-write the word RESTRAINT over Redmond." (http://textism.com/article/765/). Bij Metropolis heb ik een windowsXP-bak. Ik heb het destijds een uurtje geprobeerd om iets aan de lelijkheid te doen. Het werd alleen maar erger. Ik beperk me daar dus tot browservensters en microsoftword en doe zoveel mogelijk op mijn eigen iBook.

En Douglas Rushkoff blogt het opzetje voor zijn lessen aan de universiteit: http://www.rushkoff.com/2003_10_01_archive.php#106743454967502485.

woensdag 26 november | 1

Kopietje getrokken van de Musicworks 86 CD - Canadees tijdschrift over hedendaagse muziek. Ik luister er nu naar en word verrast door een glasheldere bewerking van Jimi Hendrix' Hey Joe, voor clavecimbel, een compositie van Peter Hatch (nooit van gehoord). Schijnbaar simpel, de noten netjes gespeeld, gericht op de melodie met hier en daar een versiering, als in Rennaissancemuziek - en toch overtuigd het honderd procent.

Gisteren is een van mijn buren overleden, een oudere man, 69 was hij en hij had longkanker hoorde ik. Hij hield ook van fietsen, net als ik en ik stond zo nu en dan een praatje met hem te maken - altijd over fietsen of wielrennen. Twee weken geleden is hij blijkbaar ineens ineengestort en naar het ziekenhuis overgebracht. Hij is niet meer hersteld. Hij was altijd goedgehumeurd.

woensdag 26 november | 2

Aankondiging: lezing bij Mediamatic
maandag 1 december: Slipping through the Web: Computers and U.S. Global Power from the Cold War to September 11, 2001 door Paul N. Edwards

Tijdens de Koude Oorlog ondernam het Amerikaanse leger grootse, geldverslindende inspanningen om nucleaire waarschuwingssystemen te computeriseren. Paul N. Edwards verbindt in zijn lezing die ontwikkelingen met de megalomane veiligheidsvoorstellen die na 11 september zijn gedaan door de Amerikaanse overheid. Edwards, die op het ogenblik de omgang met de technische infrastructuur van het voormalige apartheidsregime en het huidige ANC -bewind in Zuid-Afrika bestudeert, zal zijn visie kracht bijzetten met een rijkdom aan beelden. Machines zijn voor hem nooit alleen maar technische apparaten, maar ook altijd culturele metaforen.
Paul N. Edwards is de schrijver van The Closed World: Computers and the Politics of Discourse in Cold War America, een fascinerend boek waarin op grond van een duizelingwekkende hoeveelheid research wordt beschreven hoe de wapenwedloop tussen Amerika en de Sovjetunie de inrichting en het functioneren van de computer heeft bepaald zoals wij die nu nog gebruiken. The Closed World is door Howard Rheingold zonder al te veel overdrijving omschreven als 'one of the most important books of the 20th century'.

De avond wordt ingeleid en voorgezeten door essayist en bioloog Arjen Mulder, bekend van onder meer Boek voor de elektronische kunst (2001) en Levende Systemen (2002).

Locatie: Mediamatic, Prins Hendrikade 192, Amsterdam
Aanvang: 19.30 uur
Toegang gratis
Voertaal Engels

dinsdag 25 november | 1

Ik had het natuurlijk al een tijdlang op al die sites zien staan: RSS-feed, XML-syndication, 'syndicate this site!', en de rdf-link. Ik kwam het scannen van de koppen van blogs tegen in de iBlog-software van Apple die ik een tijdje terug uitprobeerde. Vandaag heb ik eindelijk 'ns software gedownload om mn blogs en nieuws te lezen los van alle aantrekkelijke vormgeving - de rauwe feeds, tekst en tekst-alleen. Als software-minimalist (in de zin dat ik liever de eenvoudige versie gebruik als die alles doet wat ik nodig heb, dan de uitgebreide met extra opties en toeters en bellen die ongetwijfeld razend handig zijn) gekozen voor NetNewsWire Lite: http://ranchero.com/netnewswire/. Half uurtje bezig geweest om me te subscriben op blogs waar ik normaliter wel 'ns kijk en die aan RSS- of zoiets doen. Het lijkt op het ooit door bijna iedereen vermaledijde concept van de 'push'-media, met dat verschil dat jan-en-alleman zijn info zo kan structureren dat een 'nieuws-en-bloglezer' het kan inladen. Werkt wel. Hmmm, moet ik dan ook aan de XML? En dan elke keer een kop bedenken en een stukje bloggen dat zo begint dat je meteen snapt waar het naar toe gaat? Hoe software redactie stuurt...

