: : Arie's weblog : :

wat ik doe, wat ik lees en wat er in me opkomt

Gisteren schreef ik dat het genre van de weblog zou passen bij zaktelefoons en PDA's. Ik bedoel dan het lezen ervan. Niet het surfen van log naar log, van link naar link.

Voor wie de weblogwereld niet kent, goeie plek om te beginnen: de nederlandse weblog-awards: http://www.geocities.com/dutchbloggies2002/.

Favoriet radioprogramma: de Secret Life of Minerals. Vrijdagmiddag tussen 4 en 5 op radio 100: http://www.radio100 (ether in Amsterdam, live stream op internet). Pascal en Guido mixen elektronica, techno, drum'n bass. rock, ragga, omgevingsgeluiden en nog veel meer. Door elkaar en na elkaar.

Over muziek: de weblog van de Subjectivisten (o.a Omar-Munoz). Recensies als egodocumenten en collectieve beeldvorming van muzikale allesvreters: http://subjectivisten.blogspot.com/.

Pfff. Ben moe. Zou ik daarom zo slecht schrijven?

Voor de lol geprobeerd of mijn pagina's te lezen zouden zijn op een i-mode-telefoon. (De KPN schijnt die GPRS-toestellen in de lente op de markt te brengen. Kun je zonder naar buiten te kijken op je telefoon zien wat voor weer het is). Niet natuurlijk. Wist ik ook wel: zelfs deze pure tekstpagina's zijn groter dan 5k (de limiet voor i-mode).

Toch is het niet moeilijk om deze site aan i-mode aan te passen. Uitgeklede HTML gebruiken (dat heet cHTML, zie http://www.w3.org/TR/1998/NOTE-compactHTML-19980209/). En zorg dat je onder de 5 k blijft. Even eenvoudig als het maken van een webpagina in 1995.

Niet dat ik zo'n telefoontje heb. Ik heb niet eens een mobiel. Maar ik denk dat het genre van de weblog bij de zaktelefoontjes (en de PDA's) past: even, in een verloren moment, een paar regels lezen...Zouden er i-mode-weblogs bestaan in Japan (het land van de DoCoMo-rage)?

Gewerkt. Teksten voor de nieuwe netlesfolder. Weinig te melden.

Rare dagen. Gisteravond zou ik met Oorbeek oefenen in de Rock Supplies - bleken we per abuis op woensdag geboekt te staan. De Rock Supplies was verder volgeboekt. Als alternatief hebben we bij Mediamatic op zolder gespeeld. Voor zover ik het me kan herinneren heeft Klaas vooral op pvc-buizen geblazen, Maarten z'n stem gebruikt en Serge - gewoon - trompet gespeeld.

Ik zat op mn knieen voor een mengpaneel en heb de hele avond zitten mixen (2 cd-spelers en een drumloop van de minidisk). Fijn om dat eens uit te proberen. Het scheen wel mooi te klinken. Had t gevoel dat ik een beetje aan het valsspelen was: maakte veel gebruik van 'gedragen', vrijwel ritmeloze stukken (Pauline Oliveros, Treatise van Cardew). Maar dat schijnt bij de kunst van het mixen te horen ;-)

Fijn om gelinkt te worden: Wilfried Hou je Bek (psychogeografie heeft mn weblog toegevoegd aan z'n socialfiction "portal": http://www.socialfiction.org/.

Over twee weken geef ik een gastcollege bij nieuwe media aan de Uva. Rob van Kranenburg (zie http://simsim.rug.ac.be/staff/rob/) heeft weer het hele college on-line gezet (http://simsim.rug.ac.be/staff/rob/nmseminar2002/), en zag tot mn blije verbazing dat hij het verslagje dat ik over de Wizards of OS (http://www.mikro.org/Events/OS/wos2/) schreef gelinkt heeft (http://www.xs4all.nl/~ariealt/wos.html) . Het heeft zin om kennis te delen. Al is het soms wennen.

