Arie Altena
index
DE KAT-VROUW HAALT UIT, AFSCHUWELIJK EN MYSTERIEUS, NAAR EEN KLEIN PLUKJE STOF DAT DE VERKEERDE KANT, TEGEN TWEE BLOOTLIGGENDE ELECTRICITEITSDRADEN IS OPGEWAAID. EÉN NANOSECONDE MEER LANGER EN HET PLAN ZOU TIEN MINUTEN TE SNEL VOORBIJ GEWEEST ZIJN, MAAR ZIJ IS BEHENDIG, HAAR SPRONGKRACHT WREED, EEN MAGNIFIEKE COMBINATIE DOOR EEN UITGEBALANCEERD DIEET. DE BOM WORDT GESPAARD! EN DE KAT-VROUW SABBELT, IN GEDACHTEN VERZONKEN, AAN DE KIEZELS IN HET SCHROOMVALLIG VORSTELIJK BETON VAN HET TIJDPERK VAN DE NIEUWE WERELDORDE. ZE LIJDT PIJN, NATUURLIJK: HET BONKT ENORM BIJ DE SLAPEN EN IN HAAR MAAG; HAAR OGEN STAAN WOEDEND. ZE BEREIDT HAAR LIST VOOR.
"De gloed van wreedheid in de ogen van het publiek is op geen enkele manier een compensatie geweest voor het gebrek aan een afgeronde oplossing," zegt Mark. Hij loop heen en weer op een manier die doorgaans de aandacht van zijn studenten trekt. "De wereld explodeert, stabiliseert en verkruimelt tot stof met een dichte massa. Zal dat, het lot van de sterren, dan het paradigma zijn voor al onze toekomstige ondernemingen? De voortzetting van het lijden in een supercompacte vorm?"
"Nee, meneer," zegt Tony die bijziend is. "De contreien van de noodzaak duwen tegen de grenzen van het thuisfront om Jan-met-de-pet een lip te geven. En een lip heeft hij nodig, dit terzijde, om te voorkomen dat hij in de zee kwijlt. Deze lip zal onze wereld redden."
Mark zet zijn bril af en begint de glazen schoon te wrijven met zijn overhemd. "Tony," zegt hij terwijl z’n bril weer op zet, "in deze klas nemen we de gewoontes van de docent niet over. Hier spreekt eenieder zoals hij gebekt is. We stellen de zaken niet hoopvoller voor dan ze zijn. In deze klas staan we helemaal alleen."
"Ja, meneer," zegt Tony geïrriteerd. Hij is verschrikkelijk boos op zichzelf. Net als alle anderen in de klas, behalve Becky, Rhonda en Mike die uit het raam staren. Op hun gezichten glimachjes, archaïsch. Ze zien er uit als mensen die een vlag bewonderen. Dit allemaal een paar seconden lang, slechts, de seconden nadat Tony gesproken heeft. Dan kijken Becky, Rhonda en Mike elkaar aan.
"Maar hoe dan ook," zegt Mark; "we hebben allemaal van die dagen van rampzalige simpelheid - en ik gebruik die constructie expres." Hij kijkt naar Tony, die onderhevig is aan twijfel. Het is terechte twijfel, besluit Mark en gaat door. "De openbaringen van het verlangen hebben straffeloos belet dat we tot fascisme vervielen. Hoewel er pogingen zijn ondernomen."
"Hitler, Reagan, El Atroz."
"Ze hebben het allemaal geprobeerd en niet één heeft gefaald, maar ze hebben er allemaal de prijs voor betaald. Hun landen hebben ervoor moeten boeten."
"En bloedverwanten, nakomelingen, aanhangers..."
"Landen, Tony."
"In wiens woorden, Dr. Fipp? In wiens grommende, verbazingwekkende woorden?"
"En bloedverwanten, nakomelingen, aanhangers. Heel goed, Tony." Hij kijkt over de rand van zijn bril de klas in. "Nu kunnen we...Wat valt er te zien?"
De klas staart als één lichaam. Piepkleine archaïsche glimlachjes op de gezichten van velen van hen. Er is een kat naar binnen getrippeld! Mark tilt haar op en houdt haar ver weg van z’n neus, theatraal.
"Hoe hebben ze jou ooit kunnen bedenken? Hoe zijn ze ooit op het idee gekomen?" vraagt Mark aan de kat. "Jij klasse van ontelbare tellingen en wetgevende bewegingen, zwakke adem rond Pinkstertijd.." Hij inspecteert de klauwen van de kat.
"Meneer?"
De klauwen van de kat zijn afwisselend roze en zwartachtig. "Overduidelijk merkwaardig ding," zegt hij terwijl hij de kat een armlengte van zich afhoudt en haar in de ogen kijkt. "Geen natuur zou je hebben kunnen determineren. Met je uitzinnige klauwen. Moet je zien," zegt hij naar de klas kijkend, "Hoe ingewikkeld" De klas reageert niet. Hij zet zijn bril af. Oh, in hemelsnaam. De klas staart als één lichaam. Staart het raam uit. Een symphonie van verveling.
"Misschien," zegt Mark, "is er buiten iets interessants te zien?"
"Misschien!" zegt hij en schreeuwt en laat de kat vallen. De klas raakt op dat teken in paniek. De verwarring neemt toe, een bel gaat af. Achter het raam, kattengezicht, twee grote oren. Op vier voeten. Ogen vol leven.
DE KAT-VROUW BUIGT ZICH EN BEGINT HAAR VERRASSING VOOR TE BEREIDEN. HAAR PIJN VERDWIJNT ALS ZE ZICH RICHT OP ZAKEN VAN STROOM EN PLUS EN MIN. EEN SPIER VERKRAMPT: ZE STREKT EN BUIGT, STREKT...ZE WERKT, DE DRADEN WORDEN STEEDS BETER GEORDEND. ZE KIJKT EVEN NAAR BINNEN OM HAAR SLACHTOFFERS TE ZIEN, ZIET ZE GILLEN. GILLEN EN GILLEN EN GILLEN: PURE HORROR! DE KAT-VROUW BUIGT ZICH EN BEREIDT HAAR VERRASSING VOOR.
uit Jacques Servin: Aviary Slag, Illinois State University & Fiction Collective Two, Boulder 1996
© Jacques Servin
some rights reserved
vertaling Arie Altena 1996