dinsdag 25 november | 2

Er is een nieuw boek van David Jay Bolter uit: Windows and Mirrors : Interaction Design, Digital Art, and the Myth of Transparency . Op de Amazonsite staat: 'Jay David Bolter and Diane Gromala argue that, contrary to Donald Norman's famous dictum, we do not always want our computers to be invisible "information appliances".' Klinkt interessant. Heb het boek nog niet gezien.

donderdag 20 november | 1

Weer iets waar ik niet naar toe ga: het polypoëziefestival georganiseerd door Krikri, in Gent. Mooi programma, met ook de fantastische Noorse zangeres/stem Maja Ratkje: http://www.krikri.be/actions.php?mode=detail&id=17.

Zij, de onnavolgbare Maja Ratkje http://kunst.no/majar/, komt op maandag 8 december naar Amsterdam om op te treden bij de kraakgeluiden in de Overtoom 301 (http://www.kraakgeluiden.tk). Niet te missen!

(Ik heb net van Maarten een volle mp-CD gekregen met al haar werk, van Spunk via klassieke stukken, Fe-mail en No Spaghetti Edition tot het Norwegian Noise Orchestra - weer een bewijs van de levendigheid van de huidige geimproviseerde muziek, die van Noorwegen in het bijzonder - en dit zijn geen ECM-klankschappen vol echo. Integendeel, ruw, precies, vrolijk, vrij, hard, fijn. ik luister er nu naar, in de trein na een dag gesprekken met studenten.)

En dan op 27 november bij STEIM: Sachiko M. Extreem minimale elektronica, zij speelt met een lege sampler.

Op maandag 1 december spreekt de Amerikaanse wetenschapper Paul Edwards bij Mediamatic - in de 'Supermarkt', dat plastic gebouwtje vlakbij de IJtunnel, hoek Foeliestraat, Amsterdam. Edwards schreef o.a. The Closed World over de ontwikkeling van de computer in het Amerika van de Koude Oorlog - de 'closed world' verwijst naar het gesoten wereldbeeld van de wetenschappers - en doet nu onderzoek naar globale netwerken. Inleiding door Arjen Mulder. Aanvang 20.00 uur - de toegang is, voor zover ik nu weet, vrij.

End of anouncements.

donderdag 20 november | 2

Iets voor de wardrivers: volgens mij is er gratis internet op het station van Zwolle. Ik zit in de trein, die staat op perron 13, aan de achterkant (dus wat is dat, in de richting van Meppel) en mijn airport geeft contact, alleen net niet genoeg om mn email te versturen.

donderdag 20 november | 3

Op de Oorbeek-maillijst woedde even een discussie over punk en stilteconcerten. Hier is wat Maarten zei:
Voor mij is improviseren op de rand van het hoorbare een vrij extreem concept binnen de muziek. Het valt hier te vergelijken met musici die bewust bezig zijn geimproviseerde muziek te maken op hoge geluidsniveau's, noisebands e.d.
Daarnaast vergt naar mijn mening een stilteconcert een vrij aggressieve benadering m.b.t. de aandacht van het publiek.
Ik ben bijvoorbeeld tegen waxinelichtjes en kussens. De muziek die ik denk dat we gaan maken vraagt om de uiterste concentratie van het publiek. Het is dus pertinent niet de bedoeling dat het publiek hierbij een beetje gaat loungen of ontspannen. Om dat te voorkomen denk ik dat dat enigszins moet worden afgedwongen.
Kortom, een muzikaal extreem en een aggressieve benadering van het publiek maken dat een stilteconcert een enigszins punk-achtig ding is.

Concreet:
Wij musiceren met de opperste concentratie en heel stil op de rand van het hoorbare.
Dit doen wij voor een publiek dat weet waarvoor zij komt.
De zaal is bij voorkeur een goed verlichte ruimte, waar men min of meer rechtop zit.