Voor de kerst leverde MIT twee kleine boekjes: The Laws of the Web, Patterns in the Ecology of Information van Bernard Huberman en Utopian Entrepeneur van Brenda Laurel. The Laws of the Web heb ik nog niet gelezen. Het onderwerp "patronen van informatie" is de laatste tijd wel erg populair, vraag me af of Huberman daar iets leuks of interessants over te melden heeft.

Utopian entrepeneur (Rogier: "Mmm, een voelkaft") heb ik in de trein gelezen. Categorie "philosophy light". Laurel vertelt de opkomst en ondergang van Purple Moon, een game-omgeving voor meiden, omschrijft wat een utopische ondernemer is (iemand die t niet alleen om t geld te doen is - zoals zij) en raakt ondertussen aan kernaspecten van spelontwerp, gebruikersonderzoek, interactiviteit en projectmanagement. Niks nieuws, wel helder en wat handige 'reminders' die in lessen te gebruiken zijn. En al ben ik het op sommige punten niet eens met Laurel, haar visie waarin projectmanagement en de financieele aspecten niet los worden getrokken van inhoud en ontwerp is heel okay.

Het boekje is mooi vormgegeven - speelse typografie, beetje als Avital Ronells Telephone Book van 10 (?) jaar geleden. (Gelukkig blijft het leesbaar). Het is nummer 1 in de reeks Mediaworks Pamphlets: "Mediawork Pamphlets explore art, literature, design, music, and architecture in the context of emergent technologies and rapid economic and social change. Mediawork Pamphlets are "‘zines for grown-ups," commingling word and image, enabling text to thrive in an increasingly visual culture." (Zie: http://mitpress.mit.edu/e-books/mediawork/.

En daarom mocht striptekenaar en -theoreticus Scott McCloud op de website visueel aan de haal gaan met, en commentaar leveren op Laurel: http://mitpress.mit.edu/e-books/mediawork/utopian_webtake.html. Iets voor ontwerpers? (Ik vind t lelijk). Horizontaal scrollen.

De afgelopen weken zijn meer boeken van MIT mijn bureau gepasseerd. Blijkbaar heeft MIT mediamatic herontdekt. Vorige week lag er ineens Metal and Flesh. The evolutions of man: technology takes over, van Ollivier Dyens. Op het eerste gezicht een herbezoek aan early nineties angsten en dromen over cyborgs en de osmose tussen lichaam en machine. Motto's van Pat Cadigan, een woordenlijst met "cyberpunk" en hippe termen uit de biotechnologie, Gibson en Sterling komen voorbij . Hmmmm. Technologie, biologie, virussen, cognitieve ecologie, lichaamsterroristen, monsters. Ik heb daar al zo veel over gelezen. Toch kriebelt het, wie weet heeft Dyens (een franstalige canadees) een verfrissende visie?

De Metal and Flash-website van Dyens heeft ook al een stevige cyberspace-retro-feel: http://www.chairetmetal.com/, maar staat, zo te zien, wel vol teksten, net- en virtuele kunst.

Vond vanochtend alweer een mooi nieuw boek van de MIT-press op mn mediamatic-bureau. Een recensie-exemplaar van Stuart Biegel's Beyond Our Control? Confronting the Limits of Our Legal System in the Age of Cyberspace, een doorwrochte studie over internet, juridische controle, en de heikele vraag of, en hoe, internet gereguleerd moet worden. Ik zou het graag lezen; de flaptekst belooft dat "legislation, policy changes, architectural changes, self-regulation, cyber-security, free-speech right, intellectual property rights, file-sharing programs" aan de orde komen. Daarover moet ik toch voor mn mediamatic-werk op de hoogte blijven... (lessen en de ontwikkeling van een visie op "internet en overheid"). Maar ik vrees dat ik nooit toe zal komen aan alle 360 pagina's plus 80 pagina's noten. Iemand anders?

Recensie van Beyond Our Control bij Leonardo (tijdschrift).

Donderdag 24 januari wordt het nieuwe boek van Arjen Mulder gepresenteerd: Levende systemen. Reis naar het einde van het informatietijdperk. Kan daar niet zijn (ben de hele dag in Groningen). Ben wel benieuwd, en van plan het te lezen.

Nee, ik ga gemaakte tik- en spelfouten niet corrigeren. Zag dat ik o.a. "tot ellende lijden" geschreven heb - oeps. Wel grappig. Ik ben dan wel redacteur, tekstschrijver (enzovoorts) en daarom zal ik proberen tik- spel- en stijlfouten te vermijden -, maar de lichtheid en spontaniteit van de log gaan voor. (Dat jullie 't weten).

Gisteravond met Avi zitten kletsen. Allerlei plannen en plannetjes doorgenomen aan de hand van zijn notitieboek. Veel over informatievisualisatie en informatieontwerp. Zou leuk zijn als ik de tijd vind om er samen met hem aan te werken.

Daarna Rancho Notorious op video gekeken. Een merkwaardige western van Fritz Lang met Marlene Dietrich in een hoofdrol. (Uitgezonden door Arte, er zal nog wel een herhaling volgen). Een verhaal over "murder and revenge". Ziet er goedkoop uit (bordkarton wordt niet geschuwd, Lang maakte echt B-films in Hollywood), en toch meeslepend. Lang's fascinatie voor geheime misdaadsyndicaten (Mabuse!) steekt de kop op en dat maakt de film extra intrigerend.

Heb de "text align="justify" uit de stylesheet gesloopt. Volgens mij is de tekst nu makkelijker te lezen. Maak je browserscherm eens heel smal ... zie: alles is nog steeds te lezen.

Ik check nu alleen op Mac/Netscape 4.7. Ik zit nl. thuis achter mn ouwe 4400, systeem 7.5, 33k6-modem en geloof me, het werkt allemaal. En ik vertik het om mn systeem te upgraden om IE te kunnen draaien. Windows/IE-gebruikers: als er rare dingen gebeuren, mail het me (ariealt@xs4all.nl).

Nog 1 ding zou ik moeten doen: zoals het hoort metatags ("description" en "keywords") meegeven aan deze weblog. Ik doe dat nooit. Beroem me er altijd op dat mijn site (http://www.xs4all.nl/~ariealt) behoorlijk goed geindexeerd is (in ieder geval door Google), hoewel er geen metatag in de HTML staat. Toch kan het geen kwaad. Doen dus.

Ben van plan om regelmatig urls te posten van aardige of interessante websites. Zoals in een zuivere weblog. Nu eerst wat sites van vrienden, bekenden en bevriende projecten toegevoegd onder "vrienden". Die lijst zal langzaam langer worden. (Wie zichzelf mist in de lijst, mailt mij de url van zijn of haar website).

Omar Munoz-Cremers heeft al z'n teksten online gezet op http://www.sciencefictionschrijver.nl: science fiction, sociologie, muziekrecensies en essays over technologie. Ziet er ook nog mooi uit. Lezen!

Zondagavond laat, ruim na middernacht. Alles werkt. Alle in de afgelopen twee dagen geschreven teksten gepost. Nu natuurlijk veel over het weblog-schrijven zelf. Dat zal later minder worden. Eerste mailtje gestuurd aan een stel vrienden om ze te vertellen dat dit bestaat.

Deze weblog is ook een experiment. Ik ben benieuwd wat er zal gebeuren. Niks waarschijnlijk. Maar goed, ik ben toch benieuwd.

Ik ben benieuwd naar de uitwerking van deze manier van schrijven. Ik heb in het verleden erg lang gezocht naar een goeie methode van werken (schrijven, studeren, onderzoek doen, onderzoek vastleggen). Het gebrek aan methode was een van de redenen waarom ik vreselijk weinig produceerde, en, in onderzoek vastliep. Pas de laatste tijd heeft zich een methode van werken uitgekristalliseerd. Vooral door een gebrek aan tijd. Die methode zal ik een andere keer beschrijven, nu gaat het me om de vraag welke rol het bijhouden van een weblog zal hebben voor mijn schrijven. Maakt het uit als je een paar keer per week, voor de vuist weg, opschrijft wat je gelezen hebt, als in een brief of een mailtje? Krijg ik een beter beeld van mijn eigen interesses en enthousiasmes? Zal het een reflecterende rol spelen? Zal zich een stijl ontwikkelen? Wat voor stijl?