En, ik vind dat we onze best moeten doen evt. verwarring met een rustig, ontspannen, lounge concert te vermijden.
Kortom, mijn punk is een muzikaal begrip waarbij muziek op de eerste plaats staat en waar de ambiance uitsluitend de muziek dient.. Aldus Maarten over Oorbeek.

maandag 17 november | 1

Idiote dagen. Maandag, dinsdag, woensdag werken aan Metropolis M. Woensdagavond Oorbeek - fijn lawaai gemaakt. Donderdagochtend naar Groningen voor een theorieworkshop aan het Frank Mohr, 's avonds naar Leeuwarden voor een lezing bij VHDG (http://www.vhdg.nl), met de auto terug naar Groningen, tot in de nacht kletsen met Arthur Elsenaar, Josephine en Jeroen Meijer, gevolgd door de tweede dag van de theorieworkshop, een biertje en met de trein terug naar Amsterdam. Je kon me opvegen. Maar de stemming was goed, ik liet voornamelijk blije, enthousiaste en vermoeide studenten achter. Kijk, dacht ik, daar doe ik het voor!

Tijdens de lezing in Leeuwarden en in de discussies met de studenten heb ik quotes van Agamben gebruikt. Ze verkruimelden bijna.

De lezing voor VHDG was nummer 3 in een serie blog/nopublic (zo heet de folder op mn desktop). Van de Jan van Eyck, via Casco naar VHDG - elke keer iets aangescherpt, elke keer twee andere ideeën uitgeprobeerd (nu plus Negri en Agamben), elke keer een andere nadruk en een aantal andere thema's (nu ook referenties aan de projecten van One Clover and a bee), elke keer iets dichter naar de kern (hoop ik). Het is de eerste keer dat ik meerdere keren over min of meer hetzelfde onderwerp spreek en ik merk dat het - voor mij - een goede manier is om 'het' scherper te krijgen. Ook dankzij goeie vragen uit het publiek in Leeuwarden en van mijn studenten in Groningen. Ik zie een lezing ook als een mogelijkheid tot (geregisseerde) dialoog. In mei had ik nog geen goed essay (dus geen artikel) kunnen schrijven, nu misschien wel.

Hehe, vanavond eindelijk weer eens bij Kraakgeluiden geweest, Jorrit Dijkstra en leden van het Improviser's Ensemble, deels uit Polen. Mooie website van de Poolse groep - met onder 'history' een flink aantal mp's van een minuut of 2 met liveopnames: http://www.improvisersensemble.com/.

maandag 10 november | 1

Drie quotes uit Giorgio Agambens The Man without Content - valt eruit af te leiden wat mij eraan fascineert? Niet de bevestiging van de afstand die de moderniteit creërt tussen toeschouwer en kunstenaar, maar de belofte van een kunstbegrip die komaf maakt met de moderne esthetica? (Wat de feitelijke verdwijning van kunst-zoals-wij-die-kennen inhoudt. Hmmm, zulke gedachten bevinden zich op glad ijs en lopen het gevaar 'sweeping statements' te worden. Daaraan valt Agamben niet ten prooi.)

"Perhaps nothing is more urgent - if we really want to engage the problem of art in our time - than a destruction of aesthetics that would, by clearing away what is usually taken for granted, allow us to bring into question the very meaning of aesthetics as the science of the work of art." (p. 6)

"The artist, faced with a spectator who becomes more similar to an evanescent ghost the more refined his taste becomes, moves in an increasingly free and rarefied atmosphere and begins the voyage that will take him from the live tissue of society to the hyperborean no-man's-land of aesthetics, in whose desert he will vainly seek nourishment." (p. 16)

"So long as the artist lives in intimate unity with his material, the spectator sees in the work of art only his own faith and the highest truth of his being brought to art in the most necessary manner, and a problem of art as such cannot arise since art is precisely the shared space in which all men, artists and non-artists, come together in living unity. But once the creative subjectivity of the artist begins to place itself above his material and his production, like a playwright who freely puts his characters on the scene, this shared concrete space of the work of art dissolves, and what the spectator sees in it is no longer something that he can immediately find again in his consciousness as his highest truth." (p. 36/37)

maandag 10 november | 1

'Mijn eerste foto': http://images.google.com/images?q=DSCN0001.jpg. Idee via Peet Sneekes en de infamous crew-lijst van Mediamatic. Net als deze http://diddly.com/random/. Een glimp van de alledaagse kant van het internet, deze foto's laten zien wie wij zijn: alledaags, middelmatig, gewoontjes. Niks bijzonders. Oftewel: het leven.