Ik ben ook, en stiekem vooral, benieuwd naar de uitwerkingen op mijn persoonlijk en sociaal leven. Wat zal het effect zijn als ik schrijf wat ik op mn hart heb, als vrienden en bekenden genoemd worden, als zij kunnen lezen dat ik me, om wat te noemen "eergisteren kut voelde" (dat was eergisteren overigens niet het geval). Ik heb geen idee.

Het losse trekt me aan. Uit de losse pols, in beperkte tijd noteren wat je bezig houdt, wat je gedaan hebt, gedacht hebt, gelezen hebt, gezien hebt, van plan bent. Zonder dat het meteen een artikel moet worden dat door meer dan 500 mensen gelezen wordt. In de hoop dat het leuk of interessant genoeg is voor die enkeling - bekende of vreemde - die in die week op je site verzeild raakt. Het is een brief aan een onbekende. Je richt je tot een lezer, maar je weet niet precies wie de lezer is. Het is de lol van het schrijven, de lol van het vertellen wat je op het hart ligt, wat je voor op de tong ligt, waar je enthousiast over bent, wat je bewogen heeft. Omdat het leuker is te vertellen dan het voor je te houden. Wie het niet leuk vind, surft verder. Dat hoort er bij.

Hoe vaak wil je niet wat vertellen, en is er niemand om te luisteren? Misschien wil ik te vaak dingen vertellen die de anderen maar matig interesseren. (Ik bezit de slechte eigenschap altijd het hoogste woord te willen voeren. Daarom hou ik vaak mn mond. Het hoogste woord voeren is geen sociaal geaccepteerd gedrag. Daarom geef ik zo graag les). Als dat zo is, dan is een weblog de beste oplossing. Wie zin heeft om te luisteren, kan lezen, wie me niet wil horen, leest dit niet. Het is geklets en geschrijf in een zwart gat, maar er is een behoorlijke kans dat iemand het met plezier of interesse leest. En dan zijn mijn invallen en meningen niet helemaal vervlogen. (Overigens: of het niet beter is dat ze wel vervliegen is een heel andere kwestie).

En tja, ik (ik) vind het nou eenmaal leuk om regelmatig wat te tikken. ;-)

Je kunt je afvragen waarom ik niet een recensie van Dreyfus On the internet schrijf. Antwoord is eenvoudig: een recensie schrijven kost meer denkwerk, beter schrijfwerk, dus ook meer dagen. Die dagen besteed ik liever aan het lezen van een ander boek. Een tweede reden is dat het in dit geval niet echt de moeite waard is.

Zo komt een van de bestaansrechten van een weblog in het vizier. De weblog legt de indrukken, ideetjes, overwegingen, invallen, meningen en kritieken vast die normaal gesproken verdwijnen in het sociale verkeer, of helemaal niet geuit worden. Zonder weblog zou ik wellicht donderdag bij de koffiemachine tegen Avi gezegd hebben: "wat een kutboek zeg, dat On the internet van Dreyfus", en heel misschien zou ik het een keer noemen in een les. De kans dat ik het verder ter sprake breng is klein. Ik zit ook maar thuis, of op mn werk, achter een beeldscherm. Als er een situatie is waarin Dreyfus ter sprake zou kunnen komen, zijn er alweer andere boeken de revue gepasseerd.

Niet dat ik nou zo graag over Dreyfus wil discussieeren (liever niet eigenlijk, tijdverspilling), maar ik vind het een prettig idee dat een paar anderen weten wat ik gelezen heb en wat ik daarover denk.

Daarom wil ik deze weblog bijhouden. Als een kroniek van leeservaringen, een kroniek van wat ik doe, en wat er in me opkomt. Zodat het niet helemaal vervliegt.