Oude liefde roest niet. Ik kan nog steeds uren luisteren naar de bop en hardbop uit de jaren vijftig. Op de site van Mosaic Records staan redelijk wat aardige volledige stukken van minder bekende grootheden als Carmell Jones en Bennie Green. Helaas, wmv-files, dus om de zeven minuten, alsof je met oude singles te maken hebt, 'draai je een kantje om, d.w.z. start je een nieuwe file. Toch erg genietbaar, hoofdknikkend afwassen en koken. (Check ook de volledig idiote 'comments' van kopers - alles krijgt vijf sterren....ja ja, zo bouw je vertrouwen op....): http://www.mosaicrecords.com/.

zaterdag 8 november | 1

Nog meer films. Was vergeten hoe utterly forgettable Hollywoodfilms zijn. Er zit nauwelijks nog 'Sam Raimi' in Spiderman, totaal gladgestreken entertainment dat je hart ten onrechte sneller doet kloppen (door slim gebruik van irritante muziek). Brrrr. Wel indrukwekkend: Best Boy, een documentaire uit 1979 over een vijftigjarige uiterst levenslustige zwakzinnige man. Zo 'eenvoudig' kan film zijn. En dan een Steve McQueen 'vehikel' uit 1968, The Thomas Crown Affair. Just stylish and nothing else - so utterly forgettable as well. Een week ziek, een week DVD's en nu alweer bijna genoeg van film...

Ziek zijn doet wel de stapel 'nog te lezen' boeken slinken. Een korte geschiedenis van Arabische literatuur van Pierre Cachia (heldere uiteenzetting van de verhouding tussen de Arabische klassieke literatuur en de literatuur in de volkstaal), de nieuwe uitgave van Boons Mijn kleine oorlog met lang nawoord over de totstandkoming en de drukgeschiedenis. (Boon: mijn leidsman...denk ik dan). Roland Barthes' Michelet (niet helemaal gelezen, wel genoeg om een idee te krijgen). Norbert Wiener Human Use of Human Beings, beetje saai anno 2003, wel noodzakelijke achtergrondlectuur voor de Pynchonite.

Er schijnt een programma op televisie te zijn over plastische chirurgie waarin iemand een 'makeover' krijgt, nosejob, lippen opgevuld, buik uitgezogen etc. De dokter, de chirurg in dat programma heet Schoemacher. Huh? Schoemacher? Dat kan niet waar zijn denkt de Pynchonite.....Schoenmaker is de naam van de plastic surgeon in Thomas Pynchons V.(1960). In het beroemde hoofdstuk 'In which Esther gets a nose job:' zit een pagina's lange, zeer realistische en dus smerige beschrijving van, inderdaad, een nosejob uitgevoerd door Schoenmaker, een nogal onguur persoon. Het is bijna te toevallig om toevallig te zijn? Big joke van de televisiemakers?

woensdag 5 november | 1

Geveld door griep. Al sinds zaterdag. Het enige postieve is dat ik nu Agambens The Man without Content gelezen heb - l'uomo senza contenuto, de (modernistische) kunstenaar. Weer een razend fascinerend maar ook problematisch boek. Problematisch omdat Agamben geen 'sprong' wil wagen naar een nieuwe opvatting van kunst, een sprong die wel (bijna?) geïmpliceerd wordt door zijn betoog en een pendant zou kunnen kennen in zijn opvattingen over politiek en de 'whatever being'. Problematisch omdat zijn opvatting van kunst vastzit aan het idee van kunst van het Moderne Tijdperk, met een losse opmerking over ready-mades en pop art als uiterste. Agamben stopt bij Nietzsche, Benjamin en Kafka. Maar juist daarna wordt het interessant...volgens mij. En bijvoorbeeld Agambens nagaan van de betekenis van poiesis, praxis en productie kan een interessant perspectief op de toekomstige kunst leveren...denk ik.

En een stel films gezien, achterstand ingehaald: Donnie Darko (best goed), Mudholland Drive (briljant), Soderberghs Solaris (hmmm, doe mij maar die van Tarkovski en wat is George Clooney irritant) en Memento (erg goed). Puur bij toeval 4 films waarin er, plat gezegd, iets niet klopt met de tijd. Significant? En ook nog Fritz Langs Cloak and Dagger en Godards Vivre sa Vie (Godard is Godard en elke keer zijn er weer scenes die je de adem benemen, zo precies en raak zijn ze).