Grrrr, alweer grrrr. Het zit niet mee dit weekend. Bleek dat ik de afspraak om muziek op te nemen bij tekenfilmpjes van Serge verkeerd begrepen had. Het mailtje had ik gelezen als: "in mn studio". Dus stond ik om kwart over vijf op de stoep van Serge's atelier in de Utrechtsedwarsstraat. Niemand. Ik naar zijn huis ('heb ik het wellicht verkeerd begrepen?'). Niemand. Ik weer naar huis. Opbellen. Blijken Serge en Maarten bij Mediamatic te zitten. "Huh?? Maar hoe komen jullie daar binnen dan?" "D'r is hier een soort feestje". "Ja, de verjaardag van Willem, daar zou ik ook naar toe".

Serge had dus bedoeld: "mm studio" oftwel "mediamatic studio". Gevolg was dat mn humeur nog slechter werd, want had ik dat eerder begrepen, dan had ik mn dingen heel anders voorbereid. Bij mediamatic staat wel een versterker, daar ligt wel een mengpaneel; ik had zelfs vrijdag vast wat spullen mee kunnen nemen. Maar vooral zou ik er voor gezorgd hebben de afspraak te verplaatsen: immers er was om dezelfde tijd een feestje in het kantoor; dat zit elkaar in de weg. Veel lawaai maken ging nu niet. Uiteindelijk hebben we nog wel wat dingetjes opgenomen. Maar in veel minder tijd, en met een beperkt arsenaal aan geluiden. (Wel mooie filmpjes!)

Prachtig weer vandaag. Onbewolkt, de zon scheen mijn huis in. Had een beetje een kater van gisteravond. Na al het gelazer nog om half twee de deur uitgegaan om 1 biertje te drinken, ter ontspanning. De Soundgarden is om de hoek, dus het werd de Soundgarden. Dus kwam ik Harm tegen en nog wat vaste Soundgarden-gasten. Ik had Harm te lang niet gesproken & het werd gezellig, en 1 biertje werden er 3 (bovenop de 3 die ik thuis al gedronken had - veel te veel voor mijn doen), erg gelachen (met Melle en Sybe en Taxi-Erik) en het was half vier voor ik thuis was.

Toch, in de zon, het kleine boekje On the Internet van Hubert Dreyfus gelezen. Ik had het al een tijdje liggen maar was er steeds niet aan toe gekomen, of had er geen zin in (mn werk gaat al over internet, ik doe zondags liever iets anders). Bovendien: mensen wiens mening ik wel vertrouw (Noortje bijvoorbeeld) vonden het een slecht boekje. Dus waarom nog de moeite doen om het te lezen? Bijvoorbeeld omdat ik dan toch wil weten wat er zo slecht aan is. En ook omdat Dreyfuss niet slecht schrijft en ik ergens een zwak heb voor zijn gebruik van Merleau-Ponty. Bovendoen heet het eerste hoofdstuk "The Hype about Hyperlinks".

Ik moet de conclusie nog lezen, maar ik vrees dat die weinig zal veranderen aan mijn oordeel. Als eenvoudige expositie van de rol die "embodiment" speelt in het verwerven van kennis, bij ons "in de wereld zijn", bij ons handelen, overtuigt het boekje redelijk. Het is wat dat betreft een beetje didactisch: "denk er wel aan jongens, dat kennis ook via het lichaam tot stand komt, je kunt niet alles uit boeken leren!" Maar verder heeft de tekst een vreemde ultraconservatieve strekking. Het hoofdstuk over hyperlinks en zoekmachines lijkt te lijden aan een gebrek aan inzicht van Dreyfus in de specificiteit van internet en het www. In ieder geval lijkt hij de ouderwetse, hierarchische en autoritaire classificeringssystemen te preferen boven de "rommeligheid" van het www ("waarin iedereen zomaar links mag maken! foei, dat kan alleen maar tot ellende lijden!") Natuurlijk, voor nuffige archivarissen, autoriteits-minnaars en de censuur kleven er voordelen aan zulke classificeringssystemen, en inderdaad, de bestaande zoekmachines hebben nadelen, maar Dreyfuss noemt niet een enkel voordeel van de "rommeligheid" van het www. Bovendien gaat hij er te gemakkelijk van uit van de theorie dat de verlinking van alles met alles leidt tot totale nivellering. Hij had er beter aan gedaan vanuit de - veel complexere - praktijkvan verlinking van sites en pagina's te redeneren.

Het tweede hoofdstuk behelst een slappe kritiek op "distance-learning" - zo slap dat zelfs de aanhangers ervan het met hem eens zullen zijn. (Afgezien dan van de bedrijven die er hun geld mee willen verdienen, en liever reclamepraatjes houden om de investeerders tevreden te houden, en hun toekomstige klanten te laten geloven in de zegeningen ervan, terwijl ze zelf de beperkingen maar al te goed kennen). (Nee, leren met de computer is volgens mij geen oplossing voor het tekort aan leraren, al zouden educatieve uitgeverijen dat graag geloven). Dat hoofdstuk gaat in mijn ogen absoluut niet over het internet.

Het ergste moet dan nog komen. In het vierde hoofdstuk zet Dreyfuss met behulp van Kierkegaards afwijzing van de vrije pers en redenering op waarvan de haren mij te berge rezen. Enerzijds omdat ik me niet kan voorstellen dat Dreyfus dit echt meent (de redenering is niet erg sophisticated), anderszijds omdat ze extreem conservatief is. Zo conservatief dat de conclusie wel moet zijn dat Dreyfus een religieus fundamentalist is , ter rechterzijde van Bush, zelfs theoretisch gezien handen op een buik met de Talibaan. Huh? ja huh???

Letterlijk zegt Dreyfus: "The press and the internet are the ultimate enemy of unconditional commitment, but only the unconditional commitment of what Kierkegaard calls the religious shere of existence can save us from the nihilistic levelling launched by the Enlightenment, promoted by the press and the public sphere, and perfected in the World Wide Web."

Het probleem komt dus voort uit de idealisering van "unconditional commitment", samen met een radicaal downplayen van iedere 'van afstand' verkregen kennis (via taal, de pers, het internet). Tuurlijk is "unconditional commitment" de hoeksteen van de samenleving. (Hoewel....) Maar zou het niet wat verstandiger zijn (en ook dichter bij de waarheid van alledag liggen) om uit te gaan van de continue bemiddeling tussen de belichaamde wereld om je heen en de via afstand verkregen kennis? Van afstand verkregen kennis is ouder dan 'telepresence' op het internet, ouder dan de pers, ouder dan het geschreven woord. Mensen gaat er al mee om sinds mensen verhalen vertellen over wat er gisteren aan de andere kant van de vallei gebeurde. Als je dat doet (uitgaan van de bemiddeling) ontkom je aan de demonisering van geschreven taal, de pers en het internet, en aan de idealisering van "unconditional commitment". Dreyfus is een stuk beter te verteren als hij zich beperkt tot schrijven over AI, Descartes en Merleau-Ponty; het met hem oneens zijn is dan ook wat minder problematisch. Zo gauw hij redenerend vanuit de centraliteit van "embodiment" iets zegt over de samenleving komt hij terecht in een wereldbeeld dat aangehangen wordt door fundamentalisten en autoriteits-minnaars. Ai.

Tja, en zo is er op het eerste gezicht nog wel meer mis met dit boekje. De oplossing is eenvoudig: negeren wegens gebrek aan kwaliteit. Dat was me al aangeraden. Ik heb nu aan den lijve ervaren waarom.

Ondanks het feit dat er iets mis schijnt te zijn met de ftp-server waarop ariealt.net gehost wordt schrijf ik toch door aan de weblog. (Dit schrijf ik zondagmiddag, 13 januari). Het heeft lang genoeg geduurd. Ik had gehoopt de vrije dagen rond kerst en de jaarwisseling te gebruiken om stukjes te schrijven over gelezen boeken en tijdschriften. Inmiddels ben ik dus al drie weken bezig met het opsparen van ideetjes, impressies en kritiek.

Het verbaasd me elke keer opnieuw: dat als je iets met computer doet, het zoveel moeite kost om de boel aan de gang te krijgen. Niet alleen in technische zin, vooral ook, tja, organisatorisch. Voordat het 'staat' en werkt, voordat je eindelijk begonnen bent met publiceren, zijn er weken voorbij. Is het omdat de computer de belofte uitstraalt dat het snel kan en ook snel zal gaan? Het kan snel, mits je je beperkt. Zo gauw je het ietsjes ingewikkelder maakt neemt de tijdsbesteding enorm toe. En deze weblog lijkt al 'ietsjes ingewikkelder' te zijn - terwijl het zo eenvoudig is -. Zucht.

Waarom begin ik nu, in 2002 een weblog? Tja, waarom begin je met iets? Omdat het zo uitkomt bijvoorbeeld. In mijn lessen over schrijven voor het web gebruik ik al een tijdje de weblogs als voorbeeld van een webspecifiek, uit het www gegroeid, genre. Rond de kerst had ik eindelijk tijd om het veelgebruikte "content management systeem" ("inhoud-onderhoudsinstrument") Blogger uit te proberen.

Ik heb me jarenlang met opzet beperkt tot het gebruik van platte HTML om mijn webpagina's op te maken. Enerzijds om te laten zien dat het echt heel gemakkelijk is om op het www te publiceren, anderszijds omdat het voor mij de beste methode is. Op mijn website publiceer ik immers meestal voor drukwerk geschreven teksten, waarom zou ik urenlang zitten knoeien en peuteren aan stylesheets als het er toch niet beter op wordt en het me er alleen maar van weerhoudt om snel te publiceren? Ik ben geen vormgever. Bovendien is een van de voordelen van het gebruik van platte HTML dat je site voor alle browsers en platforms toegankelijk is. Dat wil overigens niet zeggen dat ik een tegenstander ben van mooie en strak vormgegeven webpagina's; wel van sites die niet toegankelijk zijn voor Macs, Linux-bakken, Netscape's e.d.

(Jawel, ook deze weblog is 100% lynx-compatibel!)

Klooien met Blogger beviel wel. Het is een prettige manier van onmiddellijk publiceren, een beetje als het schrijven van een brief; een brief gericht aan wie er toevallig je weblog leest. (Daarover in de toekomst ongetwijfeld meer). Het automatisch aanmaken van een archief is handig, en voor mij een reden om Blogger te gebruiken.

Wat niet beviel: dat het me niet lukte mijn experimentjes te hosten bij xs4all. Ik bleef vastlopen op Error 530 (of 350?) en geen unix-nerd die me kon vertellen waar dat aan lag. Natuurlijk kon ik de gratis hosting service gebruiken, maar publiceren onder een banner, dat vind ik niks - het kan immers ook zonder -. Het gevolg was dat Peet, een van de mediamatic-ers (zie http://sneaker.nl) een inlog op een van de mediamatic-servers voor me regelde.

"Daar kun je ook je eigen domein op zetten", zei Peet. Aha. Jarenlang publiceer ik al op het www, en nooit een eigen domein gehad. Ik ben zelf gehecht geraakt aan de tilde in mijn xs4all-adres. Bovendien heb ik geen creditcard (noch een inschrijving bij de Kamer van Koophandel), en zonder is het registreren van een domeinnaam erg lastig. Voor ik er zelf uit was, en bijna voor ik het zelf wist, had Peet al een domein voor me geregistreerd: ariealt.net (die wilde ik al jaren). Nu moest ik het webloggen wel serieus gaan nemen. Nogmaals dank, Peet, voor het snelle handelen.

Waarom nu een weblog? Omdat het zo uitkomt.

Godver, wat krijg je hier een slecht humeur van. Schrijf ik een langere tekst voor deze weblog - en ik denk nog, het is onverstandig om dat te doen in het "post"-formulier van blogger -, en de tekst wordt zelfs mooi, raak ik alles kwijt door een stomme Microsoft-ODBC-server-timeout. Het zit niet mee. Ik zou er van de weersomstuit van besluiten om vanaf nu alleen nog maar op papier te schrijven. Weer die tegenwerking van de dingen overwinnen. Grrrr.